📚✏️ندای سیاست

‍ 🖊 گفتگو با دکتر ابوالفصل دلاوری

📚 مجمع‌الجزایر علوم سیاسی در ایران

📥 گفتگوکننده: سجاد صداقت

🖇پنچ یا شش نفر از استادان در مصاحبه من بودند اما من دکتر اکبر و دکتر میرزا صالح را که بعدها هم آن ها را دیدم به خاطر می‌‌آورم. گویا برای آن‌ها مهم بود که داوطلبان اهل مطالعه باشند و فهم نسبی از مسائل کشور داشته باشند. اتفاقا به گرایش های سیاسی چندان حساسیتی نشان نمی دادند. کما این که وقتی از من درباره اعتراضات عمومی سوالاتی پرسیدند بدون ملاحظه از اعتراضات دفاع کردم (دکتر اکبر که حافظه بی نظیری داشت، چند سال بعد یعنی در دوران اخراجش که به دیدن او رفته بودم، با طنز خاص خود مواضع انقلابی و تند مرا در آن جلسه مصاحبه برایم یادآوری کرد!)

🖇دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی از لحاظ سیاسی یکی از  فعالترین دانشکده های آن زمان دانشگاه ملی بود. بیشتر میتینگ ها و تظاهرات هم از آنجا شروع می شد و یا در محوطه زمین چمن که آن هم درست روبرو و در چند قدمی این دانشکده بود. آقای حاتم قادری و خانم الهه کولایی نیز از جمله فعالترین نیروهای مذهبی دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی بودند. البته فعالان چپ هم بودند اما در آن زمان (پاییز 57) هنوز از طرفداران مجاهدین خلق خبری نبود. گویا آن گروه هنوز خود را بازسازی نکرده بود و رهبرانش هم هنوز در زندان بودند

🖇آقای حاتم قادری بیشتر تیپ فکری و نقش تئوریک داشت. ایشان معمولا در مباحث و مناظره های میان جریان های دانشجویی فعال بود و حتی کلاس های آزاد درباره مسائل سیاسی و ایدئولوژیک برگزار می کرد. من هم گاهی در برخی از کلاس هایشان شرکت می کردم. البته ایشان در مجموع به جریان انجمن اسلامی تعلق داشت اما نظرات خاصی هم داشت. خاطرم هست ایشان برخلاف بسیاری از دانشجویان آن زمان بر این باور بود که تهدید اصلی ایران بعد از انقلاب همچون ادوار قبلی اتحاد شوروی خواهد بود نه آمریکا

🖇در آن دوره استادان آکادمیک برجسته ای مانند دکتر اکبر (در دروس تاریخ تمدن، سیاست مقایسه ای و اندیشه سیاسی)، دکتر حکمت (در درس مبانی علم سیاست) و تا حدودی دکتر میرزاصالح (دروس تحولات سیاسی و اجتماعی ایران) را تجربه  کردم اما دروسی با استادانی بیشتر ایدئولوژیک نظیر جلال گنجه ای (نظام سیاسی و دولت در اسلام) و دکتر وطن‌خواه (اصول روابط بین الملل 1و 2) را هم گذراندم. در آن دوره دغدغه اصلی اکثر دانشجویان مسائل سیاسی و ایدئولوژیک بود. من هم چندان خالی از این دغدغه ها نبودم و هنوز خیلی ذهنیت علمی پیدا نکرده بودم

🖇وقتی در پاییز 62 به دانشکده برگشتم، تقریبا همه استادان قبلی علوم سیاسی دانشکده یا تصفیه شده یا رفته بودند و با طیف دیگری از استادان مواجه شدم که برخی از مدرسه عالی منحله علوم سیاسی آمده بودند و برخی استادان جدید یا مدعوی بودند که تا قبل از آن شناختی از آن ها نداشتم. یکی از جالب‌ترین و تأثیرگذارترین آن ها برای من، دکتر هرمز شهدادی بود که در ترم پاییز 62 درس تحولات دوره قاجار و مشروطیت را ارائه می کرد. او کتاب «ایران بین دو انقلاب» آبراهامیان را که در آن زمان تازه متن انگلیسی اش منتشر شده و هنوز به فارسی ترجمه نشده بود به ما درس می داد و ما را هم ملزم کرد که متن کامل «تاریخ مشروطه» کسروی را بخوانیم

🖇مرحوم دکتر اکبر استاد مسلّم علوم سیاسی بود. تقریبا در همه زمینه های اصلی علوم سیاسی، از مبانی علم سیاست تا اندیشه سیاسی و از سیاست مقایسه ای تا سیاست بین الملل بسیار با سواد و مسلط بود و در عین حال با مفاهیم و نظریه های جامعه‌شناسی، روانشناسی، روانکاوی و... نیز آشنا بود و در دروس خود به خوبی از آن ها استفاده می کرد. اصولا کلاس هایش بسیار جدی و پربار بود و روش ویژه و بسیار جذابی در تدریس داشت. دلبستگی زیادی به مکتب نوسازی داشت و گابریل آلموند را سرآمد علم سیاست مدرن می‌دانست

🔹متن کامل این مقاله را می‌توانید در شماره یازدهم سیاست‌نامه مطالعه کنید.

🦉@goftemaann
@Nedaye_siyasat

www.group-telegram.com/ar/nedaye_siyasat.com/20440

747 viewsSep 19 at 07:59

‍ 🖊 گفتگو با دکتر ابوالفصل دلاوری

📚 مجمع‌الجزایر علوم سیاسی در ایران

📥 گفتگوکننده: سجاد صداقت

🖇پنچ یا شش نفر از استادان در مصاحبه من بودند اما من دکتر اکبر و دکتر میرزا صالح را که بعدها هم آن ها را دیدم به خاطر می‌‌آورم. گویا برای آن‌ها مهم بود که داوطلبان اهل مطالعه باشند و فهم نسبی از مسائل کشور داشته باشند. اتفاقا به گرایش های سیاسی چندان حساسیتی نشان نمی دادند. کما این که وقتی از من درباره اعتراضات عمومی سوالاتی پرسیدند بدون ملاحظه از اعتراضات دفاع کردم (دکتر اکبر که حافظه بی نظیری داشت، چند سال بعد یعنی در دوران اخراجش که به دیدن او رفته بودم، با طنز خاص خود مواضع انقلابی و تند مرا در آن جلسه مصاحبه برایم یادآوری کرد!)

🖇دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی از لحاظ سیاسی یکی از  فعالترین دانشکده های آن زمان دانشگاه ملی بود. بیشتر میتینگ ها و تظاهرات هم از آنجا شروع می شد و یا در محوطه زمین چمن که آن هم درست روبرو و در چند قدمی این دانشکده بود. آقای حاتم قادری و خانم الهه کولایی نیز از جمله فعالترین نیروهای مذهبی دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی بودند. البته فعالان چپ هم بودند اما در آن زمان (پاییز 57) هنوز از طرفداران مجاهدین خلق خبری نبود. گویا آن گروه هنوز خود را بازسازی نکرده بود و رهبرانش هم هنوز در زندان بودند

🖇آقای حاتم قادری بیشتر تیپ فکری و نقش تئوریک داشت. ایشان معمولا در مباحث و مناظره های میان جریان های دانشجویی فعال بود و حتی کلاس های آزاد درباره مسائل سیاسی و ایدئولوژیک برگزار می کرد. من هم گاهی در برخی از کلاس هایشان شرکت می کردم. البته ایشان در مجموع به جریان انجمن اسلامی تعلق داشت اما نظرات خاصی هم داشت. خاطرم هست ایشان برخلاف بسیاری از دانشجویان آن زمان بر این باور بود که تهدید اصلی ایران بعد از انقلاب همچون ادوار قبلی اتحاد شوروی خواهد بود نه آمریکا

🖇در آن دوره استادان آکادمیک برجسته ای مانند دکتر اکبر (در دروس تاریخ تمدن، سیاست مقایسه ای و اندیشه سیاسی)، دکتر حکمت (در درس مبانی علم سیاست) و تا حدودی دکتر میرزاصالح (دروس تحولات سیاسی و اجتماعی ایران) را تجربه  کردم اما دروسی با استادانی بیشتر ایدئولوژیک نظیر جلال گنجه ای (نظام سیاسی و دولت در اسلام) و دکتر وطن‌خواه (اصول روابط بین الملل 1و 2) را هم گذراندم. در آن دوره دغدغه اصلی اکثر دانشجویان مسائل سیاسی و ایدئولوژیک بود. من هم چندان خالی از این دغدغه ها نبودم و هنوز خیلی ذهنیت علمی پیدا نکرده بودم

🖇وقتی در پاییز 62 به دانشکده برگشتم، تقریبا همه استادان قبلی علوم سیاسی دانشکده یا تصفیه شده یا رفته بودند و با طیف دیگری از استادان مواجه شدم که برخی از مدرسه عالی منحله علوم سیاسی آمده بودند و برخی استادان جدید یا مدعوی بودند که تا قبل از آن شناختی از آن ها نداشتم. یکی از جالب‌ترین و تأثیرگذارترین آن ها برای من، دکتر هرمز شهدادی بود که در ترم پاییز 62 درس تحولات دوره قاجار و مشروطیت را ارائه می کرد. او کتاب «ایران بین دو انقلاب» آبراهامیان را که در آن زمان تازه متن انگلیسی اش منتشر شده و هنوز به فارسی ترجمه نشده بود به ما درس می داد و ما را هم ملزم کرد که متن کامل «تاریخ مشروطه» کسروی را بخوانیم

🖇مرحوم دکتر اکبر استاد مسلّم علوم سیاسی بود. تقریبا در همه زمینه های اصلی علوم سیاسی، از مبانی علم سیاست تا اندیشه سیاسی و از سیاست مقایسه ای تا سیاست بین الملل بسیار با سواد و مسلط بود و در عین حال با مفاهیم و نظریه های جامعه‌شناسی، روانشناسی، روانکاوی و... نیز آشنا بود و در دروس خود به خوبی از آن ها استفاده می کرد. اصولا کلاس هایش بسیار جدی و پربار بود و روش ویژه و بسیار جذابی در تدریس داشت. دلبستگی زیادی به مکتب نوسازی داشت و گابریل آلموند را سرآمد علم سیاست مدرن می‌دانست

🔹متن کامل این مقاله را می‌توانید در شماره یازدهم سیاست‌نامه مطالعه کنید.

🦉@goftemaann
@Nedaye_siyasat

BY 📚✏️ندای سیاست