مرکز فرهنگی شهرکتاب

کتاب «رسالۀ مختصره: دربارۀ خدا، انسان و سعادتش» یکی از آثار اولیۀ باروخ اسپینوزاست که در حدود سال 1660 نوشته شد، اما پس از مرگش منتشر شد. این رساله به‌عنوان پیش‌درآمدی برای اثر مشهورتر او، «اخلاق» عمل می‌کند و درکی اساسی از نظام فلسفی او ارائه می‌دهد. این رساله به‌صورت مجموعه‌ای از گفت‌وگوها و تأملات نوشته شده است که آن را نسبت به برخی از آثار رسمی‌تر و متأخر اسپینوزا قابل‌فهم‌تر می‌کند. به‌لحاظ ساختاری، رساله به دو بخش تقسیم می‌شود: بخش اول به خدا و ماهیت واقعیت می‌پردازد و بخش دوم به انسان و سعادت او. اسپینوزا در بخش اول به بررسی ماهیت خدا می‌پردازد که آن را با طبیعت یکی می‌داند. او استدلال می‌کند که خدا جوهر واحدی است که کل واقعیت را در بردارد‌ و دیدگاه دوگانه‌گرایانه سنتی از خدا و جهان را به‌عنوان جوهرهای مجزا رد می‌کند. خدای اسپینوزا یک خدای شخصی نیست، بلکه جوهری غیرشخصی و نامتناهی است که همه هستی را در‌بر‌می‌گیرد. این دیدگاه پانتئیستی در فلسفه او نقش اساسی دارد و در تخالف با باورهای مذهبی متعارف قرار دارد. بخش دوم به انسان‌ها، سرشت آنها و جست‌وجوی خوشبختی می‌پردازد. اسپینوزا استدلال می‌کند که انسان‌ها بخشی از نظم طبیعی هستند و مانند هر‌چیز دیگری تابع قوانین جبری هستند. او وجود اختیار را انکار می‌کند و معتقد است که اعمال انسان بر‌اساس ماهیت و علل بیرونی آنها تعیین می‌شود. با وجود این جبر، اسپینوزا معتقد است که درک این قوانین می‌تواند به آزادی منجر شود. «رساله مختصره» به چند دلیل قابل‌توجه است. این رساله یک دریافت اولیه نسبت به سیستم فلسفی بالغ اسپینوزا ارائه می‌دهد‌ که او بعدا آن را به‌طور‌کامل در کتاب «اخلاق» بیان کرد. این رساله همچنین ترکیبی منحصربه‌فرد از بینش‌های متافیزیکی و اخلاقی را ارائه می‌کند و چشم‌اندازی از متفاوت از سعادت انسانی را ارائه می‌دهد که مبتنی‌بر درک عمیق از جهان طبیعی است. اگرچه «رساله مختصره» در زمان حیات اسپینوزا چندان شناخته‌شده نبود و اساسا منتشر نشد، اما از زمان انتشار به متن مهمی برای درک فلسفه او تبدیل شد و بر طیف وسیعی از متفکران، از فیلسوفان روشنگری گرفته تا دانشمندان معاصر تأثیر گذاشت.
@bookcitycc

www.group-telegram.com/us/bookcitycc.com/28149

980 viewsedited  Oct 1 at 03:21

کتاب «رسالۀ مختصره: دربارۀ خدا، انسان و سعادتش» یکی از آثار اولیۀ باروخ اسپینوزاست که در حدود سال 1660 نوشته شد، اما پس از مرگش منتشر شد. این رساله به‌عنوان پیش‌درآمدی برای اثر مشهورتر او، «اخلاق» عمل می‌کند و درکی اساسی از نظام فلسفی او ارائه می‌دهد. این رساله به‌صورت مجموعه‌ای از گفت‌وگوها و تأملات نوشته شده است که آن را نسبت به برخی از آثار رسمی‌تر و متأخر اسپینوزا قابل‌فهم‌تر می‌کند. به‌لحاظ ساختاری، رساله به دو بخش تقسیم می‌شود: بخش اول به خدا و ماهیت واقعیت می‌پردازد و بخش دوم به انسان و سعادت او. اسپینوزا در بخش اول به بررسی ماهیت خدا می‌پردازد که آن را با طبیعت یکی می‌داند. او استدلال می‌کند که خدا جوهر واحدی است که کل واقعیت را در بردارد‌ و دیدگاه دوگانه‌گرایانه سنتی از خدا و جهان را به‌عنوان جوهرهای مجزا رد می‌کند. خدای اسپینوزا یک خدای شخصی نیست، بلکه جوهری غیرشخصی و نامتناهی است که همه هستی را در‌بر‌می‌گیرد. این دیدگاه پانتئیستی در فلسفه او نقش اساسی دارد و در تخالف با باورهای مذهبی متعارف قرار دارد. بخش دوم به انسان‌ها، سرشت آنها و جست‌وجوی خوشبختی می‌پردازد. اسپینوزا استدلال می‌کند که انسان‌ها بخشی از نظم طبیعی هستند و مانند هر‌چیز دیگری تابع قوانین جبری هستند. او وجود اختیار را انکار می‌کند و معتقد است که اعمال انسان بر‌اساس ماهیت و علل بیرونی آنها تعیین می‌شود. با وجود این جبر، اسپینوزا معتقد است که درک این قوانین می‌تواند به آزادی منجر شود. «رساله مختصره» به چند دلیل قابل‌توجه است. این رساله یک دریافت اولیه نسبت به سیستم فلسفی بالغ اسپینوزا ارائه می‌دهد‌ که او بعدا آن را به‌طور‌کامل در کتاب «اخلاق» بیان کرد. این رساله همچنین ترکیبی منحصربه‌فرد از بینش‌های متافیزیکی و اخلاقی را ارائه می‌کند و چشم‌اندازی از متفاوت از سعادت انسانی را ارائه می‌دهد که مبتنی‌بر درک عمیق از جهان طبیعی است. اگرچه «رساله مختصره» در زمان حیات اسپینوزا چندان شناخته‌شده نبود و اساسا منتشر نشد، اما از زمان انتشار به متن مهمی برای درک فلسفه او تبدیل شد و بر طیف وسیعی از متفکران، از فیلسوفان روشنگری گرفته تا دانشمندان معاصر تأثیر گذاشت.
@bookcitycc

BY مرکز فرهنگی شهرکتاب