Hakob Badalyan

💥Պատգամավորը, որը պատրաաստվում է դառնալ արդարադատության նախարար, բանակում խաղաղ պայմաններում զոհերի վերաբերյալ հարցին պատասխանում է, թե՝ այն վատ երեւույթները, որոնք կան հասարակության մեջ, մտնում են նաեւ բանակ:

Պատգամավորը, որն առաջինը պետք է լինի գործադիր իշխանությունից պատասխան պահանջող, որովհետեւ խորհրդարանի եւ դրա մանդատն ունեցողի գործառույթը հենց գործադիր իշխանությանը վերահսկելն ու հաշվետվություն պահանջելն է, զբաղված է բանակում կառավարման անորակությունն արդարացնելով, ընդ որում՝ փաստորեն «լեգիտիմացնելով» բանակում խաղաղ պայմաններում զոհ ունենալու երեւույթը:

Ի դեպ, նույն պատճառաբանությունը բերվում էր նաեւ մինչեւ 2018 թվականը, երբ այսօրվա իշխանության ներկայացուցիչներից կամ իշխանամերձերից շատ շատերը դժգոհությամբ եւ ընդդիմախոսությամբ հեղեղում էին այդ ժամանակ բանակում իրավիճակի համար պատասխանատուներին: Եվ ճիշտ էին անում: Որովհետեւ, պատճառաբանությունը, թե վատ բարքերը կարող են մտնել բանակ, ոչ միայն անհեթեթ է կառավարման տրամաբանության տեսանկյունից, այլ նաեւ պարզ մարդկային առաքինության:

Իհարկե վերոհիշյալ պատգամավորը այն ժամանակ աղմուկ բարձրացնողների շարքում չէր, որովհետեւ բարձրաստիճան պաշտոն էր զբաղեցնում Ճանապարհային ոստիկանությունում:

Իսկ մյուս աղմմկողների մի մեծ մասն այսօր սակայն, բանակում խաղաղ պայմաններում զոհ լինելու պարագայում պարզապես լռում է: Տելեգրամյան ալիքում անդրադարձել եմ, թե ինչու՞ է ստացվել կամ դասավորվել այդպես, թե ինչու՞ հիմա ավելի բարձր է լռելու, քան աղմկելու մոտիվացիան:

Ինչ վերաբերում է «պատճառաբանությանը», ապա զինված ուժերը հենց այն ինստանցիան են, որտեղ հենց պետք է առավելագույնս չեզոքացվեն հանրային արատները, վատ բարքերը, որովհետեւ ի տարբերություն այլ այսպես ասած հարթությունների, զինված ուժերում հարաբերությունները ենթարկվում են խստագույն կանոնակարգային սահմանափակումների, նաեւ հենց այդ նկատառումով՝ որ վատ, արատավոր բարքերը չստանան «ազատություն», ինչպես այսպես ասած քաղաքացիական կյանքում:

Հետեւաբար, եթե այդ բարքերը ունեն դրսեւորում, եւ բավականին հաճախակի ողբերգական դրսեւորում, ուրեմն չեն աշխատում նրանք, որոնք պատասխանատու են զինված ուժերում կանոնադրության աշխատանքի համար:

Հենց այդ պատասխանատվության հարցը դնելու առաջին, թիվ մեկ ինստիտուտը խորհրդարանն է, որտեղ արդեն պետք է հրավիրված լինեին զինուժի թե քաղաքական, թե ռազմական բարձրաստիճան պաշտոնյաները՝ բացատրություն ներկայացնելու:

Դրա փոխարեն սակայն, քանի որ Հայաստանում իրավիճակը գլխիվայյր է, խորհրդարանի պատգամավորներն են կատարում գործադիրի փոխարեն «բացատրողի» դերը:

www.group-telegram.com/us/badalyanrakurs.com/1198

644 viewsOct 15 at 13:22

💥Պատգամավորը, որը պատրաաստվում է դառնալ արդարադատության նախարար, բանակում խաղաղ պայմաններում զոհերի վերաբերյալ հարցին պատասխանում է, թե՝ այն վատ երեւույթները, որոնք կան հասարակության մեջ, մտնում են նաեւ բանակ:

Պատգամավորը, որն առաջինը պետք է լինի գործադիր իշխանությունից պատասխան պահանջող, որովհետեւ խորհրդարանի եւ դրա մանդատն ունեցողի գործառույթը հենց գործադիր իշխանությանը վերահսկելն ու հաշվետվություն պահանջելն է, զբաղված է բանակում կառավարման անորակությունն արդարացնելով, ընդ որում՝ փաստորեն «լեգիտիմացնելով» բանակում խաղաղ պայմաններում զոհ ունենալու երեւույթը:

Ի դեպ, նույն պատճառաբանությունը բերվում էր նաեւ մինչեւ 2018 թվականը, երբ այսօրվա իշխանության ներկայացուցիչներից կամ իշխանամերձերից շատ շատերը դժգոհությամբ եւ ընդդիմախոսությամբ հեղեղում էին այդ ժամանակ բանակում իրավիճակի համար պատասխանատուներին: Եվ ճիշտ էին անում: Որովհետեւ, պատճառաբանությունը, թե վատ բարքերը կարող են մտնել բանակ, ոչ միայն անհեթեթ է կառավարման տրամաբանության տեսանկյունից, այլ նաեւ պարզ մարդկային առաքինության:

Իհարկե վերոհիշյալ պատգամավորը այն ժամանակ աղմուկ բարձրացնողների շարքում չէր, որովհետեւ բարձրաստիճան պաշտոն էր զբաղեցնում Ճանապարհային ոստիկանությունում:

Իսկ մյուս աղմմկողների մի մեծ մասն այսօր սակայն, բանակում խաղաղ պայմաններում զոհ լինելու պարագայում պարզապես լռում է: Տելեգրամյան ալիքում անդրադարձել եմ, թե ինչու՞ է ստացվել կամ դասավորվել այդպես, թե ինչու՞ հիմա ավելի բարձր է լռելու, քան աղմկելու մոտիվացիան:

Ինչ վերաբերում է «պատճառաբանությանը», ապա զինված ուժերը հենց այն ինստանցիան են, որտեղ հենց պետք է առավելագույնս չեզոքացվեն հանրային արատները, վատ բարքերը, որովհետեւ ի տարբերություն այլ այսպես ասած հարթությունների, զինված ուժերում հարաբերությունները ենթարկվում են խստագույն կանոնակարգային սահմանափակումների, նաեւ հենց այդ նկատառումով՝ որ վատ, արատավոր բարքերը չստանան «ազատություն», ինչպես այսպես ասած քաղաքացիական կյանքում:

Հետեւաբար, եթե այդ բարքերը ունեն դրսեւորում, եւ բավականին հաճախակի ողբերգական դրսեւորում, ուրեմն չեն աշխատում նրանք, որոնք պատասխանատու են զինված ուժերում կանոնադրության աշխատանքի համար:

Հենց այդ պատասխանատվության հարցը դնելու առաջին, թիվ մեկ ինստիտուտը խորհրդարանն է, որտեղ արդեն պետք է հրավիրված լինեին զինուժի թե քաղաքական, թե ռազմական բարձրաստիճան պաշտոնյաները՝ բացատրություն ներկայացնելու:

Դրա փոխարեն սակայն, քանի որ Հայաստանում իրավիճակը գլխիվայյր է, խորհրդարանի պատգամավորներն են կատարում գործադիրի փոխարեն «բացատրողի» դերը:

BY Hakob Badalyan