دکتر محمدجعفر یاحقی

نوروز بودایی در پاریس


امروز یکشنبه ۱۰ اردیبهشت رفتیم جشن نوروز بودائی به میزبانی تایلندی‌های مقیم فرانسه؛ نوروز خودمان را که از دست دادیم یا از ما گرفتند، باید هر جا بوی نوروز می‌شنویم بشتابیم. تشنۀ جشن و شادی هم که هستیم سایۀ غم همه‌جا بر سرمان است. نوروز تایلند یکشنبه گذشته بوده است، اما به‌دلیل بارندگی به امروز موکول شده بود. دو ساعتی از مرکز پاریس دورتر با تعویض چند قطار و اتوبوس بالاخره رسیدیم به باغی به مساحت چندین هکتار، من می‌گویم باغ، شاید هم معبدی که به باغ می‌گوید: برو گم شو! نامش: Hammapathipvanaram Watt شما هم مثل من نمی‌توانید بخوانید! مهم نیست؛ در بند نام نباید بود، هر چند که به قول پیر خردمان: «خردمند را نام بهتر ز کام». دیدم عجب میدان زیبنده‌ای برپا کرده‌اند این تایلندی‌های هشیار، با این همه تبلیغ آموزه‌های هم‌زیستی و هماوایی و هم‌گرایی انسانی بودا! که گام‌به‌گام لابه‌لای درختان و در همهمۀ پیکره‌های بودا به زبان فرانسه به تو چشمک می‌زنند و همه را به خود و سرزمینشان، تایلند فرامی‌خوانند. و لابه‌لای درختان، صدها مجسمۀ بودا همه به ردیف، زرد و همانند به شمار شاید بیشتر از درختان، اغلب با یک پلاک به نام یک فرد یا یک فامیل و پای بیشتر آنها مقداری میوه و گل و نذر و نیاز، درست مثل قبرهای رفتگان خودمان در شب برات یا مثل نقل و نبات و فدیۀ و نثار شب نوروز برای روان درگذشتگان (فروهرها). چقدر همانندی است میان آیین‌های باستانی خودمان با اندیشه‌های بودایی! جای شگفتی هم نیست؛ زردشت و بودا هر دو تقریباً هم‌زمانند (بنا بر برخی پژوهش‌ها) بلخِ بامیان هم پرورشگاه هر دو آیین بوده است (بنگرید به شاهنامه: «به بلخ گزین شد بر آن نوبهار»). این نیایش‌گاه بزرگ به راستی یادمان درگذشتگان تایلندی‌های بودایی است که در این بامداد بهاری آغاز سال آمده‌اند به روان درگذشتگان خود ادای احترام کنند و برای آنها فدیه و نذر و نیاز بدهند. پس دیگ‌ها بر بار است و پخت‌وپز انواع غذاهای تایلندی بر کار. اما نه به رسم نثار، که زندگی در جهان امروز گونه‌ای دیگر شده است، پس می‌فروشند. انواع غذاها را به تماشابینان انبوه فرانسوی و جهانگردان یک لاقبایی مثل ما، و گمانم درآمد حاصل از آن، فدیه برای معبد بر آستان بودای بزرگ و به یاد روان درگذشتگان و جشن و پایکوبی و سرور به شادمانگی دیدار با روان‌های روشن نیاکان و بستگان. دیدم عجب با این آیین دلپذیر احساس خودمانگی دارم که سال‌ها -آن سال‌هایی که با دریغ از آن یاد می‌کنم- در شادیانگی آغاز سال چنین می‌کردیم در همین نوروز از دست رفتۀ خودمان.
یاد باد آن فروردین‌ها، یاد باد!


پاریس، ۳۰ آوریل ۲۰۲۳

محمدجعفر یاحقی



https://www.group-telegram.com/us/Doctormohammadjafaryahaghi.com

Telegram

دکتر محمدجعفر یاحقی

محتوای این کانال با نظارت مستقیم استاد محمدجعفر یاحقی است.

ارتباط با گردانندگان کانال:
admin: @anikkhah87

www.group-telegram.com/us/Doctormohammadjafaryahaghi.com/224

1.7K viewsedited  May 1, 2023 at 11:49

نوروز بودایی در پاریس


امروز یکشنبه ۱۰ اردیبهشت رفتیم جشن نوروز بودائی به میزبانی تایلندی‌های مقیم فرانسه؛ نوروز خودمان را که از دست دادیم یا از ما گرفتند، باید هر جا بوی نوروز می‌شنویم بشتابیم. تشنۀ جشن و شادی هم که هستیم سایۀ غم همه‌جا بر سرمان است. نوروز تایلند یکشنبه گذشته بوده است، اما به‌دلیل بارندگی به امروز موکول شده بود. دو ساعتی از مرکز پاریس دورتر با تعویض چند قطار و اتوبوس بالاخره رسیدیم به باغی به مساحت چندین هکتار، من می‌گویم باغ، شاید هم معبدی که به باغ می‌گوید: برو گم شو! نامش: Hammapathipvanaram Watt شما هم مثل من نمی‌توانید بخوانید! مهم نیست؛ در بند نام نباید بود، هر چند که به قول پیر خردمان: «خردمند را نام بهتر ز کام». دیدم عجب میدان زیبنده‌ای برپا کرده‌اند این تایلندی‌های هشیار، با این همه تبلیغ آموزه‌های هم‌زیستی و هماوایی و هم‌گرایی انسانی بودا! که گام‌به‌گام لابه‌لای درختان و در همهمۀ پیکره‌های بودا به زبان فرانسه به تو چشمک می‌زنند و همه را به خود و سرزمینشان، تایلند فرامی‌خوانند. و لابه‌لای درختان، صدها مجسمۀ بودا همه به ردیف، زرد و همانند به شمار شاید بیشتر از درختان، اغلب با یک پلاک به نام یک فرد یا یک فامیل و پای بیشتر آنها مقداری میوه و گل و نذر و نیاز، درست مثل قبرهای رفتگان خودمان در شب برات یا مثل نقل و نبات و فدیۀ و نثار شب نوروز برای روان درگذشتگان (فروهرها). چقدر همانندی است میان آیین‌های باستانی خودمان با اندیشه‌های بودایی! جای شگفتی هم نیست؛ زردشت و بودا هر دو تقریباً هم‌زمانند (بنا بر برخی پژوهش‌ها) بلخِ بامیان هم پرورشگاه هر دو آیین بوده است (بنگرید به شاهنامه: «به بلخ گزین شد بر آن نوبهار»). این نیایش‌گاه بزرگ به راستی یادمان درگذشتگان تایلندی‌های بودایی است که در این بامداد بهاری آغاز سال آمده‌اند به روان درگذشتگان خود ادای احترام کنند و برای آنها فدیه و نذر و نیاز بدهند. پس دیگ‌ها بر بار است و پخت‌وپز انواع غذاهای تایلندی بر کار. اما نه به رسم نثار، که زندگی در جهان امروز گونه‌ای دیگر شده است، پس می‌فروشند. انواع غذاها را به تماشابینان انبوه فرانسوی و جهانگردان یک لاقبایی مثل ما، و گمانم درآمد حاصل از آن، فدیه برای معبد بر آستان بودای بزرگ و به یاد روان درگذشتگان و جشن و پایکوبی و سرور به شادمانگی دیدار با روان‌های روشن نیاکان و بستگان. دیدم عجب با این آیین دلپذیر احساس خودمانگی دارم که سال‌ها -آن سال‌هایی که با دریغ از آن یاد می‌کنم- در شادیانگی آغاز سال چنین می‌کردیم در همین نوروز از دست رفتۀ خودمان.
یاد باد آن فروردین‌ها، یاد باد!


پاریس، ۳۰ آوریل ۲۰۲۳

محمدجعفر یاحقی



https://www.group-telegram.com/us/Doctormohammadjafaryahaghi.com

BY دکتر محمدجعفر یاحقی