Hakob Badalyan

🔥⚫️🔥 Ես հիշում եմ, թե ի՞նչ էին անում Սեյրան Օհանյանին բանակում ամեն մի զոհի համար, որ լինում էր խաղաղ պայմաններում, այսպես ասած ոչ կանոնադրական հարաբերության կամ դժբախտ պատահարի հետեւանքով:

Եվ ճիշտ էին անում, թեեւ ինքս նաեւ պարբերաբար հարց էի բարձրացնում, թե ինչու՞ միայն պաշտպանության նախարարին, այլ ոչ թե նաեւ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետին, որը զինուժի անմիջական ղեկավարն է:

Ինչու՞ էր այդ հարցադրումս էական, որովհետեւ այն ժամանակ կային մի շարք նախաձեռնություններ, որոնք կասկածվում էին հենց Յուրի Խաչատուրովի հետ առնչություն ունենալու եւ այդ համատեքստում Սեյրան Օհանյանին թիրախավորելու համար: Օհանյան-Խաչատուրով դիմակայությունը բավականին հայտնի էր: Ի դեպ, Սերժ Սարգսյանն ի վերջո հեռացրեց երկուսին էլ՝ 2016-ի սեպտեմբերի կառավարության փոփոխությամբ: Դա իհարկե արդեն այլ թեմա է:

Այո, զինուժում առկա հարաբերությունների համար հավասարապես պատասխանատու են թե պաշտպանության նախարարը, թե ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը: Բայց, այն հոծ խմբերը, որոնք արդարացիորեն աղմկում էին բանակում ամեն մի այդպիսի սեւ միջադեպի համար, այսօր ըստ էության չկան: Այսօր նրանք որեւէ կերպ չեն դնում թե պաշտպանության նախարարի, թե ԶՈԻ գլխավոր շտաբի պետի պատասխանատվության հարց:

Մնացել են հազվադեպ իրավապաշտպաններ, խմբեր, որոնք հետեւողականորեն շարունակում են բարձրաձայնել բանակում հարաբերությունների հարցը:

Ինչու՞ է այդպես: Այս հարցի պատասխանը թերեւս նաեւ այն երեւույթի մեջ է, որ տեղի ունեցավ 2018-ին, երբ «թավշյա հեղափոխությունից» հետո այսպես ասած քաղաքացիական հանրության մի զգալի մաս նույնքան թավշյա տրամաբանությամբ վերածվեց կամ կառավարող հանրության, կամ մերձկառավարական հանրույթի, տեղի ունեցավ այսպես ասած «քաղաքացիական բյուրոկրատիայից» անցում «պետական» կամ «մերձպետական բյուրոկրատիայի»:

Սա էլ անշուշտ Հայաստանի համար չափազանց կարեւոր խոսակցության առարկա է, թե տասնամյեկների ընթացքում հարյուրավոր միլիոն դոլարներով սնուցված քաղաքացիական սեկտորը որքանով է նպաստել Հայաստանում իրապես քաղաքացիական հասարակություն ձեւավորելուն եւ որքանով է իրականում ծառայել պարզապես սահմանափակ եւ ըստ էության փակ շրջանով մի միջավայր ձեւավորելուն, որի բուն զբաղմունքը եղել եւ առ այսօր շարունակում է լինել դե ֆակտո «քաղաքացիական բիզնեսը»: Ահա թե ինչու, նաեւ, այդ դաշտում գործունեության հայտ ներկայացրած մի շարք սուբյեկտներ մնացել են այդտեղ կարճ, չեն ստացել շարունակական ու հիմնարար ֆինանսավորում, որովհետեւ դոնորները հասկացել են, որ այդ սուբյեկտների նպատակը իրապես հասարակական համակարգային եւ մտածողական վերափոխումն է՝ հայաստանյան պետական օրակարգի առանցքով:

Սա իհարկե օրինաչափ է, որովհետեւ ի վերջո այդ դոնորները բարեգործությամբ չէ, որ զբաղված են եղել, այլ հենց իրեն շահերը առաջ մղելով:

Որպեսզի չշեղվեմ շատ, վերադառնալ ողբերգական, ցավագին տեղեկությանը: Այսօր մենք տեսնում ենք, որ ըստ էության չկա հանրային շոշափելի ճնշում այդ հարցում, չկա պատասխանատվության շեշտադրման, հարցադրման մասշտաբ: Որովհետեւ, չկա թերեւս կոնյուկտուրային նպատակահարմարություն, եւ ձայն հանում են միայն մշտաես այդ հարցերով զբաղվող եզակիները, որոնք իրենց հետեւողական գործունեությամբ դիմադրում են կոնյուկտուրային կաղապարներին:

www.group-telegram.com/cn/badalyanrakurs.com/1189

4.1K viewsedited  Oct 13 at 11:02

🔥⚫️🔥 Ես հիշում եմ, թե ի՞նչ էին անում Սեյրան Օհանյանին բանակում ամեն մի զոհի համար, որ լինում էր խաղաղ պայմաններում, այսպես ասած ոչ կանոնադրական հարաբերության կամ դժբախտ պատահարի հետեւանքով:

Եվ ճիշտ էին անում, թեեւ ինքս նաեւ պարբերաբար հարց էի բարձրացնում, թե ինչու՞ միայն պաշտպանության նախարարին, այլ ոչ թե նաեւ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետին, որը զինուժի անմիջական ղեկավարն է:

Ինչու՞ էր այդ հարցադրումս էական, որովհետեւ այն ժամանակ կային մի շարք նախաձեռնություններ, որոնք կասկածվում էին հենց Յուրի Խաչատուրովի հետ առնչություն ունենալու եւ այդ համատեքստում Սեյրան Օհանյանին թիրախավորելու համար: Օհանյան-Խաչատուրով դիմակայությունը բավականին հայտնի էր: Ի դեպ, Սերժ Սարգսյանն ի վերջո հեռացրեց երկուսին էլ՝ 2016-ի սեպտեմբերի կառավարության փոփոխությամբ: Դա իհարկե արդեն այլ թեմա է:

Այո, զինուժում առկա հարաբերությունների համար հավասարապես պատասխանատու են թե պաշտպանության նախարարը, թե ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը: Բայց, այն հոծ խմբերը, որոնք արդարացիորեն աղմկում էին բանակում ամեն մի այդպիսի սեւ միջադեպի համար, այսօր ըստ էության չկան: Այսօր նրանք որեւէ կերպ չեն դնում թե պաշտպանության նախարարի, թե ԶՈԻ գլխավոր շտաբի պետի պատասխանատվության հարց:

Մնացել են հազվադեպ իրավապաշտպաններ, խմբեր, որոնք հետեւողականորեն շարունակում են բարձրաձայնել բանակում հարաբերությունների հարցը:

Ինչու՞ է այդպես: Այս հարցի պատասխանը թերեւս նաեւ այն երեւույթի մեջ է, որ տեղի ունեցավ 2018-ին, երբ «թավշյա հեղափոխությունից» հետո այսպես ասած քաղաքացիական հանրության մի զգալի մաս նույնքան թավշյա տրամաբանությամբ վերածվեց կամ կառավարող հանրության, կամ մերձկառավարական հանրույթի, տեղի ունեցավ այսպես ասած «քաղաքացիական բյուրոկրատիայից» անցում «պետական» կամ «մերձպետական բյուրոկրատիայի»:

Սա էլ անշուշտ Հայաստանի համար չափազանց կարեւոր խոսակցության առարկա է, թե տասնամյեկների ընթացքում հարյուրավոր միլիոն դոլարներով սնուցված քաղաքացիական սեկտորը որքանով է նպաստել Հայաստանում իրապես քաղաքացիական հասարակություն ձեւավորելուն եւ որքանով է իրականում ծառայել պարզապես սահմանափակ եւ ըստ էության փակ շրջանով մի միջավայր ձեւավորելուն, որի բուն զբաղմունքը եղել եւ առ այսօր շարունակում է լինել դե ֆակտո «քաղաքացիական բիզնեսը»: Ահա թե ինչու, նաեւ, այդ դաշտում գործունեության հայտ ներկայացրած մի շարք սուբյեկտներ մնացել են այդտեղ կարճ, չեն ստացել շարունակական ու հիմնարար ֆինանսավորում, որովհետեւ դոնորները հասկացել են, որ այդ սուբյեկտների նպատակը իրապես հասարակական համակարգային եւ մտածողական վերափոխումն է՝ հայաստանյան պետական օրակարգի առանցքով:

Սա իհարկե օրինաչափ է, որովհետեւ ի վերջո այդ դոնորները բարեգործությամբ չէ, որ զբաղված են եղել, այլ հենց իրեն շահերը առաջ մղելով:

Որպեսզի չշեղվեմ շատ, վերադառնալ ողբերգական, ցավագին տեղեկությանը: Այսօր մենք տեսնում ենք, որ ըստ էության չկա հանրային շոշափելի ճնշում այդ հարցում, չկա պատասխանատվության շեշտադրման, հարցադրման մասշտաբ: Որովհետեւ, չկա թերեւս կոնյուկտուրային նպատակահարմարություն, եւ ձայն հանում են միայն մշտաես այդ հարցերով զբաղվող եզակիները, որոնք իրենց հետեւողական գործունեությամբ դիմադրում են կոնյուկտուրային կաղապարներին:

BY Hakob Badalyan