Hakob Badalyan

Hakob Badalyan

🔥 Ոնց է եղել, որ 1939 թվականին հայոց ցեղասպանության օրակարգ չի եղել, իսկ 1950-ին եղել է, մենք սա պետք է հասկանանք, սրա հետ պետք է հարաբերվենք, թե ոչ: Մենք պետք է՞ հասկանանք, թե ինչ է կատարվել եւ ինչու՞, ինչպես ենք մենք ընկալել, ում միջոցով: Այս հարցադրումները…

🔥👆 Ընդ որում, հարկ եմ համարում հատուկ շեշտել, որ վերը ներկայացրածս տեսակետն ու գնահատականը բացարձակկ չի նշանակում, որ Հայաստանը պետք է այսօր ներկայանա պահանջատիրության դիրքից, փորձի Թուրքիայի հանդեպ հռետորաբանությունը կառուցել հակառակ ծայրահեղության շեշտադրումներով:

Մի ծայրահեղությունից մյուսն ընկնելը վտանգավոր է հավասարապես, քանի որ ցանկացած բառ ու խոսք պետք է ապահովված լինի պետական կարողունակության համարժեք աստիճանով, հնչի բավարար, համարժեք աշխարհաքաղաքական միջավայրում:

Բայց, հենց ի՞նչն է կամա, թե ակամա, բայց վտանգավոր հետեւանքով անում Նիկոլ Փաշինյանը: Նա ստեղծում է մի իրավիճակ, որը լինելով ծայրահեղություն, որպես հակազդեցություն խթանելու է մյուս ծայրահեղությանը: Եվ ռացիոնալը, օպտիմալը դարձյալ մնալու է այդ երկու ծայրահեղությունների արանքում: Իսկ այդ դեպքում Հայաստանը որեւէ պարագայում չի կարող լինել սուբյեկտ, ընկալվել սուբյեկտ:

Որովհետեւ, սուբյեկտ լինելու համար, պետք է կարողանալ լինել ծայրահեղություններից դուրս: Կապ չունի, դու մեղմասացությա՞ն, թե ճոռոմաբանության ծայրահեղության դիրքում ես: Ինչ ծայրահեղության դիրքում էլ լինես, միեւնույն է՝ դդու օբյեկտի դիրքում ես, ոչ թե սուբյեկտի կարգավիճակի:

Այո, Հայաստանը պետք է հաշշվի առնի առկա իրողություններն ու Թուրքիայի հետ խոսակցության հարցում առաջնորդվի հնարավորություններով, այլ ոչ թե ցանկություններով:

Բայց, կրկնեմ, դա բոլորովին չի նշանակում ստեղծել հնարավորություններ Թուրքիայի համար՝ այն մեղադրանքից ազատվելու, որն իբրեւ քաղաքական եւ իրավական գործոն նրա գլխին կախված է անգամ նույնիսկ մեր կամքից էլ անկախ:

Մենք բնականաբար պետք է առավելագույնն անենք, որ մեր ցավը օգտագործելով, երրորդ կողմեր հարցեր չլուծեն Թուրքիայի հետ, իսկ մենք մնանք կոտրած տաշտակի առաջ: Մյուս կողմից սակայն, մենք չպետք է անենք բաներ, որոնք Թուրքիային են տալու այդ երրորդ կողմերի հետ իր հարցերը լուծելու հնարավորություն, բայց մենք դարձյալ մնալու ենք տաշտակի առաջ: Որովհետեւ, լուծելով հարցերը երրորդ կողմերի հետ, Թուրքիան միեւնույն է շրջվելու է մեր կողմ: Իսկ թե ինչ լուծումներ ունի Անկարան մեր կողմում՝ ռազմավարական իմաստով, թերեւս մեծ խելք պետք չէ հասկանալու համար:

www.group-telegram.com/us/badalyanrakurs.com/1846

855 viewsJan 25 at 10:45

🔥👆 Ընդ որում, հարկ եմ համարում հատուկ շեշտել, որ վերը ներկայացրածս տեսակետն ու գնահատականը բացարձակկ չի նշանակում, որ Հայաստանը պետք է այսօր ներկայանա պահանջատիրության դիրքից, փորձի Թուրքիայի հանդեպ հռետորաբանությունը կառուցել հակառակ ծայրահեղության շեշտադրումներով:

Մի ծայրահեղությունից մյուսն ընկնելը վտանգավոր է հավասարապես, քանի որ ցանկացած բառ ու խոսք պետք է ապահովված լինի պետական կարողունակության համարժեք աստիճանով, հնչի բավարար, համարժեք աշխարհաքաղաքական միջավայրում:

Բայց, հենց ի՞նչն է կամա, թե ակամա, բայց վտանգավոր հետեւանքով անում Նիկոլ Փաշինյանը: Նա ստեղծում է մի իրավիճակ, որը լինելով ծայրահեղություն, որպես հակազդեցություն խթանելու է մյուս ծայրահեղությանը: Եվ ռացիոնալը, օպտիմալը դարձյալ մնալու է այդ երկու ծայրահեղությունների արանքում: Իսկ այդ դեպքում Հայաստանը որեւէ պարագայում չի կարող լինել սուբյեկտ, ընկալվել սուբյեկտ:

Որովհետեւ, սուբյեկտ լինելու համար, պետք է կարողանալ լինել ծայրահեղություններից դուրս: Կապ չունի, դու մեղմասացությա՞ն, թե ճոռոմաբանության ծայրահեղության դիրքում ես: Ինչ ծայրահեղության դիրքում էլ լինես, միեւնույն է՝ դդու օբյեկտի դիրքում ես, ոչ թե սուբյեկտի կարգավիճակի:

Այո, Հայաստանը պետք է հաշշվի առնի առկա իրողություններն ու Թուրքիայի հետ խոսակցության հարցում առաջնորդվի հնարավորություններով, այլ ոչ թե ցանկություններով:

Բայց, կրկնեմ, դա բոլորովին չի նշանակում ստեղծել հնարավորություններ Թուրքիայի համար՝ այն մեղադրանքից ազատվելու, որն իբրեւ քաղաքական եւ իրավական գործոն նրա գլխին կախված է անգամ նույնիսկ մեր կամքից էլ անկախ:

Մենք բնականաբար պետք է առավելագույնն անենք, որ մեր ցավը օգտագործելով, երրորդ կողմեր հարցեր չլուծեն Թուրքիայի հետ, իսկ մենք մնանք կոտրած տաշտակի առաջ: Մյուս կողմից սակայն, մենք չպետք է անենք բաներ, որոնք Թուրքիային են տալու այդ երրորդ կողմերի հետ իր հարցերը լուծելու հնարավորություն, բայց մենք դարձյալ մնալու ենք տաշտակի առաջ: Որովհետեւ, լուծելով հարցերը երրորդ կողմերի հետ, Թուրքիան միեւնույն է շրջվելու է մեր կողմ: Իսկ թե ինչ լուծումներ ունի Անկարան մեր կողմում՝ ռազմավարական իմաստով, թերեւս մեծ խելք պետք չէ հասկանալու համար:

BY Hakob Badalyan