همیار دانشکدگان مدیریت تهران

Forwarded from • رسام •

🖋#راوی: علی احمدی

📒#دانشجو مدیریت کسب و کار ۱۴۰۲

همکلاسی

دلنوشته‌ای برای او که هیچ وقت از حرکت نه‌ایستاد...

امیرعزیز،
همکلاسی‌ات که هر از گاهی در این سه ترم همدمی با تو نصیبش می‌شد، دید که چگونه در این آشفته دنیا که سخت می‌توان منزلگاه و مقصد را یافت، هیچ‌گاه دست از جستجو نکشیدی. تا جایی که در دور از زادگاه خود، مجاهدانه به تحصیل در رشته‌ای که انتخاب اولت بود پرداختی و در حوزه‌های مختلف شروع به کسب علم کردی.
همیشه تو را آراسته یافتم. به گونه‌ای که می‌شد شان دانشجویی را با تو معنا کرد. کیف دستی چرمی‌ات که یکی از این نمونه‌های آراستگی بود را همیشه به همراه داشتی. کیفی که لپتاپت را در خود جای داده بود. و لپتاپی که حاوی مقادیر وسیعی داده و کدهای برنامه‌نویسی حاصل تلاش‌های شبانه روزی چندساله‌ات بود.
نتوانستم زیاد در کنارت باشم. اما یک همدم خوب همیشه در کنارت داشتی که گنجینه تجربه چندساله‌ات بود. آن همدم، لپتاپت بود که حتی زمان‌هایی که استادی دیر به کلاس می‌رسید، درنگ نمی‌کردی و با لپ‌تاپت به انجام کار‌هایت می‌پرداختی.
و جز این نیست که از دست دادن این همه زحمت چندساله به یک آن برای تو سخت آمد که حاضر نشدی به راحتی آن را از دست بدهی.
هیچ‌گاه از حرکت نه‌ایستادی. حتی در آخرین لحظات عمرت که برای پس گرفتن زحماتت می‌دویدی...
و جز مرگ، پدیده دیگری توان متوقف کردنت را نداشت...
فرق نمی‌کند که درباره‌ات چه بگویند و چه برداشت کنند و چگونه با خونت کارهای خودشان را پیش ببرند. مهم آن است که تو در دل بی‌تدبیری این نماد آموزش عالی کشور آرامش یافتی تا مقدمه‌ای شوی برای تضمین آرامش همیشگی آنان که از نقاط مختلف این سرزمین، برای تحصیل به این دانشگاه می‌آیند.

به یاد کسی که هیچ‌گاه لبخند از روی صورتش پاک نمی‌شد...


📢 برای انتشار روایت‌های خود به ادمین نشریه رسام پیام دهید.

📻 رسام؛ صدای رسای مدیریت!

@rasammng

www.group-telegram.com/br/hamyar_mng_ut.com/607

780 viewsFeb 16 at 18:40

🖋#راوی: علی احمدی

📒#دانشجو مدیریت کسب و کار ۱۴۰۲

همکلاسی

دلنوشته‌ای برای او که هیچ وقت از حرکت نه‌ایستاد...

امیرعزیز،
همکلاسی‌ات که هر از گاهی در این سه ترم همدمی با تو نصیبش می‌شد، دید که چگونه در این آشفته دنیا که سخت می‌توان منزلگاه و مقصد را یافت، هیچ‌گاه دست از جستجو نکشیدی. تا جایی که در دور از زادگاه خود، مجاهدانه به تحصیل در رشته‌ای که انتخاب اولت بود پرداختی و در حوزه‌های مختلف شروع به کسب علم کردی.
همیشه تو را آراسته یافتم. به گونه‌ای که می‌شد شان دانشجویی را با تو معنا کرد. کیف دستی چرمی‌ات که یکی از این نمونه‌های آراستگی بود را همیشه به همراه داشتی. کیفی که لپتاپت را در خود جای داده بود. و لپتاپی که حاوی مقادیر وسیعی داده و کدهای برنامه‌نویسی حاصل تلاش‌های شبانه روزی چندساله‌ات بود.
نتوانستم زیاد در کنارت باشم. اما یک همدم خوب همیشه در کنارت داشتی که گنجینه تجربه چندساله‌ات بود. آن همدم، لپتاپت بود که حتی زمان‌هایی که استادی دیر به کلاس می‌رسید، درنگ نمی‌کردی و با لپ‌تاپت به انجام کار‌هایت می‌پرداختی.
و جز این نیست که از دست دادن این همه زحمت چندساله به یک آن برای تو سخت آمد که حاضر نشدی به راحتی آن را از دست بدهی.
هیچ‌گاه از حرکت نه‌ایستادی. حتی در آخرین لحظات عمرت که برای پس گرفتن زحماتت می‌دویدی...
و جز مرگ، پدیده دیگری توان متوقف کردنت را نداشت...
فرق نمی‌کند که درباره‌ات چه بگویند و چه برداشت کنند و چگونه با خونت کارهای خودشان را پیش ببرند. مهم آن است که تو در دل بی‌تدبیری این نماد آموزش عالی کشور آرامش یافتی تا مقدمه‌ای شوی برای تضمین آرامش همیشگی آنان که از نقاط مختلف این سرزمین، برای تحصیل به این دانشگاه می‌آیند.

به یاد کسی که هیچ‌گاه لبخند از روی صورتش پاک نمی‌شد...


📢 برای انتشار روایت‌های خود به ادمین نشریه رسام پیام دهید.

📻 رسام؛ صدای رسای مدیریت!

@rasammng

BY همیار دانشکدگان مدیریت تهران