کیانوش : من هیچ کس را به دلیری و پر دلی بابک سراغ ندارم میدانید او را چه جور کشتند...؟

مازیار : سرش را بریدند و تنش را تکه تکه کردند و در پوست گاو کشیدند.

کیانوش: بله ، روبروی معتصم یک دست او را که بریدند ، دست دیگرش را بخون بازویش زد و برویش مالید ، معتصم از او پرسید : ای سگ چرا اینکار را کردی ؟ جواب داد : برای اینکه چون خون از تنم بیرون برود روبروی تو چهره ام زرد نشود و مردم بگویند که ترسید.

مازیار : بابک یک نفر مرد بود ، یک نفر ایرانی پاک بود ، هیچ کس بقدر او پستی عربها را نمیدانست.

🖊 صادق هدایت
📚 مازیار

🔥 @Iranban2577

قیام سرخ‌جامگان

قسمتی از سریال مسافر ری

علت قیام بابک چه بود؟
این ۵۹ثانیه به شما پاسخ می‌دهد!

عرب در میهن من چه میکند؟ تو در خانه‌ی منی و من از بیداد تو به غار پناه آورده‌ام، چند دخترک دم بخت را به بهانه‌ی ندادن جزیه تقدیم خلیفه‌ کرده ای؟ چشم‌پوشی بر این همه بیداد روا نیست

🔥 @Iranban2577

در چنین روزی ۱۷ دی ۱۳۱۴ قانون کشف حجاب توسط رضاشاه تصویب شد که به موجب آن، زنان و دختران ایرانی از استفاده چادر،روبنده و روسری منع شدند!

رضاشاه: نزدیک دو سال است که این موضوع سخت فکر مرا به خود مشغول داشته‌است، خصوصاً از وقتی که به ترکیه رفتم و زن‌های آن‌ها را دیدم که «پیچه» و «حجاب» را دور انداخته و دوش به دوش مردهایشان در کارهای مملکت به آن‌ها کمک می‌کنند، دیگر از هر چه زن چادری است بدم آمده‌است. اصلاً چادر و چاقچور دشمن ترقی و پیشرفت مردم است. درست حکم یک دمل را پیدا کرده که باید با احتیاط به آن نیشتر زد و از بینش برد.

پس از کشف حجاب ، زنان ایران که به آشپزخانه و بچه‌کشی محدود شده بودند وارد جامعه شدند و دوشادوش مردان در تمام زمینه‌ها ترقی کردند

🔥 @Iranban2577

17 دیماه
سالروز آزادی زنان

هفدهم دیماه سالروز قیام تاریخی #رضاشاه_بزرگ برای رهایی زنان از زندان #حجاب و چنگال خرافات مذهبی گرامی باد

زن در ایران، پیش از این گویی که ایرانی نبود
پیشه‌اش، جز تیره‌روزی و پریشانی نبود
زندگی و مرگش اندر کنج عزلت می‌گذشت
زن چه بود آن روزها، گر زآن که زندانی نبود
کس چو زن اندر سیاهی قرنها منزل نکرد
کس چو زن در معبد سالوس، قربانی نبود
در عدالتخانه انصاف زن شاهد نداشت
در دبستان فضیلت زن دبستانی نبود
در قفس می‌آرمید و در قفس می‌داد جان
در گلستان نام از این مرغ گلستانی نبود
عیبها را جامهٔ پرهیز پوشانده‌ست و بس
جامهٔ عجب و هوی بهتر ز عریانی نبود
چشم و دل را پرده میبایست اما از عفاف
چادر پوسیده، بنیاد مسلمانی نبود
خسروا، دست توانای تو، آسان کرد کار
ورنه در این کار سخت امید آسانی نبود
شه نمی‌شد گر‌در این گمگشته کشتی ناخدای
ساحلی پیدا از این دریای طوفانی نبود
باید این انوار را پروین به چشم عقل دید
مهر رخشان را نشاید گفت نورانی نبود

برای آزادی زنان توسط رضا شاه.
#اعتصامی

🔥 @Iranban2577

پوشش عمومی زنان ، قبل از کشف حجاب رضاشاه
(میدان نقش جهان اصفهان - حدود یک قــــرن پیش)

رضاشاه:
امروز از جمعیت ۱۸ میلیونی ایران، نیمی از آنان، در چادر و چاقچور و سنت خرافی بسر می برند و انگار که ایران تنها ۹ میلیون جمعیت دارد... این چگونه رسمی است که ما نیمی از جمعیت مملکت را نادیده بگیریم؟
باید همانطور که زن ایرانی در خانه، سَر است، در اجتماع هم سَر باشد!

🔥 @Iranban2577

دورانی که ‏نه مردی از حضور زنی منقلب! میشد نه زنی از تماشای مردی....

اینجا ایران بود، ایران نوین، ایرانی که #رضاشاه بزرگ بنیاد نهاده و پسرش #محمد_رضا_شاه_پهلوی آن را به دروازه های تمدن بزرگ نزدیک کرده بود که خمینی به صحرای ۱۴۰۰سال پیش عربستان بازگرداند!

🔥 @Iranban2577

در جواب بعضی‌ها جریان مسجد گوهر شاد رو به کشف حجاب ربط دادن
جریان مسجدگوهرشاد به روایت اسناد تاریخی این جریان به هیچ عنوان به خاطر کشف حجاب رضاشاه نبود.

هرگز کسی به اندازه پدر من به مملکت خود اعتقاد نداشت. او آن چنان به وطن خود عشق می ورزید که یقین داشت فرهنگ ایرانی از همه جهت بر فرهنگ های دیگر ترجیح دارد. هر چند که به ظاهر این علاقه او به میراث فرهنگی ایران با تجددخواهی منافات داشت، اما هیچ کس به اندازه او در راه اصلاحات و تجدد مملکت خود کوشش نکرده است. او می خواست آداب و رسوم قدیمی را که تضادی با ترقی ندارد حفظ نماید، اما در ضمن پذیرفته که تمامیت ارضی مملکت و خوشبختی ملت نیازمند پیروی از روشهای
پیشرفته غربی است.»

🖊 محمدرضاشاه پهلوی

🔥 @Iranban2577

خمینی آذر ۱۳۴۱:
شما ببینید بیست و چند سال است از این کشف حجاب مفتضح گذشته است؛ حساب کنید چه کرده اید؟ زنها را وارد کردید در ادارات؛ ببینید در هر اداره‌ای که وارد شدند، آن اداره فلج شد. فعلاً محدود است؛ علما می‌گویند توسعه ندهید؛ به استانها نفرستید. زن اگر وارد دستگاهی شد، اوضاع را به هم می‌زند؛ می‌خواهید استقلالتان را زنها تأمین کنند؟! کسانی که شما از آنها تقلید می‌کنید، دارند به آسمان می‌پرند، شما به زنها ور می‌روید؟

منبع: لینک

🔥 @Iranban2577

این زوج آذربایجانی مشروطه‌خواه و ایرانپرست از پیشگامان جنبش کشف حجاب بودند‌. ابوالقاسم آزاد مراغه‌ای و همسرش شهناز رشدیه (دختر حسن رشدیه بنیانگذار مدارس نوین در ایران)

ابوالقاسم آزاد همچنین از پیشگامان سره نویسی فارسی است و شاید حتی پیش از کسروی اصرار به زدودن لغات عربی از زبان فارسی داشت.

‏برخلاف اظهارات بی‌ربط جریانات مغرض، کشف حجاب یکی از درخشان‌ترین اقدامات رضاشاه و یکی از خواسته‌های مشروطه‌خواهان بود.

کسانی که اقدام رضاشاه در کشف حجاب را مخالف دموکراسی می‌دانند، همان کسانی‌اند که به محمدرضاشاه می‌تازند که چرا روحانیت سنتی شیعه را با خشونت سرکوب نکرد!

‌‎متأسفانه داستان‌سرایی‌های جبهه ملی و نهضت آزادی، پس از ۵۷ گفتمان غالب در ماجرای کشف حجاب شد.

🖊 آرسام محمودی

🔥 @Iranban2577

نورالدین منگنه، از بانیان جمعیت نسوان وطن‌خواه و از پیشگامان آزادی زنان، درباره وضعیت زنان در دهه پایانی قاجاریه

زنان ایران خوش‌شانس بودند که پرانتز پهلوی بین قاجار و ج.ا وجود داشت وگرنه سرنوشتی بهتر از زنان خمینی و خامنه ای و طالبان نداشتند!

🔥 @Iranban2577

فخرآفاق پارسای که با انتشار مجله «جهان زنان» خشم علما را برانگیخت و خانه اش توسط اراذل و اوباش ملایان غارت شد:
وضع اسفناک زنان را نوشتم و به سرورالسلطنه زن تیمورتاش (وزیر دربار) دادم اما خبری نشد. دم کاخ شاه آنقدر ایستادم تا نامه نسوان وطنخواه را به خود رضا شاه بدهم.
چند روز بعد پاسخ آمد: به آرزویتان خواهید رسید. قدری صبر لازم است»
دیری نپایید که به آرزویمان رسیدیم.

فخرآفاق و دخترش فرخ رو پارسای نخستین زنی که به وزارت رسید و البته به حکم خلخالی تیرباران شد

🔥 @Iranban2577

«تهران، یگانه ایرانشهر»

در مخالفت با ایدۀ تغییر پایتخت

در طول مدتی که دولت جدید مستقر شده است، بارها از زبان رئیس‌جمهور شنیده‌ایم که مؤکداً بر لزوم تغییر پایتخت ایران صحبت می‌کنند. در این کلاف هزارگرهِ موجود، صحبت دربارۀ تغییر پایتخت نشانی از واقع‌بینی ندارد و آدرس غلط است؛ به ویژه وقتی می‌بینیم انبوهی از معضلات روی زمین مانده است و امید به رفع آنها نمی‌رود و فقط باید کوشید این معضلات عمیق‌تر و خطرناک‌تر نشود. اما مسئله این است که اساساً بحث دربارۀ تغییر پایتخت را بیراه می‌دانم. بگذارید اول در ستایش تهران ــ آری همین تهران گرفتار ــ نکاتی بگویم.

تهران هم از آن دست واقعیت‌های زیبا و سترگ ایران است که هیچ مدافعی ندارد؛ از آن داشته‌هاست که کسی قدرش را نمی‌داند. کسانی که در آن نشسته‌اند مشکلاتش را می‌بینند و کسانی هم که بیرون آنند به آن به منزلۀ دیگی می‌نگرند که برایشان نمی‌جوشد ــ اما دیگ تهران هم برای کل ایران می‌جوشد و هم حتی می‌توانم ادعا کنم این دیگ برای کل خاورمیانه در جوش است و هر آشی در آن پخته شود اول همۀ ایران و بعد کل خاورمیانه به سهم خود باید از آن بخورد.

تهران برلین و پاریس نیست، لندن و توکیو نیست که قدمت و هویت مستقلی داشته باشد. تهران تا همین اواخر قاجار یک روستای بزرگ بود و اتفاقاً به همین دلیل به «شیرازۀ ایران جدید» بدل شد. کسی که در روستاهای خوزستان و خراسان شمالی، آذربایجان غربی و سیستان نشسته است، بدون اینکه بداند متأثر از اتفاقاتی است که در دیگِ اجتماعی تهران رقم می‌خورد؛ به عنوان کانون مدرنیزاسیون و سکولاریزاسیون اجتماعی در ایران و در خاورمیانه. روشن‌ترین نشان همین‌که تهران سرآغاز اسلام‌گرایی در خاورمیانه بود و سایر نقاط خاورمیانه یا بعد از ما به آن رسیدند یا حتی هنوز جرئت نکرده‌اند درِ جعبۀ پاندورای دموکراسی را باز کنند تا ببینند چه چیزهایی قرار است از آن درآید ــ که قطعاً گزینۀ اول آنها هم اسلام‌گرایی است.

اما در این نوشتار می‌خواهم به بُعد دیگری از تهران اشاره کنم. با خاطره‌ای منظورم را بیان می‌کنم. روزی از دوستی پرسیدم: «شما تهرانی هستید؟» پاسخ داد: «نه! ما از همه‌جا هستیم جز تهران» و بعد توضیح داد که خانوادۀ پدر و مادرش یکی اهل یاسوج و مشهد، دیگری هم اهل ارومیه و قم بوده است. به او گفتم «شما اتفاقاً دقیقاً تهرانی هستید»؛ زیرا تهران دقیقاً همین درهم‌شدگی است. ارزش و اهمیت تهران در همین هویت آمیزشی آن است. تهران بی‌هویت نیست، بلکه هویت آن «آمیزش» است؛ تهران جایی است که غلیظ‌ترین، متنوع‌ترین و پیچیده‌ترین آمیزش مردمیِ ایران در آن صورت گرفته است و تهرانی کسی است که متعلق به این «آمیزه» است.

تهران تنها «ایرانشهر» واقعی است؛ اگر چیزی تحت عنوان «ایرانشهر» وجود داشته باشد، همین تهران است. به همین دلیل تهران به کوره‌ای برای «شهروندسازی» تبدیل شده است؛ جایی که فرد از عضوی از طایفه، قوم و شهر، تبدیل می‌شود به شهروند یک کشور؛ عناصر بومی و محلی میان هویت فردی و هویت ملی در تهران از میان رفته است. البته منظور این نیست که شهروندسازی در جای دیگری رخ نمی‌دهد، بلکه یعنی هویت فرد بیش از هر چیز متأثر از شهروند بودنش است، نه تعلقات دیگر.

مدرنیزاسیون در دوران پهلوی اول و بعد به ویژه در پهلوی دوم از دهۀ ۱۳۳۰ به بعد به تهران امکان داد به کانون اصلی مهاجرپذیری ایران بدل شود. هویت جدید تهران در نیمۀ اول قرن خورشیدی پیشین شکل گرفت و در نیمۀ دوم قرن بر همان ریل‌ها به مسیر خود ادامه داد. در تهران، مردمی که زادگاهشان یک تا دو هزار کیلومتر از هم فاصله داشت، همسایۀ دیواربه‌دیوار شدند. متولد کردستان، همسایۀ یزدی داشت، متولد مازندران همسایۀ شیرازی، متولد آبادان همسایۀ مشهدی و همین را ضرب کنید در چندین میلیون. در کدام نقطۀ دیگری از ایران چنین آمیزۀ زیبا، بزرگ و ایرانسازی می‌توانید پیدا کنید؟ هویت‌های جدید از همنشینی در کنار هم، از افتادن در کوره‌های اجتماعی جدید پدید می‌آید و اگر بخواهیم چگال‌ترین و فشرده‌ترین هویت ایرانی را بیابیم، کانونش تهران است. همین آمیزه باعث شده است تهران و شهروند آن خود را مستقیماً مدافع ایران ببیند؛ چون او خودآگاه‌ـ‌ناخودآگاه عمیق‌ترین پیوندِ وجودی و هویتی را با ایران دارد.


(ادامه در پست بعدی)

@tarikhandishi  |  تاریخ‌اندیشی

(ادامه از پست پیشین)

از دیگر سو، دقیقاً به دلیل سرازیر شدن هویت‌های متنوع به تهران و ذوب شدن آنها در هم، تهران به کانون مدرنیتۀ ایرانی بدل شده است. «دیگری‌پذیری» در تهران بیش از هر جای دیگری بر «دیگری‌ستیزی» می‌چربد، زیرا هر کس خود کمتر یا بیشتر «یک دیگریِ ذوب‌شده در کل» است. امور مدرن همه‌جای ایران می‌تواند پدید آید و وجود داشته باشد، اما نقطه‌ای که امور مدرن پشتوانۀ اجتماعی نیرومند دارد و می‌تواند پا بگیرد، تهران است، و در نتیجه تهران به صادرکنندۀ مدرنیته به دورترین نقاط ایران بدل می‌شود. همین تهران آبستن ایران نوین است ــ چنان‌که همیشه دائم در حال زایش فردای ایران بوده است. تهران شهر تهرانی‌ها نیست، شهر ایرانی‌هاست. به همین دلیل ایدۀ جابجایی پایتخت اگر به تضعیف این شیرازۀ ملی آسیب زند، آسیب به کل ایران است.

بنابراین، دفاع از تهران، دفاع از یک شهر نیست. تهران قومیت و عشیره ندارد، تبار و نژاد ندارد، بلکه دفاع از تهران دفاع از هویت مدرن ایرانی و آینده‌ای مدرن‌تر و آزادی‌خواهانه‌تر از امروز است. تخریب جایگاه تهران، آسیب زدن به همۀ این ویژگی‌های حیاتی و آینده‌ساز است. در دهه‌های چهل و پنجاه و شصت که نوستالژی روستا هنوز در دل تهرانی‌ها زنده بود، تهران در هنر و ادبیات مکانی سرد و بی‌صفا قلمداد می‌شد و قطعاً بخشی از انقلاب ۵۷ نیز نتیجۀ همین مدرنیته‌ستیزی کلانشهری بود. در واقع این هویت آمیزشی در میانۀ قرن علیه خود قیام کرد؛ مدرنیته‌ستیزی که در اسب تروا به تهران آمده بود، در قامت مارکسیسم و سنت‌گرایی علیه تهران شورید.

اما اگر از بُعد فنی بنگریم، پوچ بودن ایدۀ تغییر پایتخت روشن‌تر می‌شود. اگر تهران به دلیل اضافه‌بار دچار معضلات حل‌ناشدنی شده است، راه‌حلش گشایش اقتصادی است، نه جابجایی دفتر و دستک دولت! با گشایش اقتصادی مراکز صنعتی و تجاری نیرومند دیگری در ایران شکل می‌گیرد و به نقاط جاذبه تبدیل می‌شود. چیزی که تهران را به مقصد جذابی برای مهاجرت و زندگی ایرانیان تبدیل کرده است، فرصت‌‍‌های کاری و زیستی آن است. راه‌حل تهران و ایران روشن است: «متروپولیزاسیون»؛ کلانشهرسازی. با این سیاست‌های کلان که همیشه وجود داشته است هیچ مشکلی حل نمی‌شود. درمان وضع تهران با درمان وضع سایر نقاط ایران یکسان است. سیاست باید خنجرش را از پهلوی اقتصاد درآورد. کشوری که چند دهه در جنگ و تحریم و انواع نزاع‌های سرمایه‌سوز به سر برده است، از فرایند متروپولیزاسیون بازمی‌ماند. در نتیجۀ این راه سنگلاخی، فقط چند مرکز صنعتی و تجاری جذاب ــ مانند تهران ــ باقی می‌ماند و طبیعی است اضافه‌بار آزاردهنده‌ای پیدا می‌کند.

راه‌حل تهران و ایران «آزادی» است و آزادی یعنی کوچک‌شدن دایرۀ اختیارات دولت و انتقال اختیارات حداکثری به جامعه. سیاست فقط باید تسهیل‌کنندۀ اقتصاد باشد. درهای کشور اگر به روی جهان باز باشد (نه در شعار، بلکه در عمل)، ایران به مسیر معقول و صلح‌آمیز توسعه بازمی‌گردد و متروپل‌های جدید در موازات تهران رشد می‌کند. وسعت جزیرۀ کیش اندکی کمتر از هنگ‌کنگ است و قشم تقریباً یک‌ونیم برابر هنگ‌کنگ است. صحبت از این می‌کنند که پایتخت باید در کنار دریا باشد (البته متعجبم چطور ممکن است وقتی در همه چیز نگاه امنیتی غلبه دارد، ناگهان ناامن‌ترین جای ممکن را مناسب پایتخت تشخیص می‌دهند!). نیازی نیست پایتخت جابجا شود، از کیش و قشم می‌توان دو هنگ‌کنگ ساخت! البته نه با این سیاست‌های کلان سرمایه‌سوز که سرمایه‌های مادی و انسانی را فراری می‌دهد.

چرا کیش دوبی نشد؟ مقصر این درجا زدن چه کسان و چه افکاری هستند؟ البته از نظر من، همیشه در ردیف اول مقصران چپ‌هایی هستند که ایدۀ امپریالیسم‌ستیزی و ضدیت با غرب را مانند کالایی وارداتی از بلوک شرق وارد ایران کردند و برای رسیدن به اهدافشان در ذهن و دهان قشر سنتی و مذهبی کاشتند. نه گذاشتند کسی ایران را بسازد و نه خود بلد بودند آن را بسازند. روزی که از این ایده‌ها رها شویم، ایران را دوباره به جایی می‌رسانیم که باید می‌رسید...

مهدی تدینی

@tarikhandishi  |  تاریخ‌اندیشی

پشت پرده انتقال پایتخت ایران به مکران؛ نفوذی‌ها مشغول کارند!

انتقال پایتخت به سواحل مکران را می‌توان مرحله نخست پروژه‌ای دانست که هدف آن، فدرالی کردن ایران است. یکی از دلایل اصلی انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت ایران توسط آقامحمدخان، موقعیت جغرافیایی این شهر در مرکز ایران بود...
تهران شهری است که از دورافتاده‌ترین نقاط کشور نیز به‌سهولت قابل دسترس است. این ویژگی باعث شده که تهران همچنان بهترین گزینه برای پایتخت تبدیل باشد. شما از هر شهر ایران، با اتوبوس، قطار یا هواپیما، به‌راحتی می‌توانید به تهران برسید؛ مزیتی که هیچ شهر دیگری ندارد...
اما آیا چنین شرایطی برای مکران نیز امکان‌پذیر است؟ پاسخ ساده است: خیر. هرکس هم خلاف این را ادعا کند، دروغ می‌گوید

🔥 @Iranban2577

برای نمونه خوب است نگاهی به وضعیت خودم، بجنورد بیاندازید. این شهر که بیش از بیست سال است مرکز استان خراسان شمالی است، تنها پروازی که دارد به مقصد تهران است...
آن‌هم پروازی که در بسیاری از مواقع لغو می‌شود. از قطار هم خبری نیست؛ دو دهه است که دولت‌ها وعده اتصال مشهد، بجنورد و گرگان از طریق خط آهن را داده‌اند و همچنان ناکام مانده‌اند. این مثلا مرکز استان ماست حالا تصور کنید وضعیت دیگر شهرها چگونه است...

🔥 @Iranban2577