44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո Երևանում հրավառություններ էին, սկսվեցին համերգներ, փառատոններ։ Ասում էին` կյանքը շարունակվում է, հո հավերժ չենք սգալու։ Աչքիս առաջ են այն տեսարանները, երբ զոհվածների ծնողները Եռաբլուրից տեսնում էին հրավառությունները ու այդ ամենը կային արդարացնողներ։

Հետո սկսվեց ամենաբարձր` պետական մակարդակով ուրացումը ու անարգանքը զոհերի նկատմամբ` 50 էս կողմ, 50 էն կողմ։ Հետո զոհվածների ծնողներին Եռաբլուրում ոստիկանները գետնին տապալեցին, քարշ տվեցին, այդ մարդկանց դեմ ամենալկտի տեղեկատվական արշավը արեցին։ Իսկ ի՞նչ էին ուզում այդ մարդիկ։ Ընդամենը պատասխան էին պահանջում, թե ինչու են զոհվել իրենց որդիները։

Ու դուք կարծում եք, որ այսքանը տեսնելուց հետո որևէ տղա գնալու է պատերա՞զմ։ Այսինքն, դու գիտակցում ես, որ եթե գնաս ու զոհվես, մի 2 օր հետո արդեն երկրում խրախճանքները սկսվելու են, հրավառությունները կապեն, քո մասին երկրիդ ղեկավարը ասի` դե մի 50 զոհ էս կողմ, 50 էն կողմ, ծնողներիդ էլ քարշ տան Եռաբլուրում։

Պատերազմ բերողները իրենց աջակիցների հետ թող գնան կռվելու։ Կյանքը շարունակվում է։

«Հայաստանի զինված ուժերի ակտիվություն է նկատվում վերջին օրերին: Հայաստանի պաշտպանության նախարարությունը ավտոբուսներով անձնակազմին տեղափոխում է Ադրբեջանի հետ պայմանական սահման։ Նաև տեխնիկա է կուտակվում պայմանական սահմանին։ Պաշտոնական Երևանը ու նրա հովանավորները կարծես թե պատրաստվում են սադրանքի Ադրբեջանի դեմ»,-սա ադրբեջանական տելեգրամյան ալիքի հրապարակումն է։

Կատարյալ անհեթեթություն է, բայց հիշեցնում է շատ վտանգավոր ձեռագիր․․․Բաքուն դեռևս այս պահի դրությամբ մեր դեմ կիրառում է ուժի սպառնալիքի քաղաքականությունը։ Վտանգավոր զարգացումները հնարավոր է կանխել ոչ թե խաշլամի դմակներով ու հեծանիվներով, այլ համառ դիվանագիտական ու քաղաքական աշխատանքով, բայց դե ում ես՝ ինչ ասում․․․

🔴🇩🇪🇺🇦🇷🇺 Գերմանիան հրաժարվել է այսուհետ ծանր զինտեխնիկա մատակարարել Ուկրաինային, քանի որ այլևս չի հավատում ուկրաինական բանակի հաջողության հասնելու հնարավորությանը։

Bild

2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ին, պատերազմից մեկ օր առաջ, տոնում էին Ստեփանակերտի օրը։
Շարունակե'ք ենթարկվել Ձեզ բթացնելու, որից հետո սպանելու, հայրենազրկելու մտածված արշավին։

Էդգար Ղազարյան

Տարիներ առաջ մի ձայնագրություն հայտնվեց, որում Նիկոլ Փաշինյանը ասում էր, որ ինքը պատրաստ է իրեն դնել գժի տեղ։ Հիմա Ռուսաստանն ու մյուս երկրները տատանվում են, թե գործ ունեն իրեն գժի տեղ դրած իշխանությա՞ն, թե՞ իրական գժի հետ։

Արգիշտի Կիվիրյան

Երևանի մասին գեղեցիկ գրառումները պետք է ընդհատեմ լուրջ խնդրի ահազանգմամբ, որի մասին բազմիցս խոսվել է․ Երևանի օդը թունավոր է, քաղցկեղածին է ու սա հրատապ լուծման ենթակա խնդիր է։

Չի կարելի ապականել, թունավոր փոշու մեջ թաղել քաղաքը, բնակչությանը դարձնել հիվանդ ու հետո գրառումներ ձոնել այդ նույն քաղաքի մասին։

Կրկին զոհ բանակում, կրկին ոչ թշնամու կրակոցից...

Ի՞նչ ասեմ էլ այս թեմայով։ Չեմ կարող ամեն օր կրկնվել։ Եթե բոլորը հաշտ են այս իրավիճակի հետ, նախարարի, ԳՇ պետի գլուխ թռցնող չկա, ուրեմն սա այն է, ինչին արժանի ենք։

Սա նիկոլ փաշինյանի, սուրեն պապիկյանի ու էդվարդ ասրյանի բանակ - բառդակն է, որտեղ ամեն շաբաթ խաղաղ պայմաններում զոհ ունենալը դարձել է սովորական երևույթ։

Հայաստանում բանակ հասկացողություն չկա։ Կա մի կոլխոզ-սպանդանոց, որի ղեկավարը պապիկյանն է։

Ու նման իրավիճակում պաշտպանության նախարարի աթոռին վեր ընգած անբարոյականի վաստակը զբաղված է արփի դավոյանի լոբբինգով, որ իր թայֆայից էտ ղուշբասին դարձնի նախարար։

Լավ, էս ամենի դեմ ընդվզում լինելու՞ է, թե՞ հաշտ-համերաշխ մինչև վերջին երիտադարդին սպանդի են ենթարկելու ԳԻՏԱԿՑԱԲԱՐ։

⚫️⚫️⚫️ Դարձյալ զոհ բանակում: ՊՆ-ն հայտնում է, որ հայտնաբերվել է ՊՆ N զորամասի զինծառայող Աղասի Սերոժի Դալլաքյանի դին՝ հրազենային վնասվածքով:

Լավ, սա վերջ ունի՞, թե ոչ: Սա քաղաքական պատասխանատու ունի՞, թե՞ այդ հարցը միայն 2018-ից առաջի համար էր հետաքրքիր:

Ընդամենը օրեր առաջ, օրեր առաջ եղավ հերթական զոհը: Ընթացիկ տարում խաղաղ պայմաններում զոհերի թիվը հասնում է արդեն երեք տասնյակի:

🔴 Դիմում ենք ԱԺ պատգամավորներին` պաշտպանության նախարար սուրեն պապիկյանի պաշտոնանկության անհապաղ գործընթաց սկսելու պահանջով

Առաջարկում ենք մտահոգ բոլոր մարդկանց, ԶԼՄ-ներին, Տելեգրամ-ալիքներին, քաղաքական գործիչներին և ուժերին միանալ պահանջին, որպեսզի փրկենք 18-20 տարեկաններին սպանդից։

🔥⚫️🔥 Ես հիշում եմ, թե ի՞նչ էին անում Սեյրան Օհանյանին բանակում ամեն մի զոհի համար, որ լինում էր խաղաղ պայմաններում, այսպես ասած ոչ կանոնադրական հարաբերության կամ դժբախտ պատահարի հետեւանքով:

Եվ ճիշտ էին անում, թեեւ ինքս նաեւ պարբերաբար հարց էի բարձրացնում, թե ինչու՞ միայն պաշտպանության նախարարին, այլ ոչ թե նաեւ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետին, որը զինուժի անմիջական ղեկավարն է:

Ինչու՞ էր այդ հարցադրումս էական, որովհետեւ այն ժամանակ կային մի շարք նախաձեռնություններ, որոնք կասկածվում էին հենց Յուրի Խաչատուրովի հետ առնչություն ունենալու եւ այդ համատեքստում Սեյրան Օհանյանին թիրախավորելու համար: Օհանյան-Խաչատուրով դիմակայությունը բավականին հայտնի էր: Ի դեպ, Սերժ Սարգսյանն ի վերջո հեռացրեց երկուսին էլ՝ 2016-ի սեպտեմբերի կառավարության փոփոխությամբ: Դա իհարկե արդեն այլ թեմա է:

Այո, զինուժում առկա հարաբերությունների համար հավասարապես պատասխանատու են թե պաշտպանության նախարարը, թե ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը: Բայց, այն հոծ խմբերը, որոնք արդարացիորեն աղմկում էին բանակում ամեն մի այդպիսի սեւ միջադեպի համար, այսօր ըստ էության չկան: Այսօր նրանք որեւէ կերպ չեն դնում թե պաշտպանության նախարարի, թե ԶՈԻ գլխավոր շտաբի պետի պատասխանատվության հարց:

Մնացել են հազվադեպ իրավապաշտպաններ, խմբեր, որոնք հետեւողականորեն շարունակում են բարձրաձայնել բանակում հարաբերությունների հարցը:

Ինչու՞ է այդպես: Այս հարցի պատասխանը թերեւս նաեւ այն երեւույթի մեջ է, որ տեղի ունեցավ 2018-ին, երբ «թավշյա հեղափոխությունից» հետո այսպես ասած քաղաքացիական հանրության մի զգալի մաս նույնքան թավշյա տրամաբանությամբ վերածվեց կամ կառավարող հանրության, կամ մերձկառավարական հանրույթի, տեղի ունեցավ այսպես ասած «քաղաքացիական բյուրոկրատիայից» անցում «պետական» կամ «մերձպետական բյուրոկրատիայի»:

Սա էլ անշուշտ Հայաստանի համար չափազանց կարեւոր խոսակցության առարկա է, թե տասնամյեկների ընթացքում հարյուրավոր միլիոն դոլարներով սնուցված քաղաքացիական սեկտորը որքանով է նպաստել Հայաստանում իրապես քաղաքացիական հասարակություն ձեւավորելուն եւ որքանով է իրականում ծառայել պարզապես սահմանափակ եւ ըստ էության փակ շրջանով մի միջավայր ձեւավորելուն, որի բուն զբաղմունքը եղել եւ առ այսօր շարունակում է լինել դե ֆակտո «քաղաքացիական բիզնեսը»: Ահա թե ինչու, նաեւ, այդ դաշտում գործունեության հայտ ներկայացրած մի շարք սուբյեկտներ մնացել են այդտեղ կարճ, չեն ստացել շարունակական ու հիմնարար ֆինանսավորում, որովհետեւ դոնորները հասկացել են, որ այդ սուբյեկտների նպատակը իրապես հասարակական համակարգային եւ մտածողական վերափոխումն է՝ հայաստանյան պետական օրակարգի առանցքով:

Սա իհարկե օրինաչափ է, որովհետեւ ի վերջո այդ դոնորները բարեգործությամբ չէ, որ զբաղված են եղել, այլ հենց իրեն շահերը առաջ մղելով:

Որպեսզի չշեղվեմ շատ, վերադառնալ ողբերգական, ցավագին տեղեկությանը: Այսօր մենք տեսնում ենք, որ ըստ էության չկա հանրային շոշափելի ճնշում այդ հարցում, չկա պատասխանատվության շեշտադրման, հարցադրման մասշտաբ: Որովհետեւ, չկա թերեւս կոնյուկտուրային նպատակահարմարություն, եւ ձայն հանում են միայն մշտաես այդ հարցերով զբաղվող եզակիները, որոնք իրենց հետեւողական գործունեությամբ դիմադրում են կոնյուկտուրային կաղապարներին:

🇦🇲 Մեղրիում հրազենային կրակոցից սպանված զինծառայող Աղասի Դալլաքյանը Շիրակի մարզի Բասեն գյուղից էր, 9 ամիս առաջ էր զորակոչվել բանակ: Այս մասին 24News-ին հայտնեց Բասեն համայնքի վարչական ղեկավար Հայկ Մնացյանը:

«18 տարեկան, մոտ 8-9 ամսվա ծառայող, Մեղրիում էր ծառայում: Իրենց ընտանիքը շատ լավ ընտանիք է հարգված, սիրված, ինքն էլ շատ խելոք, գյուղի մեջ միշտ հարգանք դրսևորած երեխա է եղել»,- պատմեց ղեկավարը:

Մնացյանի խոսքով, շատ աշխատասեր տղա էր. «Մինչ բանակ զորակոչվելը աշխատում էր գյուղատնտեսությամբ էր զբաղվում»:

Աղասին տան ավագ զավակն էր, իրենից փոքր դպրոցահասակ եղբայր ունի:

🇦🇲 Բանակային խնդիրներով զբաղվող իրավապաշտպան Նազելի Մովսեսյանը ավելի վաղ «Ազատությանը» հայտնել էր, որ տարեսկզբից 32 զինծառայող է մահացել, և միայն 4-ը՝ հակառակորդի կրակոցից:

Ես կարծում եմ, որ այդուհանդերձ ճիշտ կլինի, որ ցորենից անցում կատարվի ոչ միայն բրնձի: Չինաստանն իհարկե շատ կողջունի որոշումը, բայց կարող է դա դուր չգալ Հնդկաստանին:

Դրա համար, ցորենից հարկ է անցնել մի քիչ բրնձի, բայց մի քիչ էլ հնդկաձավարի (գրեչկա): Ի վերջո Հնդկաստանը մեր ռազմա-տեխնիկական հիմնական գործընկերն է եւ պետք չէ նեղացնել գործընկերոջը:

Իսկ ընդհանրապես, լավագույն տարբերակն իհարկե կլինի անցումը դեպի ողջախոհ ու լրջմիտ քաղաքականություն: Բայց, կարծես թե դրա թե ռազմավարաան պաշարի խնդիր կա, թե անգամ օրապահիկի:

Հակոբ Բադալյան

Հայաստանը լի ա եկեղեցիներով, խաչքարերով ու խաչերով, բայց հավատք չկա...

Արգիշտի Կիվիրյան

Всем гуляющим сегодня и празднующим хочу напомнить - сегодня у нас погиб ребенок . Солдат . Который даже не начал жить.

Сегодня в одной семье навсегда погас свет .

А вы кайфуйте , Инч асем …