جامعه باز و دشمنان آن ( فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی )

🔘حکومت با قانون، با ویژگی‌های چینی
تهیه و منتشر شده در اکونومیست
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین

بخش اول
*
هر سالی که می‌گذرد، صحبت‌های رهبر معظم چین، شی جین‌پینگ، بیشتر شبیه قانون می‌شود. شعارهای مورد علاقه‌اش روی بنرهای سرخ چاپ و در خیابان‌های شهر و پل‌های روی بزرگراه‌ها نصب می‌شوند. همچنان تصاویر چهره‌اش در کنار خیابان چیزی نادر به حساب می‌روند، دست کم در خارج از مناطق ناآرامی مثل تبت یا سین‌کیانگ. اما نامش همه جا هست، روی بیلبوردهایی که فلسفه‌اش را می‌ستایند یا به شهروندان دستور می‌دهند رهبری‌اش را تأیید کنند. گفته‌هایش در کتب درسی مدرسه آموزش داده می‌شوند. به صف‌هایی از کاراکترهای فلزی تبدیل می‌شوند که در مزارع بر پا شده‌اند.
این نشانۀ تغییر است. پس از مرگ مائو در سال 1976 که به سال‌ها جنون و تسویه‌های ایدئولوژیک پایان داد، رهبران حزب از تمامی چیزهای مشابه کیش شخصیت یا حکومت تک نفره پرهیز کردند. به نظریه‌های سیاسی اسامی گمنام و خنثی می‌دادند، مثلاً «سه نماینده». امروزه دستورات آقای شی یکی از بخش‌های اصلی زندگی روزمره‌اند. و در این عصر حکومت شخصی، معمایی خودنمایی می‌کند. چون حتی با اینکه کلمات آقای شی وزنی حکم مانند دارند، زیردستانش مشغول تبدیل سیاست‌های او به قوانین رسمی‌اند.
یکی مثال‌های اخیرشان «قانون روابط خارجی» است که یکم ژوئیه اجرایی شد. نوآوری چندانی ندارد و صرفاً بازتابی است از اصول قدیمی حزب و ابتکارات جهانی که آقای شی آنها را ترویج می‌کرد. با توجه به اینکه ارادۀ رهبر به چالش کشیده نخواهد شد، تبدیل آنها به قوانینی مستقل چه سودی دارد؟
صحبت‌های آقای شی بخشی از پاسخ را در خود دارند. یکی از شعارهای محبوبش «ییفا ژیگو» یا «ادارۀ کشور مطابق قانون» است. با این کلمات حکومت قانونی را که احتمالاً اصلاح‌طلبی لیبرال می‌فهمد، وعده نمی‌دهد. حزب فراتر از هر قانون حقوقی و حتی قانون اساسی چین قرار می‌گیرد و هیچ دادگاهی قدرت‌هایش را مقید نمی‌کند. بدون تردید آقای شی استقلال قوۀ قضاییه و تفکیک قوا را به عنوان تفکرات خارجی خطرناک تقبیح می‌کند. در عوض، به گفتۀ دانشمندان علم حقوق، آقای شی حکومت با قانون را پیشنهاد می‌دهد: به عبارتی، حکومت حرفه‌ای توسط مسئولان و بر اساس رویه‌های استاندارد. حزب امیدوار است که در چین با این نوع حکومت اقتدارگرایانه، مشروعیت بیشتری نسبت به گزینۀ قبلی به دست بیاورد: تصمیم‌گیری خودسرانۀ مسئولان (معمولاً فاسد). برای جهان خارج، قانون روابط خارجی نشان می‌دهد که اگر کسی چین آقای شی را ناراحت کند، باید منتظر جریمۀ قانونی باشد.
نظریه‌های پرطمطراق حکمرانی اما فقط بخشی از این معما هستند. اگر کسی نظر چینی‌های معمولی را بپرسد، به صورت غریزی می‌گویند قوانین مهمند و آنها را از یک سیاست یا عملِ صرف متفاوت می‌دانند. برای بررسی اینکه منظورشان چیست به کانال پرچم سرخ رفتیم: پروژۀ آبیاری بزرگی در استان مرکزی هنان که کشاورزان و کارگران در اوایل دهۀ 60 در میان کوهستان ممنوعه کنده بودند. پاییز سال گذشته آقای شی از آنجا دیدار کرد، درست چند روز پس از اینکه سومین دورۀ رهبری‌اش تضمین شد. در آنجا جوانان را تشویق کرد شیوه‌های «ناز پرورده»شان را رها کنند و از پیشینیانشان بیاموزند، از جمله از جوانانی که طی حفر کانال در میان سنگ سخت جان باختند. ما از این کانال دیدن کردیم چون درست از همان نوع محل‌های «توریسم سرخ»ی است که پیش‌نویس قانون آموزش میهن‌پرستانه پیشنهاد ستایش آن را می‌دهد.
ماه گذشته این قانون برای اولین بار خوانده شد. این پرسش می‌تواند ماجرا را روشن کند: اصلاً چرا لازم است؟ به چینی‌های جوان، از کودکستان به این سو، می‌آموزند عاشق میهن و حزب باشند. سخت بشود به این فکر کرد که چطور مدارس بتوانند آموزش میهن‌پرستانۀ بیشتری ارائه دهند و هنوز هم برای آموزش ریاضی وقت داشته باشند. با این همه، رسانه‌های رسمی می‌گویند وجودش بسیار ضروری است و بدون شک به قانون تبدیل می‌شود. {ادامه در بخش دوم}

#چین

www.group-telegram.com/yusefmasoud
@JAAMEbaaz | فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی

Telegram

شرق وحشی

مسعود یوسف حصیرچین
بعضی از ترجمه‌ها:
فرار از اردوگاه 14
رهبر عزیز
اتهام
آداب دیکتاتوری
خوردوخوراک دیکتاتورها
تیان‌آن‌من 1989
جمهوری خلق نسیان
ما هماهنگ شده‌ایم
درون اردوگاه‌ها
مهیای رقصی در برف
چرا سوسیالیست نیستم

اینستاگرام
instagram.com/masoud.yusef

www.group-telegram.com/us/JAAMEbaaz.com/6552

235 viewsedited  Jun 7, 2024 at 19:34

🔘حکومت با قانون، با ویژگی‌های چینی
تهیه و منتشر شده در اکونومیست
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین

بخش اول
*
هر سالی که می‌گذرد، صحبت‌های رهبر معظم چین، شی جین‌پینگ، بیشتر شبیه قانون می‌شود. شعارهای مورد علاقه‌اش روی بنرهای سرخ چاپ و در خیابان‌های شهر و پل‌های روی بزرگراه‌ها نصب می‌شوند. همچنان تصاویر چهره‌اش در کنار خیابان چیزی نادر به حساب می‌روند، دست کم در خارج از مناطق ناآرامی مثل تبت یا سین‌کیانگ. اما نامش همه جا هست، روی بیلبوردهایی که فلسفه‌اش را می‌ستایند یا به شهروندان دستور می‌دهند رهبری‌اش را تأیید کنند. گفته‌هایش در کتب درسی مدرسه آموزش داده می‌شوند. به صف‌هایی از کاراکترهای فلزی تبدیل می‌شوند که در مزارع بر پا شده‌اند.
این نشانۀ تغییر است. پس از مرگ مائو در سال 1976 که به سال‌ها جنون و تسویه‌های ایدئولوژیک پایان داد، رهبران حزب از تمامی چیزهای مشابه کیش شخصیت یا حکومت تک نفره پرهیز کردند. به نظریه‌های سیاسی اسامی گمنام و خنثی می‌دادند، مثلاً «سه نماینده». امروزه دستورات آقای شی یکی از بخش‌های اصلی زندگی روزمره‌اند. و در این عصر حکومت شخصی، معمایی خودنمایی می‌کند. چون حتی با اینکه کلمات آقای شی وزنی حکم مانند دارند، زیردستانش مشغول تبدیل سیاست‌های او به قوانین رسمی‌اند.
یکی مثال‌های اخیرشان «قانون روابط خارجی» است که یکم ژوئیه اجرایی شد. نوآوری چندانی ندارد و صرفاً بازتابی است از اصول قدیمی حزب و ابتکارات جهانی که آقای شی آنها را ترویج می‌کرد. با توجه به اینکه ارادۀ رهبر به چالش کشیده نخواهد شد، تبدیل آنها به قوانینی مستقل چه سودی دارد؟
صحبت‌های آقای شی بخشی از پاسخ را در خود دارند. یکی از شعارهای محبوبش «ییفا ژیگو» یا «ادارۀ کشور مطابق قانون» است. با این کلمات حکومت قانونی را که احتمالاً اصلاح‌طلبی لیبرال می‌فهمد، وعده نمی‌دهد. حزب فراتر از هر قانون حقوقی و حتی قانون اساسی چین قرار می‌گیرد و هیچ دادگاهی قدرت‌هایش را مقید نمی‌کند. بدون تردید آقای شی استقلال قوۀ قضاییه و تفکیک قوا را به عنوان تفکرات خارجی خطرناک تقبیح می‌کند. در عوض، به گفتۀ دانشمندان علم حقوق، آقای شی حکومت با قانون را پیشنهاد می‌دهد: به عبارتی، حکومت حرفه‌ای توسط مسئولان و بر اساس رویه‌های استاندارد. حزب امیدوار است که در چین با این نوع حکومت اقتدارگرایانه، مشروعیت بیشتری نسبت به گزینۀ قبلی به دست بیاورد: تصمیم‌گیری خودسرانۀ مسئولان (معمولاً فاسد). برای جهان خارج، قانون روابط خارجی نشان می‌دهد که اگر کسی چین آقای شی را ناراحت کند، باید منتظر جریمۀ قانونی باشد.
نظریه‌های پرطمطراق حکمرانی اما فقط بخشی از این معما هستند. اگر کسی نظر چینی‌های معمولی را بپرسد، به صورت غریزی می‌گویند قوانین مهمند و آنها را از یک سیاست یا عملِ صرف متفاوت می‌دانند. برای بررسی اینکه منظورشان چیست به کانال پرچم سرخ رفتیم: پروژۀ آبیاری بزرگی در استان مرکزی هنان که کشاورزان و کارگران در اوایل دهۀ 60 در میان کوهستان ممنوعه کنده بودند. پاییز سال گذشته آقای شی از آنجا دیدار کرد، درست چند روز پس از اینکه سومین دورۀ رهبری‌اش تضمین شد. در آنجا جوانان را تشویق کرد شیوه‌های «ناز پرورده»شان را رها کنند و از پیشینیانشان بیاموزند، از جمله از جوانانی که طی حفر کانال در میان سنگ سخت جان باختند. ما از این کانال دیدن کردیم چون درست از همان نوع محل‌های «توریسم سرخ»ی است که پیش‌نویس قانون آموزش میهن‌پرستانه پیشنهاد ستایش آن را می‌دهد.
ماه گذشته این قانون برای اولین بار خوانده شد. این پرسش می‌تواند ماجرا را روشن کند: اصلاً چرا لازم است؟ به چینی‌های جوان، از کودکستان به این سو، می‌آموزند عاشق میهن و حزب باشند. سخت بشود به این فکر کرد که چطور مدارس بتوانند آموزش میهن‌پرستانۀ بیشتری ارائه دهند و هنوز هم برای آموزش ریاضی وقت داشته باشند. با این همه، رسانه‌های رسمی می‌گویند وجودش بسیار ضروری است و بدون شک به قانون تبدیل می‌شود. {ادامه در بخش دوم}

#چین

www.group-telegram.com/yusefmasoud
@JAAMEbaaz | فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی

BY جامعه باز و دشمنان آن ( فلسفه‌‌ی علوم اجتماعی )