میدان انقلاب

میدان انقلاب

نظر شما درمورد نمایشگاه کار که در روزهای گذشته در دانشگاه برگزار شد چیست؟

‍ 🔰 «بازارچه‌ی خرید برده‌های نیمه‌وقت یا نمایشگاه کار؟»

✍🏻 محمدرضا عارفیان، ۱۴۰۱ مهندسی برق

🔹 اگر سریال حضرت یوسف را تماشا کرده باشید، سرگذشت حضرت یوسف از بازارچه‌ی فروش برده ها می‌گذرد. ولی اگر وقت دیدن آن را پیدا نکرده‌اید، می‌توانستید این روزها سری به سالن جباری دانشگاه شریف بزنید. البته گذر زمان و انقلاب‌های فناوری، تفاوت‌هایی را ایجاد کرده که قابل تأمل هستند؛ دیگر به جای اینکه برده‌های کت‌بسته که مزیت‌شان توانایی جسمی‌ست خدمت خریدار‌ها عرضه شوند، شرکت‌ها هستند که با زرق‌وبرق خود را عرضه می‌کنند تا برده‌هایی با توانایی هوشی و خلاقیتی بالاتر را به کار گیرند. فروشنده‌های سیه‌چرده‌ی عربده‌کش، جای خود را به فروشندگانی با لباس‌فرمی شکیل داده‌اند و به جای صدای بلند شاید تصویر است که مخاطبین را جذب می‌کند! به هر حال آن‌ها هم برده‌ی نمایش‌اند.

🔸 اگر کمی در نمایشگاه قدم بزنید در کنار سؤال‌های زیادی که برایتان ایجاد می‌شود، عجیب‌ترین سؤال این است که در دانشگاه صنعتی شریف که مهد تولید علم و فناوری ایران است، نمایشگاه شرکت‌های دانش‌بنیان و صنایع مادر و پیشران کشور در حال برگزاری بود یا اسکرین‌شاتی از صفحه‌ی یک تلفن همراه!

🔹 دانشگاهی که ادعای پیش‌برندگی و عبور از مرز‌های علم و فناوری را یدک می‌کشد، تنها میزبان چندین شرکت خدماتی و واسطه گشته که انتهای فناوری آنها استفاده از به‌روزترین سیستم‌های نرم‌افزاری است. شاید برای همین هم هست که از نظر آنها یک دانشجوی ترم دو و سه‌ی کامپیوتر ارزش بیشتری از یک محصل دکترای مکانیک و هوافضا دارد؛ چون هم قیمت کمتری دارد و هم نیازهایشان را برطرف می‌کند. و برای همین است که می‌توان این نمایشگاه را بیشتر یک نمایشگاه دانشکده‌ای دانست تا دانشگاهی؛ زیرا شبکه‌ی تولید محصول آن محدود به آن بخش از رشته‌هایی‌ست که سرآب دانشگاه شده است و بازدیدش برای بقیه‌ی دانشجویان جز افسردگی و شاید تعدادی شکلات عایدی‌ای ندارد.

🔸 سؤال بعدی که ذهن را درگیر می‌کند این است که چرا هیچ کسی به این بازار شام اعتراضی ندارد؛ شاید علتش به زمان آن برمی‌گردد، و برنامه‌ریزی دقیقی که ورودی دانشگاه را از همان اول آماده کند که به جای هوش مصنوعی و رباتیک، به فضای مجازی و شرکت‌های خدماتی عادت کند و کار در عرصه‌هایی مثل فضا برایش، فضایی به نظر برسد.

🔹 اصلا اینها به کنار؛ هدف برگزاری نمایشگاه از نگاه مسئولان دانشگاه چه بوده؟ آیا مثل مزایده‌های خرید اوراق شهرداری هر کسی که قیمتی بیشتری داده، غرفه به او فروخته شده؟ آیا هزینه‌های ایجاد ذهنیت و شکل‌گیری آینده‌ی یک دانشجو هم در قیمت این غرفه‌ها لحاظ شده یا فقط جیب دانشگاه یا افراد خاصی مدنظر بوده؟ آیا از نظر دست‌اندرکاران تکنولوژی، فناوری و علم قیمتی دارد یا فقط در ارزش چند اسکناس چاپی خلاصه می‌شود؟ این سؤال هم بماند در کنار بقیه‌ی سؤال‌های نمایشگاه.

🔸 در بین قدم‌زدن بین علامت سؤال‌ها، البته حضور در نمایشگاه شما را به جواب واضحی به یکی از سؤالات قدیمی و مهم می‌رساند؛ این که وقتی کار فناورانه در کشور را تنها در پول‌گرفتن به ازای کدزدن یا عرضه‌ی بهتر یک خدمت دسته‌چندمی در این شرکت‌ها خلاصه کنیم، چرا مهاجرت هدف اصلی اکثر این دانشجویان نباشد، وقتی می‌شود همین کارها را در شرکت‌های خارجی همراه با رفاه و آسایش بیشتری انجام داد؟

🇮🇷🇱🇧 @Enqelabsq | نشریهٔ میدان انقلاب

www.group-telegram.com/ar/enqelabsq.com/1414

489 viewsedited  Nov 17 at 07:32

‍ 🔰 «بازارچه‌ی خرید برده‌های نیمه‌وقت یا نمایشگاه کار؟»

✍🏻 محمدرضا عارفیان، ۱۴۰۱ مهندسی برق

🔹 اگر سریال حضرت یوسف را تماشا کرده باشید، سرگذشت حضرت یوسف از بازارچه‌ی فروش برده ها می‌گذرد. ولی اگر وقت دیدن آن را پیدا نکرده‌اید، می‌توانستید این روزها سری به سالن جباری دانشگاه شریف بزنید. البته گذر زمان و انقلاب‌های فناوری، تفاوت‌هایی را ایجاد کرده که قابل تأمل هستند؛ دیگر به جای اینکه برده‌های کت‌بسته که مزیت‌شان توانایی جسمی‌ست خدمت خریدار‌ها عرضه شوند، شرکت‌ها هستند که با زرق‌وبرق خود را عرضه می‌کنند تا برده‌هایی با توانایی هوشی و خلاقیتی بالاتر را به کار گیرند. فروشنده‌های سیه‌چرده‌ی عربده‌کش، جای خود را به فروشندگانی با لباس‌فرمی شکیل داده‌اند و به جای صدای بلند شاید تصویر است که مخاطبین را جذب می‌کند! به هر حال آن‌ها هم برده‌ی نمایش‌اند.

🔸 اگر کمی در نمایشگاه قدم بزنید در کنار سؤال‌های زیادی که برایتان ایجاد می‌شود، عجیب‌ترین سؤال این است که در دانشگاه صنعتی شریف که مهد تولید علم و فناوری ایران است، نمایشگاه شرکت‌های دانش‌بنیان و صنایع مادر و پیشران کشور در حال برگزاری بود یا اسکرین‌شاتی از صفحه‌ی یک تلفن همراه!

🔹 دانشگاهی که ادعای پیش‌برندگی و عبور از مرز‌های علم و فناوری را یدک می‌کشد، تنها میزبان چندین شرکت خدماتی و واسطه گشته که انتهای فناوری آنها استفاده از به‌روزترین سیستم‌های نرم‌افزاری است. شاید برای همین هم هست که از نظر آنها یک دانشجوی ترم دو و سه‌ی کامپیوتر ارزش بیشتری از یک محصل دکترای مکانیک و هوافضا دارد؛ چون هم قیمت کمتری دارد و هم نیازهایشان را برطرف می‌کند. و برای همین است که می‌توان این نمایشگاه را بیشتر یک نمایشگاه دانشکده‌ای دانست تا دانشگاهی؛ زیرا شبکه‌ی تولید محصول آن محدود به آن بخش از رشته‌هایی‌ست که سرآب دانشگاه شده است و بازدیدش برای بقیه‌ی دانشجویان جز افسردگی و شاید تعدادی شکلات عایدی‌ای ندارد.

🔸 سؤال بعدی که ذهن را درگیر می‌کند این است که چرا هیچ کسی به این بازار شام اعتراضی ندارد؛ شاید علتش به زمان آن برمی‌گردد، و برنامه‌ریزی دقیقی که ورودی دانشگاه را از همان اول آماده کند که به جای هوش مصنوعی و رباتیک، به فضای مجازی و شرکت‌های خدماتی عادت کند و کار در عرصه‌هایی مثل فضا برایش، فضایی به نظر برسد.

🔹 اصلا اینها به کنار؛ هدف برگزاری نمایشگاه از نگاه مسئولان دانشگاه چه بوده؟ آیا مثل مزایده‌های خرید اوراق شهرداری هر کسی که قیمتی بیشتری داده، غرفه به او فروخته شده؟ آیا هزینه‌های ایجاد ذهنیت و شکل‌گیری آینده‌ی یک دانشجو هم در قیمت این غرفه‌ها لحاظ شده یا فقط جیب دانشگاه یا افراد خاصی مدنظر بوده؟ آیا از نظر دست‌اندرکاران تکنولوژی، فناوری و علم قیمتی دارد یا فقط در ارزش چند اسکناس چاپی خلاصه می‌شود؟ این سؤال هم بماند در کنار بقیه‌ی سؤال‌های نمایشگاه.

🔸 در بین قدم‌زدن بین علامت سؤال‌ها، البته حضور در نمایشگاه شما را به جواب واضحی به یکی از سؤالات قدیمی و مهم می‌رساند؛ این که وقتی کار فناورانه در کشور را تنها در پول‌گرفتن به ازای کدزدن یا عرضه‌ی بهتر یک خدمت دسته‌چندمی در این شرکت‌ها خلاصه کنیم، چرا مهاجرت هدف اصلی اکثر این دانشجویان نباشد، وقتی می‌شود همین کارها را در شرکت‌های خارجی همراه با رفاه و آسایش بیشتری انجام داد؟

🇮🇷🇱🇧 @Enqelabsq | نشریهٔ میدان انقلاب

BY میدان انقلاب