جهت

     🔺وضعیت علوم انسانی در ایران (۱)

🔹علوم سیاسی
شايد همه‌ رشته‌هاي علمي گاهي نيازمند بازبيني و بازنگري در دستاوردهای خود باشند، به‌ويژه رشته‌هايي مانند سياست كه شالوده ‌شكسته و ازهم‌گسيخته و فاقد پیوند با زندگي واقعی شده‌اند. در دوران اخیر علم سیاست در همه جا دچار اضمحلال و فروپاشی و پراکندگی گشته و بخش‌های ماهوی و اساسی و عمده‌ای از پیکر آن کنده شده است،  به‌نحوی که تنها لاشه‌ نحیف و از هم پاشیده و مرده و مثله‌شده‌ای از آن به‌جای مانده است، تا جایی که بود و نبودش به شکل فعلی برای جامعه و دولت و مردم فرقی نمی‌کند.
با تبدیل سیاست به علمی تجربی و اثباتی، رسالت و سرشت راستین حکمت سیاسی مسخ شده و پیوند ذاتی و درونی آن با زندگی عمومی و با حوزه‌های دیگری از دانش که ذاتا اجزاء و ابزارهای آن بوده‌اند (از جمله اقتصاد و مدیریت و حقوق) از دست رفته است. با هجوم روش‌ها و علایق علوم عینی و طبیعی حکمت سیاسی که گوهری کاملا متفاوت دارد از میدان به‌در شده است، به‌نحوی که دانش سیاست کلا از حوزه‌ علایق سیاسی و سیاست جدا افتاده و سخن گفتن از غایات و اهداف و آرمان‌های اساسی زندگی عمومی و شیوه‌های دستیابی به آن‌ها، خام‌اندیشانه و غیرعلمی به شمار می‌آید. در مقابل وظیفه‌ دانش سیاست تنها توصیف و توضیح واقعیات موجود و حتی نامطلوب تلقی می‌شود و هرگونه تامل درباره‌ آینده و وضعی دگرگون، سخنی مهمل و بیهوده به شمار می‌رود.
بدین‌سان حکمت سیاسی و دانش سياست که ذاتا معطوف به آینده، تدبير، تغيير، اصلاح و حل مسائل و علاج بيماري‌هاي اجتماعي و عمومي به‌ویژه ناروایی‌ها و ستمکاری‌ها و بیدادگری‌ها بوده است، به دانشی بی‌تفاوت، خنثی، منفعل و بی‌هدف بدل شده است. در نتیجه‌ همین فرایند، با علمی و اثباتی‌شدن دانش سیاست، رابطه‌ ذاتی آن دانش با اخلاق و اقتصاد و حقوق هم، به عنوان ابزارهای تحقق  مجموعه‌ اهداف حکمت سیاسی از جمله عدالت و سعادت و بهزیستی و رفاه‌گستری، گسیخته و یا کلا پایمال شده است.
لذا باید به فکر احیای علوم سیاسی بود. یکی از راه‌های احیای علوم سیاسی این است که ما سیاستگری کنیم. سیاستگری دو ویژگی دارد: هنجاری بودن، به این معنا که در مقابل علوم اثباتی که هنجاری نیستند، بعد هنجاری علوم سیاسی را تقویت کنیم. هابرماس و مک اینتایر علوم سیاسی هنجاری را برای نخستین بار مطرح کرده‌اند. دوم هم توجه به بعد عمل است، یعنی عملی بودن علوم سیاسی. از آنجایی که علوم سیاسی فعای شکل هنجاری و عملی ندارد، راهگشا نیز نیست.

📍براساس بخشی از سخنان دکتر حسین بشیریه در مراسم رونمایی از کتاب «احیای علوم سیاسی»
@jahatevents

www.group-telegram.com/de/jahatevents.com/81

426 viewsJun 19 at 16:37

     🔺وضعیت علوم انسانی در ایران (۱)

🔹علوم سیاسی
شايد همه‌ رشته‌هاي علمي گاهي نيازمند بازبيني و بازنگري در دستاوردهای خود باشند، به‌ويژه رشته‌هايي مانند سياست كه شالوده ‌شكسته و ازهم‌گسيخته و فاقد پیوند با زندگي واقعی شده‌اند. در دوران اخیر علم سیاست در همه جا دچار اضمحلال و فروپاشی و پراکندگی گشته و بخش‌های ماهوی و اساسی و عمده‌ای از پیکر آن کنده شده است،  به‌نحوی که تنها لاشه‌ نحیف و از هم پاشیده و مرده و مثله‌شده‌ای از آن به‌جای مانده است، تا جایی که بود و نبودش به شکل فعلی برای جامعه و دولت و مردم فرقی نمی‌کند.
با تبدیل سیاست به علمی تجربی و اثباتی، رسالت و سرشت راستین حکمت سیاسی مسخ شده و پیوند ذاتی و درونی آن با زندگی عمومی و با حوزه‌های دیگری از دانش که ذاتا اجزاء و ابزارهای آن بوده‌اند (از جمله اقتصاد و مدیریت و حقوق) از دست رفته است. با هجوم روش‌ها و علایق علوم عینی و طبیعی حکمت سیاسی که گوهری کاملا متفاوت دارد از میدان به‌در شده است، به‌نحوی که دانش سیاست کلا از حوزه‌ علایق سیاسی و سیاست جدا افتاده و سخن گفتن از غایات و اهداف و آرمان‌های اساسی زندگی عمومی و شیوه‌های دستیابی به آن‌ها، خام‌اندیشانه و غیرعلمی به شمار می‌آید. در مقابل وظیفه‌ دانش سیاست تنها توصیف و توضیح واقعیات موجود و حتی نامطلوب تلقی می‌شود و هرگونه تامل درباره‌ آینده و وضعی دگرگون، سخنی مهمل و بیهوده به شمار می‌رود.
بدین‌سان حکمت سیاسی و دانش سياست که ذاتا معطوف به آینده، تدبير، تغيير، اصلاح و حل مسائل و علاج بيماري‌هاي اجتماعي و عمومي به‌ویژه ناروایی‌ها و ستمکاری‌ها و بیدادگری‌ها بوده است، به دانشی بی‌تفاوت، خنثی، منفعل و بی‌هدف بدل شده است. در نتیجه‌ همین فرایند، با علمی و اثباتی‌شدن دانش سیاست، رابطه‌ ذاتی آن دانش با اخلاق و اقتصاد و حقوق هم، به عنوان ابزارهای تحقق  مجموعه‌ اهداف حکمت سیاسی از جمله عدالت و سعادت و بهزیستی و رفاه‌گستری، گسیخته و یا کلا پایمال شده است.
لذا باید به فکر احیای علوم سیاسی بود. یکی از راه‌های احیای علوم سیاسی این است که ما سیاستگری کنیم. سیاستگری دو ویژگی دارد: هنجاری بودن، به این معنا که در مقابل علوم اثباتی که هنجاری نیستند، بعد هنجاری علوم سیاسی را تقویت کنیم. هابرماس و مک اینتایر علوم سیاسی هنجاری را برای نخستین بار مطرح کرده‌اند. دوم هم توجه به بعد عمل است، یعنی عملی بودن علوم سیاسی. از آنجایی که علوم سیاسی فعای شکل هنجاری و عملی ندارد، راهگشا نیز نیست.

📍براساس بخشی از سخنان دکتر حسین بشیریه در مراسم رونمایی از کتاب «احیای علوم سیاسی»
@jahatevents

BY جهت