MY VERSION | МОЯ ВЕРСИЯ

Когда состоялся первый визит премьер-министра Пакистана Лиаката Али Хана в США и какие цели преследовал?

Приоритеты внешней политики США после Второй мировой войны

Становление Южной Азии как самостоятельного напрвления во внешней политике США

(Публикация на языке дари👇)

نخستین سفر صدراعظم پاکستان لیاقت علی خان به ایالات متحده امریکا چه وقت و برای دسترسی به کدام اهداف صورت گرفته بود؟

اولویت های سیاست خارجی ایالات متحدۀ امریکا پس از ختم جنگ دوم جهانی

شکل گیری آسیای جنوبی، به حیث استقامت مستقل در سیاست خارجی امریکا


به تاریخ سوم می ۱۹۵۰ رئیس جمهور "ترومن" یکجا با جمع زیادی از اعضای کابینه اش جهت استقبال از اولین صدراعظم پاکستان لیاقت علی خان که با همسرش به امریکا آمده بودند به میدان هوایی شتافتند.
لیاقت علی سه هفته در ایالات متحدۀ امریکا باقی ماند. اما سفرش کدام دست آوردی چشمگیری در قبال نداشت، تعدد دیدارهایش با اراکین امریکایی اندک بود. لیاقت کدام ملاقات خاصی را با رئیس جمهور "ترومن" نیز انجام نداد.

مذاکرات لیاقت با وزیر امور خارجۀ امریکا "دین آچیسون" که باید پس از صرف طعام چاشت صورت می گرفت به علتی آنکه آمر بخش "پروتوکول- تشریفات" بنابر دلیل مجهولی جانب پاکستان را از آن باخبر نساخته بود، صورت نگرفت.

یگانه ملاقات قابل اهمیتی که حین بازدید صدراعظم پاکستان از امریکا جا داشت، مذاکرات با وزیر دفاع "لوئیس جونسون" و لوی درستیز قوای مسلح امریکا "اومار بریدلی" بود که در مقر پنتاگون صورت گرفت. حین این گفتگوها لیاقت یکبار دیگر تأکید ورزید که امیدوار است کشورش کمک های نظامی امریکا را بدست آورد. این خواهش هیچگونه عکس العمل مثبتی امریکائیها را درپی نداشت.

انصافاً باید گفت که لیاقت بالای حکومت و رسانه های امریکا تصور خوبی بجا گذاشت. اما توجه رسانه های امریکا به جواهر لال نهرو صدراعظم هندوستان که چندی قبل از آنکشور بازدید بعمل آورده بود نسبت به مهمان پاکستانی بیشتر بود.

بازدید لیاقت از امریکا، یک سفر سیاسی در چهارچوب "جنگ سرد" نبود. مهمترین هدفی را که لیاقت طی این سفر دنبال می کرد معرفی هر چه بیشتر و بهتر کشورش به جامعۀ امریکا و جلب کمک های اقتصادی و سرمایه گذاری های آنکشور بود.

در عین حال، یکی از اهداف اساسی را که رهبری پاکستان تعقیب می نمود، کسب ضمانت تمامیت ارضی پاکستان توسط حکومت امریکا بود.

هنگام کنفرانس مطبوعاتی که در "کلوب دولتی مطبوعات" برپا شد، خبرنگاران از صدراعظم پاکستان در مورد کمیت اردوی پاکستان سوال کردند... لیاقت در جواب اظهار داشت :
" این به موضع ایالات متحدۀ امریکا وابستگی دارد، اگر امریکا تمامیت ارضی پاکستان را تضمین کند، ما می توانیم اصلا اردو نداشته باشیم."

لیاقت هنوز در امریکا قرار داشت که به تاریخ ۲۵جون تهاجم مسلحانۀ کوریایی شمالی بالای کوریایی جنوبی صورت گرفت.

عکس العمل پاکستان در رابطه به حوادث کوریا دوگانه بود.
پاکستان از یک طرف از اصل دفاع دسته جمعی مندرج در منشور سازمان ملل متحد حمایت می کرد (ایالات متحدۀ امریکا به تاریخ ۲۷ جون قطعنامۀ مربوطه را به شورای امنیت سازمان ملل متحد پیشنهاد نموده و تأئید آنرا بدست آورد)، از جانب دیگر به تقاضاهای مکرر امریکا طی سالهایی ۱۹۵۰- ۱۹۵۱ مبنی بر اعزام قوا به کوریای جنوبی جواب رد می داد.
پاکستان خاطر می ساخت که " به علت موجودیت تهدیدها از جانب هند، پاکستان نمی تواند منابع اندک نظامی خود را در جای دیگر مصروف نگهدارد. مسألۀ کشمیر منبع اصلی تشنج میان هند و پاکستان باقی مانده بود.

در سال ۱۹۵۱ پاکستان اعلام کرد که حاضر است یک فرقۀ قوای مسلح خود را به کوریا اعزام دارد، مشروط به آنکه ایالات متحدۀ امریکا متضمن امنیت پاکستان گردد. واشنگتن آمادۀ همچو یک اقدامی نبود، زیرا چنین یک گامی می توانست روابط اش را با هند و افغانستان متضرر سازد. افزون بر آن، این حرکت امریکا آزادی عمل آنرا در کُل در آسیا، محدود میساخت.

جنگ کوریا تأثیر نهایت منفی بالای تمام ساختار روابط بین المللی از خود بجا گذاشت. در نتیجۀ جنگ مذکور ایالات متحدۀ امریکا به فکر تأمین امنیت ناحیۀ آسیای جنوبی شده و بدین ترتیب در دورۀ دوم ریاست جمهوری "ترومن" استقامت جدیدی در سیستم اولویت های سیاست خارجی امریکا عرض وجود کرد.

به تاریخ ۲۵ جنوری ۱۹۵۱ شورای امنیت ملی ایالات متحدۀ امریکا مقررۀ محرمی را تحت شمارۀ ۹۸/۱ در مورد سیاست خارجی امریکا در حوزۀ جنوب آسیا ( افغانستان، هند، پاکستان، سیلون (سریلانکا)، و نیپال وضع نمود. این اقدام ادارۀ واشنگتن گامی درخور توجه بود.

قبلاً اسناد مشابه در رابطه به حوزۀ جنوب آسیا به نظر نمی رسید. در مقررۀ فوق مبانی سیاست خارجی امریکا در این حوزه قرار ذیل قید گردیده بود:

www.group-telegram.com/us/JANVITTAG.com/5027

460 viewsedited  Sep 23 at 08:44

Когда состоялся первый визит премьер-министра Пакистана Лиаката Али Хана в США и какие цели преследовал?

Приоритеты внешней политики США после Второй мировой войны

Становление Южной Азии как самостоятельного напрвления во внешней политике США

(Публикация на языке дари👇)

نخستین سفر صدراعظم پاکستان لیاقت علی خان به ایالات متحده امریکا چه وقت و برای دسترسی به کدام اهداف صورت گرفته بود؟

اولویت های سیاست خارجی ایالات متحدۀ امریکا پس از ختم جنگ دوم جهانی

شکل گیری آسیای جنوبی، به حیث استقامت مستقل در سیاست خارجی امریکا


به تاریخ سوم می ۱۹۵۰ رئیس جمهور "ترومن" یکجا با جمع زیادی از اعضای کابینه اش جهت استقبال از اولین صدراعظم پاکستان لیاقت علی خان که با همسرش به امریکا آمده بودند به میدان هوایی شتافتند.
لیاقت علی سه هفته در ایالات متحدۀ امریکا باقی ماند. اما سفرش کدام دست آوردی چشمگیری در قبال نداشت، تعدد دیدارهایش با اراکین امریکایی اندک بود. لیاقت کدام ملاقات خاصی را با رئیس جمهور "ترومن" نیز انجام نداد.

مذاکرات لیاقت با وزیر امور خارجۀ امریکا "دین آچیسون" که باید پس از صرف طعام چاشت صورت می گرفت به علتی آنکه آمر بخش "پروتوکول- تشریفات" بنابر دلیل مجهولی جانب پاکستان را از آن باخبر نساخته بود، صورت نگرفت.

یگانه ملاقات قابل اهمیتی که حین بازدید صدراعظم پاکستان از امریکا جا داشت، مذاکرات با وزیر دفاع "لوئیس جونسون" و لوی درستیز قوای مسلح امریکا "اومار بریدلی" بود که در مقر پنتاگون صورت گرفت. حین این گفتگوها لیاقت یکبار دیگر تأکید ورزید که امیدوار است کشورش کمک های نظامی امریکا را بدست آورد. این خواهش هیچگونه عکس العمل مثبتی امریکائیها را درپی نداشت.

انصافاً باید گفت که لیاقت بالای حکومت و رسانه های امریکا تصور خوبی بجا گذاشت. اما توجه رسانه های امریکا به جواهر لال نهرو صدراعظم هندوستان که چندی قبل از آنکشور بازدید بعمل آورده بود نسبت به مهمان پاکستانی بیشتر بود.

بازدید لیاقت از امریکا، یک سفر سیاسی در چهارچوب "جنگ سرد" نبود. مهمترین هدفی را که لیاقت طی این سفر دنبال می کرد معرفی هر چه بیشتر و بهتر کشورش به جامعۀ امریکا و جلب کمک های اقتصادی و سرمایه گذاری های آنکشور بود.

در عین حال، یکی از اهداف اساسی را که رهبری پاکستان تعقیب می نمود، کسب ضمانت تمامیت ارضی پاکستان توسط حکومت امریکا بود.

هنگام کنفرانس مطبوعاتی که در "کلوب دولتی مطبوعات" برپا شد، خبرنگاران از صدراعظم پاکستان در مورد کمیت اردوی پاکستان سوال کردند... لیاقت در جواب اظهار داشت :
" این به موضع ایالات متحدۀ امریکا وابستگی دارد، اگر امریکا تمامیت ارضی پاکستان را تضمین کند، ما می توانیم اصلا اردو نداشته باشیم."

لیاقت هنوز در امریکا قرار داشت که به تاریخ ۲۵جون تهاجم مسلحانۀ کوریایی شمالی بالای کوریایی جنوبی صورت گرفت.

عکس العمل پاکستان در رابطه به حوادث کوریا دوگانه بود.
پاکستان از یک طرف از اصل دفاع دسته جمعی مندرج در منشور سازمان ملل متحد حمایت می کرد (ایالات متحدۀ امریکا به تاریخ ۲۷ جون قطعنامۀ مربوطه را به شورای امنیت سازمان ملل متحد پیشنهاد نموده و تأئید آنرا بدست آورد)، از جانب دیگر به تقاضاهای مکرر امریکا طی سالهایی ۱۹۵۰- ۱۹۵۱ مبنی بر اعزام قوا به کوریای جنوبی جواب رد می داد.
پاکستان خاطر می ساخت که " به علت موجودیت تهدیدها از جانب هند، پاکستان نمی تواند منابع اندک نظامی خود را در جای دیگر مصروف نگهدارد. مسألۀ کشمیر منبع اصلی تشنج میان هند و پاکستان باقی مانده بود.

در سال ۱۹۵۱ پاکستان اعلام کرد که حاضر است یک فرقۀ قوای مسلح خود را به کوریا اعزام دارد، مشروط به آنکه ایالات متحدۀ امریکا متضمن امنیت پاکستان گردد. واشنگتن آمادۀ همچو یک اقدامی نبود، زیرا چنین یک گامی می توانست روابط اش را با هند و افغانستان متضرر سازد. افزون بر آن، این حرکت امریکا آزادی عمل آنرا در کُل در آسیا، محدود میساخت.

جنگ کوریا تأثیر نهایت منفی بالای تمام ساختار روابط بین المللی از خود بجا گذاشت. در نتیجۀ جنگ مذکور ایالات متحدۀ امریکا به فکر تأمین امنیت ناحیۀ آسیای جنوبی شده و بدین ترتیب در دورۀ دوم ریاست جمهوری "ترومن" استقامت جدیدی در سیستم اولویت های سیاست خارجی امریکا عرض وجود کرد.

به تاریخ ۲۵ جنوری ۱۹۵۱ شورای امنیت ملی ایالات متحدۀ امریکا مقررۀ محرمی را تحت شمارۀ ۹۸/۱ در مورد سیاست خارجی امریکا در حوزۀ جنوب آسیا ( افغانستان، هند، پاکستان، سیلون (سریلانکا)، و نیپال وضع نمود. این اقدام ادارۀ واشنگتن گامی درخور توجه بود.

قبلاً اسناد مشابه در رابطه به حوزۀ جنوب آسیا به نظر نمی رسید. در مقررۀ فوق مبانی سیاست خارجی امریکا در این حوزه قرار ذیل قید گردیده بود:

BY MY VERSION | МОЯ ВЕРСИЯ