Папа Рымскі Францішак 2 чэрвеня 2019 года беатыфікаваў 7 грэка-каталіцкіх біскупаў з Румыніі, якія памерлі мучаніцкай смерцю ў перыяд камуністычнага рэжыму. Іх успамін у Каталіцкай Царкве адзначаецца 2 чэрвеня.
Гэтыя сем блаславёных святамучанікаў:
Васіле Афтэніе (Vasile Aftenie)
Валерыу Траян Фрэнціў (Valeriu Traian Frențiu)
Яан Сучу (Ioan Suciu)
Тыт Лівіу Кінезу (Tit Liviu Chinezu)
Яан Бэлан (Ioan Bălan)
Александру Русу (Alexandru Rusu)
Юліу Хосу (Iuliu Hossu)
Усе яны былі біскупамі Румынскай Грэка-Каталіцкай Царквы. Пасля ўсталявання камуністычнага рэжыму ў Румыніі ў 1948 г. Грэка-Каталіцкая Царква была забаронена, а яе маёмасць канфіскавана. Ад біскупаў, святароў і вернікаў патрабавалі перайсці ў Румынскую Праваслаўную Царкву, якая была падкантрольная рэжыму.
Сямёра біскупаў адмовіліся адрачыся ад сваёй веры і еднасці са Святым Пасадам. За гэта яны былі арыштаваныя, прайшлі праз жорсткія катаванні, зняволенне ў турмах і лагерах. Гадамі іх трымалі ў нечалавечых умовах, дзе яны памерлі ад голаду, хвароб і здзекаў паміж 1950 і 1970 гадамі. Іх целы былі пахаваныя ў невядомых месцах.
Падчас цырымоніі беатыфікацыі ў горадзе Блаж, які з'яўляецца важным духоўным цэнтрам для румынскіх грэка-католікаў, Папа Францішак адзначыў, што гэтыя біскупы "з вялікай мужнасцю і ўнутранай сілай прынялі суровае зняволенне і рознага роду здзекі, каб не адмаўляцца ад вернасці сваёй любімай Царкве". Яны сталі сімвалам стойкасці ў веры перад абліччам таталітарнага рэжыму, які імкнуўся знішчыць свабоду сумлення і рэлігіі.
Блаславёны Юліу Хосу быў нават прызначаны кардыналам "in pectore" (у сэрцы, таемна) Папам Паўлам VI у 1969 г., але пра гэта стала вядома толькі пасля яго смерці.
Памяць пра гэтых семярых святамучанікаў з'яўляецца напамінам пра жорсткія пераследы, якія зазнала Каталіцкая Царква ва Усходняй Еўропе ў XX ст., а таксама сведчаннем непахіснай веры і адданасці Хрысту аж да смерці.
Гэтыя сем блаславёных святамучанікаў:
Васіле Афтэніе (Vasile Aftenie)
Валерыу Траян Фрэнціў (Valeriu Traian Frențiu)
Яан Сучу (Ioan Suciu)
Тыт Лівіу Кінезу (Tit Liviu Chinezu)
Яан Бэлан (Ioan Bălan)
Александру Русу (Alexandru Rusu)
Юліу Хосу (Iuliu Hossu)
Усе яны былі біскупамі Румынскай Грэка-Каталіцкай Царквы. Пасля ўсталявання камуністычнага рэжыму ў Румыніі ў 1948 г. Грэка-Каталіцкая Царква была забаронена, а яе маёмасць канфіскавана. Ад біскупаў, святароў і вернікаў патрабавалі перайсці ў Румынскую Праваслаўную Царкву, якая была падкантрольная рэжыму.
Сямёра біскупаў адмовіліся адрачыся ад сваёй веры і еднасці са Святым Пасадам. За гэта яны былі арыштаваныя, прайшлі праз жорсткія катаванні, зняволенне ў турмах і лагерах. Гадамі іх трымалі ў нечалавечых умовах, дзе яны памерлі ад голаду, хвароб і здзекаў паміж 1950 і 1970 гадамі. Іх целы былі пахаваныя ў невядомых месцах.
Падчас цырымоніі беатыфікацыі ў горадзе Блаж, які з'яўляецца важным духоўным цэнтрам для румынскіх грэка-католікаў, Папа Францішак адзначыў, што гэтыя біскупы "з вялікай мужнасцю і ўнутранай сілай прынялі суровае зняволенне і рознага роду здзекі, каб не адмаўляцца ад вернасці сваёй любімай Царкве". Яны сталі сімвалам стойкасці ў веры перад абліччам таталітарнага рэжыму, які імкнуўся знішчыць свабоду сумлення і рэлігіі.
Блаславёны Юліу Хосу быў нават прызначаны кардыналам "in pectore" (у сэрцы, таемна) Папам Паўлам VI у 1969 г., але пра гэта стала вядома толькі пасля яго смерці.
Памяць пра гэтых семярых святамучанікаў з'яўляецца напамінам пра жорсткія пераследы, якія зазнала Каталіцкая Царква ва Усходняй Еўропе ў XX ст., а таксама сведчаннем непахіснай веры і адданасці Хрысту аж да смерці.
Forwarded from Vatican News па-беларуску
Папа ўзначаліў урачыстасць у памяць румынскага епіскапа Хосу
Касцёл добра ведае, што значыць пераслед, таму ён адчувае сумленны абавязак будаваць грамадства, заснаванае на павазе да чалавечай годнасці, - сказаў Леў XIV падчас урачыстага акта ў памяць благаслаўлёнага Юліу Хосу.
2 чэрвеня 2025 года ў Сікстынскай капэле адбыўся памятны акт, прысвечаны благаслаўлёнаму Юліу Хосу (1885-1970), епіскапу румынскай Грэка-Каталіцкай Царквы, які падвергся пераследу з боку камуністычнага рэжыму.
Касцёл добра ведае, што значыць пераслед, таму ён адчувае сумленны абавязак будаваць грамадства, заснаванае на павазе да чалавечай годнасці, - сказаў Леў XIV падчас урачыстага акта ў памяць благаслаўлёнага Юліу Хосу.
2 чэрвеня 2025 года ў Сікстынскай капэле адбыўся памятны акт, прысвечаны благаслаўлёнаму Юліу Хосу (1885-1970), епіскапу румынскай Грэка-Каталіцкай Царквы, які падвергся пераследу з боку камуністычнага рэжыму.
Forwarded from ✝️Каноническое право на каждый день☦️
Для того, чтобы кто-либо мог быть рукоположен законным образом, требуется:
4-е – наличие надлежащих знаний;
Кан. 758 § 1. (ККВЦ)
4-е – наличие надлежащих знаний;
Кан. 758 § 1. (ККВЦ)
На фото семинаристы Блажской духовной семинарии Румынской Греко-Католической Церкви.Памяці Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага: Напярэдадні ўгодкаў нараджэння
Заўтра, 5 чэрвеня, спаўняюцца чарговыя ўгодкі нараджэння выдатнага рэлігійнага дзеяча, Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага (1870-1932). Гэтая дата – нагода не толькі ўспомніць яго самаахвярнае служэнне Каталіцкаму Касцёлу ў Беларусі, але і падкрэсліць яго выключны ўнёсак у гісторыю неаунійнага руху, які меў на мэце аднаўленне еднасці паміж хрысціянамі ўсходняга і заходняга абрадаў.
Зыгмунт Лазінскі, спачатку як біскуп Мінскі (1917-1925), а потым як першы ардынарый Пінскай дыяцэзіі (1925-1932), стаў адной з цэнтральных постацей у адраджэнні ўніі на беларускіх землях у першай палове ХХ ст. Яго дзейнасць у гэтым напрамку была асабліва плённай менавіта на Піншчыне, дзе значная частка насельніцтва захоўвала ўсходнюю літургічную традыцыю.
Факты, якія пацвярджаюць ключавую ролю біскупа Лазінскага ў неаунійным руху:
1. Арганізацыя парафій усходняга абраду: Пад яго непасрэдным кіраўніцтвам і з яго блаславення ў Пінскай дыяцэзіі пачалі актыўна стварацца парафіі візантыйска-славянскага абраду. Да канца 1920-х – пачатку 1930-х гадоў іх колькасць узрасла. Напрыклад, вядомыя неаунійныя асяродкі паўсталі ў Альбяртыне, Сынкавічах, Дзяляцічах і іншых мясцовасцях. Гэта быў практычны выраз яго пастырскай апекі над вернікамі, якія імкнуліся да еднасці з Рымам, захоўваючы сваю абрадавую спадчыну.
2. Правядзенне Пінскага дыяцэзіяльнага сіноду: Знакавай падзеяй стаў Першы Пінскі дыяцэзіяльны сінод, які адбыўся 21-23 кастрычніка 1929 г. На гэтым сінодзе пытанні ўсходняга абраду і неауніі былі аднымі з ключавых. У пастановах сіноду было асобна прапісана стаўленне да вернікаў усходняга абраду, падкрэслівалася неабходнасць павагі да іх традыцый і падтрымкі неаунійных ініцыятыў. Гэта надало руху афіцыйны статус і падтрымку на ўзроўні дыяцэзіі.
3. Арганізацыя ўнійных канферэнцый: Біскуп Лазінскі быў ініцыятарам і арганізатарам спецыяльных святарскіх канферэнцый, прысвечаных пытанням неауніі. Першая такая канферэнцыя адбылася ў Пінску ўжо ў 1927 г. Гэтыя сустрэчы мелі на мэце паглыбленне ведаў духавенства аб усходняй літургіцы, кананічным праве і гісторыі Уніі, а таксама выпрацоўку адзінай пастырскай стратэгіі. У іх бралі ўдзел як святары лацінскага абраду, так і тыя, хто ўжо служыў ва ўсходнім абрадзе.
4. Асабістая падтрымка святароў і вернікаў: Біскуп не толькі адміністрацыйна падтрымліваў неаунію, але і асабіста апекаваўся святарамі, якія пераходзілі на ўсходні абрад, а таксама вернікамі новых парафій. Ён разумеў складанасці, з якімі яны сутыкаліся, і імкнуўся аказаць ім усялякую дапамогу. Яго лісты і пастырскія пасланні сведчаць пра глыбокую зацікаўленасць у поспеху гэтай справы.
5. Бачанне неауніі як шляху да еднасці: Для біскупа Лазінскага неаунія была не проста фармальным далучэннем да Каталіцкага Касцёла, а глыбокім духоўным працэсам, шляхам да пераадолення гістарычных падзелаў і ўмацавання хрысціянскай еднасці на беларускіх землях. Ён бачыў у гэтым магчымасць узбагачэн
Заўтра, 5 чэрвеня, спаўняюцца чарговыя ўгодкі нараджэння выдатнага рэлігійнага дзеяча, Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага (1870-1932). Гэтая дата – нагода не толькі ўспомніць яго самаахвярнае служэнне Каталіцкаму Касцёлу ў Беларусі, але і падкрэсліць яго выключны ўнёсак у гісторыю неаунійнага руху, які меў на мэце аднаўленне еднасці паміж хрысціянамі ўсходняга і заходняга абрадаў.
Зыгмунт Лазінскі, спачатку як біскуп Мінскі (1917-1925), а потым як першы ардынарый Пінскай дыяцэзіі (1925-1932), стаў адной з цэнтральных постацей у адраджэнні ўніі на беларускіх землях у першай палове ХХ ст. Яго дзейнасць у гэтым напрамку была асабліва плённай менавіта на Піншчыне, дзе значная частка насельніцтва захоўвала ўсходнюю літургічную традыцыю.
Факты, якія пацвярджаюць ключавую ролю біскупа Лазінскага ў неаунійным руху:
1. Арганізацыя парафій усходняга абраду: Пад яго непасрэдным кіраўніцтвам і з яго блаславення ў Пінскай дыяцэзіі пачалі актыўна стварацца парафіі візантыйска-славянскага абраду. Да канца 1920-х – пачатку 1930-х гадоў іх колькасць узрасла. Напрыклад, вядомыя неаунійныя асяродкі паўсталі ў Альбяртыне, Сынкавічах, Дзяляцічах і іншых мясцовасцях. Гэта быў практычны выраз яго пастырскай апекі над вернікамі, якія імкнуліся да еднасці з Рымам, захоўваючы сваю абрадавую спадчыну.
2. Правядзенне Пінскага дыяцэзіяльнага сіноду: Знакавай падзеяй стаў Першы Пінскі дыяцэзіяльны сінод, які адбыўся 21-23 кастрычніка 1929 г. На гэтым сінодзе пытанні ўсходняга абраду і неауніі былі аднымі з ключавых. У пастановах сіноду было асобна прапісана стаўленне да вернікаў усходняга абраду, падкрэслівалася неабходнасць павагі да іх традыцый і падтрымкі неаунійных ініцыятыў. Гэта надало руху афіцыйны статус і падтрымку на ўзроўні дыяцэзіі.
3. Арганізацыя ўнійных канферэнцый: Біскуп Лазінскі быў ініцыятарам і арганізатарам спецыяльных святарскіх канферэнцый, прысвечаных пытанням неауніі. Першая такая канферэнцыя адбылася ў Пінску ўжо ў 1927 г. Гэтыя сустрэчы мелі на мэце паглыбленне ведаў духавенства аб усходняй літургіцы, кананічным праве і гісторыі Уніі, а таксама выпрацоўку адзінай пастырскай стратэгіі. У іх бралі ўдзел як святары лацінскага абраду, так і тыя, хто ўжо служыў ва ўсходнім абрадзе.
4. Асабістая падтрымка святароў і вернікаў: Біскуп не толькі адміністрацыйна падтрымліваў неаунію, але і асабіста апекаваўся святарамі, якія пераходзілі на ўсходні абрад, а таксама вернікамі новых парафій. Ён разумеў складанасці, з якімі яны сутыкаліся, і імкнуўся аказаць ім усялякую дапамогу. Яго лісты і пастырскія пасланні сведчаць пра глыбокую зацікаўленасць у поспеху гэтай справы.
5. Бачанне неауніі як шляху да еднасці: Для біскупа Лазінскага неаунія была не проста фармальным далучэннем да Каталіцкага Касцёла, а глыбокім духоўным працэсам, шляхам да пераадолення гістарычных падзелаў і ўмацавання хрысціянскай еднасці на беларускіх землях. Ён бачыў у гэтым магчымасць узбагачэн
ня ўсяго Касцёла разнастайнасцю традыцый.
Дзейнасць біскупа Зыгмунта Лазінскага ў кантэксце неауніі, нягледзячы на палітычныя цяжкасці міжваеннага перыяду і пэўны скептыцызм з розных бакоў, была праявай яго пастырскай мудрасці, адкрытасці і шчырага імкнення да рэалізацыі ідэі "адзінства ў разнастайнасці". Яго спадчына ў гэтай сферы застаецца важным прыкладам для сучасных намаганняў у міжканфесійным дыялогу і пошуку шляхоў да хрысціянскай еднасці. Успамінаючы заўтра яго дзень нараджэння, мы не толькі ўшаноўваем памяць вялікага пастыра, але і чэрпаем натхненне з яго жыцця і служэння.
Дзейнасць біскупа Зыгмунта Лазінскага ў кантэксце неауніі, нягледзячы на палітычныя цяжкасці міжваеннага перыяду і пэўны скептыцызм з розных бакоў, была праявай яго пастырскай мудрасці, адкрытасці і шчырага імкнення да рэалізацыі ідэі "адзінства ў разнастайнасці". Яго спадчына ў гэтай сферы застаецца важным прыкладам для сучасных намаганняў у міжканфесійным дыялогу і пошуку шляхоў да хрысціянскай еднасці. Успамінаючы заўтра яго дзень нараджэння, мы не толькі ўшаноўваем памяць вялікага пастыра, але і чэрпаем натхненне з яго жыцця і служэння.
Тэлефонная размова паміж Папам Львом XIV і Уладзімірам Пуціным.
=Дырэктар Прэс-службы Святога Пасаду пацвердзіў тэлефонную размову, якая адбылася сёння (4.06.25) днём. Папа заклікаў Расію зрабіць жэст, які спрыяў бы міру, і падкрэсліў важнасць дыялогу паміж бакамі для пошуку рашэнняў канфлікту.
Vatican News
=Дырэктар Прэс-службы Святога Пасаду пацвердзіў тэлефонную размову, якая адбылася сёння (4.06.25) днём. Папа заклікаў Расію зрабіць жэст, які спрыяў бы міру, і падкрэсліў важнасць дыялогу паміж бакамі для пошуку рашэнняў канфлікту.
Vatican News
Audio
🎙 У новым выпуску перадачы “Хрысціянства і беларуская літаратура” айцец Андрэй Крот працягвае знаёмства з празаічнай спадчынай Адама Бабарэкі.
📚 Сёння ён звяртаецца да апавядання “Трынаццатае чысло!”, у якім пісьменнік крытычна асэнсоўвае рэлігійнае жыццё беларускай вёскі 1920-х гадоў.
🔎 Савецкі пісьменнік малюе непрывабны вобраз святара – ён, хоць і выконвае старанна свае абавязкі, але думае толькі пра матэрыяльную ўзнагароду за служэнне.
📚 Сёння ён звяртаецца да апавядання “Трынаццатае чысло!”, у якім пісьменнік крытычна асэнсоўвае рэлігійнае жыццё беларускай вёскі 1920-х гадоў.
🔎 Савецкі пісьменнік малюе непрывабны вобраз святара – ён, хоць і выконвае старанна свае абавязкі, але думае толькі пра матэрыяльную ўзнагароду за служэнне.
Траецкая бацькоўская субота: гісторыя, традыцыі і духоўны сэнс
Траецкая бацькоўская субота, якую ў народзе часта называюць Сёмушнай або Сусветнай, — гэта адзін з найважнейшых дзён памінання памерлых у царкоўным календары. Яна адзначаецца напярэдадні вялікага свята Святой Тройцы (Пяцідзясятніцы) і мае глыбокія гістарычныя карані і багатыя традыцыі, у якіх цесна перапляліся царкоўнае вучэнне і народныя звычаі.
Устанаўленне Траецкай суботы звязана непасрэдна са святам Пяцідзясятніцы, калі на апосталаў сышоў Святы Дух. Гэта падзея лічыцца днём нараджэння хрысціянскай Царквы. Паколькі Святы Дух сышоў дзеля збаўлення ўсіх людзей — як жывых, так і памерлых, — Царква ўстанавіла напярэдадні свята асаблівы дзень малітвы за ўсіх спачылых.
Гэтая субота называецца Сусветнай (па-грэчаску "экуменічнай"), таму што ў гэты дзень Царква моліцца не толькі за канкрэтных сваякоў, але за ўсіх "ад веку спачылых праваслаўных хрысціян". Малітва ахоплівае ўсіх людзей, незалежна ад іх сацыяльнага статусу, абставін смерці ці месца пахавання.
Царкоўныя традыцыі
У гэты дзень у храмах праходзяць асаблівыя службы.
Паніхіда: Напярэдадні, у пятніцу ўвечары, і ў саму суботу раніцай служаць вялікія паніхіды, якія называюцца "парастас".
Боская Літургія: У суботу раніцай здзяйсняецца заўпакойная Боская Літургія, падчас якой узносяцца малітвы за ўсіх памерлых.
Запіскі: Вернікі падаюць у храме запіскі з імёнамі сваіх спачылых родных і блізкіх, каб святар памаліўся за іх падчас службы.
Прынашэнні: Існуе традыцыя прыносіць у храм прадукты (хлеб, крупы, алей, садавіну) як міласціну ў памяць пра памерлых. Пасля асвячэння гэтыя прадукты раздаюцца парафіянам і тым, хто мае патрэбу.
Траецкая бацькоўская субота — гэта дзень глыбокай малітвы, ціхага смутку і светлай памяці. Ён нагадвае пра непарыўную сувязь пакаленняў, пра важнасць сямейнай гісторыі і пра хрысціянскую надзею на вечнае жыццё.
Траецкая бацькоўская субота, якую ў народзе часта называюць Сёмушнай або Сусветнай, — гэта адзін з найважнейшых дзён памінання памерлых у царкоўным календары. Яна адзначаецца напярэдадні вялікага свята Святой Тройцы (Пяцідзясятніцы) і мае глыбокія гістарычныя карані і багатыя традыцыі, у якіх цесна перапляліся царкоўнае вучэнне і народныя звычаі.
Устанаўленне Траецкай суботы звязана непасрэдна са святам Пяцідзясятніцы, калі на апосталаў сышоў Святы Дух. Гэта падзея лічыцца днём нараджэння хрысціянскай Царквы. Паколькі Святы Дух сышоў дзеля збаўлення ўсіх людзей — як жывых, так і памерлых, — Царква ўстанавіла напярэдадні свята асаблівы дзень малітвы за ўсіх спачылых.
Гэтая субота называецца Сусветнай (па-грэчаску "экуменічнай"), таму што ў гэты дзень Царква моліцца не толькі за канкрэтных сваякоў, але за ўсіх "ад веку спачылых праваслаўных хрысціян". Малітва ахоплівае ўсіх людзей, незалежна ад іх сацыяльнага статусу, абставін смерці ці месца пахавання.
Царкоўныя традыцыі
У гэты дзень у храмах праходзяць асаблівыя службы.
Паніхіда: Напярэдадні, у пятніцу ўвечары, і ў саму суботу раніцай служаць вялікія паніхіды, якія называюцца "парастас".
Боская Літургія: У суботу раніцай здзяйсняецца заўпакойная Боская Літургія, падчас якой узносяцца малітвы за ўсіх памерлых.
Запіскі: Вернікі падаюць у храме запіскі з імёнамі сваіх спачылых родных і блізкіх, каб святар памаліўся за іх падчас службы.
Прынашэнні: Існуе традыцыя прыносіць у храм прадукты (хлеб, крупы, алей, садавіну) як міласціну ў памяць пра памерлых. Пасля асвячэння гэтыя прадукты раздаюцца парафіянам і тым, хто мае патрэбу.
Траецкая бацькоўская субота — гэта дзень глыбокай малітвы, ціхага смутку і светлай памяці. Ён нагадвае пра непарыўную сувязь пакаленняў, пра важнасць сямейнай гісторыі і пра хрысціянскую надзею на вечнае жыццё.
Вялікая Вячэрня з Ліцьцёй на сьвята Зыходу Сьвятога Духа, 8 чэрвеня
http://cssr.by/2019-03-04-08-41-21/chasaslou/178-zychod-sv-ducha.html
http://cssr.by/2019-03-04-08-41-21/chasaslou/178-zychod-sv-ducha.html
Forwarded from Vatican News па-беларуску
Папа: Нікейскі Сабор – компас, які вядзе хрысціян да адзінства
Каталіцкі Касцёл адкрыты на пошук экуменічнага рашэння адносна адзінай даты святкавання Пасхі, - заявіў Святы Айцец падчас сустрэчы з удзельнікамі экуменічнага форуму, што прайшоў у Рыме.
Каталіцкі Касцёл адкрыты на пошук экуменічнага рашэння адносна адзінай даты святкавання Пасхі, - заявіў Святы Айцец падчас сустрэчы з удзельнікамі экуменічнага форуму, што прайшоў у Рыме.
ГРЭКА-КАТАЛІЦКАЯ ПАРАФІЯ МАЦІ БОЖАЕ ФАЦІМСКАЙ
вул. Гараднічанская 32а
РАСКЛАД НАБАЖЭНСТВАЎ
на 9-15 чэрвеня
9 чэрвеня, панядзелак Святога Духа
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
10 чэрвеня, серада
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
11 чэрвеня, серада
Св. Баўтрамея і Барнабы
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
чацвер – пятніца
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
15 чэрвеня, нядзеля
10.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
вул. Гараднічанская 32а
РАСКЛАД НАБАЖЭНСТВАЎ
на 9-15 чэрвеня
9 чэрвеня, панядзелак Святога Духа
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
10 чэрвеня, серада
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
11 чэрвеня, серада
Св. Баўтрамея і Барнабы
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
чацвер – пятніца
18.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
15 чэрвеня, нядзеля
10.00 – Літургія св. Яна Залатавуснага
Сёння, 8 чэрвеня 2025 г., Царква адзначае адно з найвялікшых двунадзясятых святаў – Дзень Святой Тройцы, або Пяцідзясятніцу. Гэты дзень, устаноўлены ў гонар Зыходу Святога Духа на апосталаў, лічыцца днём нараджэння Хрыстовай Царквы і мае глыбокі дагматычны і гістарычны падмурак.
Гісторыя свята бярэ свой пачатак у падзеях, падрабязна апісаных у кнізе "Дзеі святых Апосталаў". На 50-ы дзень пасля Уваскрасення Ісуса Хрыста (і на 10-ы дзень пасля Яго Узнясення), калі апосталы і Маці Божая знаходзіліся ў малітоўным яднанні ў Сіёнскай святліцы ў Ерусаліме, адбыўся цуд. Як і абяцаў Збаўца, на іх сышоў Святы Дух у выглядзе языкоў полымя.
Гэтая падзея цалкам перамяніла апосталаў: напоўненыя Боскай ласкай, яны атрымалі асаблівыя дары, у тым ліку дар прамаўляць на розных мовах (гласалалія), каб несці Добрую Вестку народам свету. Адразу пасля гэтага апостал Пётр прамовіў сваю першую пропаведзь, пасля якой каля трох тысяч чалавек прынялі хрост. Такім чынам, у гэты дзень была ўтворана першая хрысціянская супольнасць – Царква Хрыстова.
Само святкаванне на 50-ы дзень мае і старазапаветны правобраз. Менавіта ў гэты дзень старажытныя ізраільцяне адзначалі свята Пяцідзясятніцы (Шавуот), якое было прысвечана дараванню Богам Майсею Сінайскага закону. Калі на Сінаі людзі атрымалі каменныя скрыжалі з дзесяццю запаведзямі, то ў дзень хрысціянскай Пяцідзесятніцы сам Дух Святы напісаў Божы закон ужо не на камянях, а ў сэрцах вучняў Хрыста.
Святкаванне Пяцідзясятніцы мае апостальскае паходжанне і згадваецца ўжо ў I ст. Аднак афіцыйнае ўстанаўленне свята ў хрысціянскім календары адбылося пазней. Да канца IV ст. яно стала агульнапрызнаным і паўсюдным. Вялікі ўклад у фармуляванне дагмату аб Святой Тройцы і, адпаведна, у развіццё свята зрабілі Айцы Царквы, такія як свяціцелі Васіль Вялікі, Рыгор Багаслоў і Ян Залатавусны. Менавіта яны канчаткова замацавалі разуменне Бога як адзінага па сутнасці, але траічнага ў Асобах – Айца, Сына і Святога Духа.
Таму свята мае падвойную назву: Пяцідзесятніца адзначае гістарычную падзею Зыходу Святога Духа, а Дзень Святой Тройцы (які непасрэдна святкуецца ў нядзелю) падкрэслівае дагматычны аспект – адкрыццё свету паўнаты Боства і таямніцы Трыадзінага Бога.
Набажэнствы на Тройцу адрозніваюцца асаблівай урачыстасцю. Святары апранаюцца ў зялёнае аблачэнне, якое сімвалізуе жыватворчую і абнаўляльную сілу Святога Духа. Храмы таксама ўпрыгожваюцца зелянінай як сімвалам жыцця і абнаўлення.
Адразу пасля Літургіі ў нядзелю служыцца Вялікая Вячэрня, падчас якой упершыню пасля Вялікадня чытаюцца тры асаблівыя каленнапрэклонныя малітвы. Вернікі на каленях моляцца аб дараванні ім Духа Святога, аб умацаванні ў веры і аб спачыне ўсіх спачылых. Гэтыя малітвы, складзеныя свяціцелем Васілём Вялікім, з'яўляюцца адной з самых кранальных і глыбокіх частак святочнага богаслужэння.
Наступны дзень, панядзелак, прысвечаны непасрэдна ўшанаванню Трэцяй Асобы Тройцы і называецца Днём Святога Духа.
Гісторыя свята бярэ свой пачатак у падзеях, падрабязна апісаных у кнізе "Дзеі святых Апосталаў". На 50-ы дзень пасля Уваскрасення Ісуса Хрыста (і на 10-ы дзень пасля Яго Узнясення), калі апосталы і Маці Божая знаходзіліся ў малітоўным яднанні ў Сіёнскай святліцы ў Ерусаліме, адбыўся цуд. Як і абяцаў Збаўца, на іх сышоў Святы Дух у выглядзе языкоў полымя.
Гэтая падзея цалкам перамяніла апосталаў: напоўненыя Боскай ласкай, яны атрымалі асаблівыя дары, у тым ліку дар прамаўляць на розных мовах (гласалалія), каб несці Добрую Вестку народам свету. Адразу пасля гэтага апостал Пётр прамовіў сваю першую пропаведзь, пасля якой каля трох тысяч чалавек прынялі хрост. Такім чынам, у гэты дзень была ўтворана першая хрысціянская супольнасць – Царква Хрыстова.
Само святкаванне на 50-ы дзень мае і старазапаветны правобраз. Менавіта ў гэты дзень старажытныя ізраільцяне адзначалі свята Пяцідзясятніцы (Шавуот), якое было прысвечана дараванню Богам Майсею Сінайскага закону. Калі на Сінаі людзі атрымалі каменныя скрыжалі з дзесяццю запаведзямі, то ў дзень хрысціянскай Пяцідзесятніцы сам Дух Святы напісаў Божы закон ужо не на камянях, а ў сэрцах вучняў Хрыста.
Святкаванне Пяцідзясятніцы мае апостальскае паходжанне і згадваецца ўжо ў I ст. Аднак афіцыйнае ўстанаўленне свята ў хрысціянскім календары адбылося пазней. Да канца IV ст. яно стала агульнапрызнаным і паўсюдным. Вялікі ўклад у фармуляванне дагмату аб Святой Тройцы і, адпаведна, у развіццё свята зрабілі Айцы Царквы, такія як свяціцелі Васіль Вялікі, Рыгор Багаслоў і Ян Залатавусны. Менавіта яны канчаткова замацавалі разуменне Бога як адзінага па сутнасці, але траічнага ў Асобах – Айца, Сына і Святога Духа.
Таму свята мае падвойную назву: Пяцідзесятніца адзначае гістарычную падзею Зыходу Святога Духа, а Дзень Святой Тройцы (які непасрэдна святкуецца ў нядзелю) падкрэслівае дагматычны аспект – адкрыццё свету паўнаты Боства і таямніцы Трыадзінага Бога.
Набажэнствы на Тройцу адрозніваюцца асаблівай урачыстасцю. Святары апранаюцца ў зялёнае аблачэнне, якое сімвалізуе жыватворчую і абнаўляльную сілу Святога Духа. Храмы таксама ўпрыгожваюцца зелянінай як сімвалам жыцця і абнаўлення.
Адразу пасля Літургіі ў нядзелю служыцца Вялікая Вячэрня, падчас якой упершыню пасля Вялікадня чытаюцца тры асаблівыя каленнапрэклонныя малітвы. Вернікі на каленях моляцца аб дараванні ім Духа Святога, аб умацаванні ў веры і аб спачыне ўсіх спачылых. Гэтыя малітвы, складзеныя свяціцелем Васілём Вялікім, з'яўляюцца адной з самых кранальных і глыбокіх частак святочнага богаслужэння.
Наступны дзень, панядзелак, прысвечаны непасрэдна ўшанаванню Трэцяй Асобы Тройцы і называецца Днём Святога Духа.
Forwarded from ✝️Каноническое право на каждый день☦️
Кандидат может быть допущен к Рукоположению в диаконы только после успешного окончания четырех лет обучения философии и богословию, если только иного не постановит Синод Епископов Патриаршей Церкви или Совет Иерархов.
Кан. 760 § 1. (ККВЦ)
Кан. 760 § 1. (ККВЦ)
На фото здания Духовной Семинарии Прешовской Греко-Католической Епархии.Чаму ж гэтага Духа, Якім выліта любоў Божая ў сэрцы нашыя, Госпад дабраволіў дараваць пасля Уваскрасення? Што абазначыў гэтым? Госпад не даброты ўсяго свету абяцаў нам, калі сказаў: «Хто прагне, ідзі да Мяне і пі. Хто верыць у Мяне, у таго... з чэрава пацякуць рэкі вады жывой» (Ян. 7, 37-38). Ён абяцаў жыццё вечнае, дзе няма месца ніякай боязі, ніякай збянтэжанасці, адкуль не знікнем, дзе не памром, дзе не аплакваюць нябожчыкаў і не чакаюць спадкаемцаў. Вось што абяцаў Ён тым, хто любіць, палымнее любоўю Святога Духа, а таму і меў ласку дараваць Духа толькі пасля Свайго ўслаўлення: каб мы выявілі ў сваім целе жыццё, якога цяпер не маем, а чакаем ва Уваскрасенні.
Св. Аўгусцін
Малюнак: Гюстаў Дарэ «Зыход Святога Духа»
Св. Аўгусцін
Малюнак: Гюстаў Дарэ «Зыход Святога Духа»
Славутая і вядомая беларуская Ікона Зыходу Святога Духа (і старажытная Малітва "Уладару нябесны...") - нагадвае прысутнасць Свята Тройцы ў беларускай хрысціянскай спадчыне (культуры, мастпацтве...). Гэта "элемент" святкавання ў БГКЦ, у якой у гэтыя дні (8-14.06) молімся за людзей культуры, мастацтва, літаратуры, музыкі, тэатра...