Карельская языковая картина мира

IVO, MEČÄN KUNINGAŠ DA JÄNIKSET (šuarna)

Tämä oli ennen eliässeh.

Tihieššä korvešša, kušša šammal kabaloičči jogohizen puun, da kašše nouzi tyvilöin välissä, eli Mečän Kuningaš. Hiän oli kaikkien zvierin herrana, da hänen šana oli zakonana jogohizella tuhjolla i jogohizella linnulla varoin. I kaikkie enämmäldi hiän šuvačči kartih kizata. I niken ei händä voinnun voittua, jotto oli hänellä vägöviä tiedohutta, da žen tiedohuon vuoh hiän nägi vierahat kartit.

I oli šilloin Ivo. Hänellä kaikki šubi oli, vain nimin minos’t’a ei ollun. Ka žentäh tuli hänellä mieleh, jotto ei hänellä ollun eländiä da mäni meččäh, kunne šilmät kačotah.

I piädy Ivo Kuningahan mualoissa. Tiijušti Kuningaš Ivon piävynnäštä i tuli hänellä vaštah. Ymmerdi Ivo ken on hänen ieššä, pölläšty, da ei ožuttan šidä.

– Midä šie ruat, mužikka-raukka, miun mečis’mailla? – kyžy Ivolda Kuningaš.

– Eh, mečän izändä! ei ole miula eländiä muailmalla, kai mänen kunne šilmät kačotah, hot’ šurmalla šuuh!

– Elä kiirähä! – vaštai nagruan Kuningaš, – tule enžistäh kartih kizuallamma! Kun voittannet, nin annan šiula... ...kaikkie miun jäniksie.

– Davai kizuallamma.

– A midä ŠIE kihlah panet? – jatko Kuningaš, – MIDÄ annat, kun mänettännet?

– A kun mänettännen, nin annan šiula midä vain miula on! – šano vaštah Ivo (vet duumaičči hiän, jotto nimidä hänellä ei ollun).

– Olgah niin! – virki ihaštun Kuningaš.

I alottuači kiza.

Kuningaš kizai tiedohuzin da muanitteli Ivuo, i žen vuoh läheni voittoh päin. Vain Ivo ei ollun houkka. Hiän dogadi, jotto Ivon kartih kačahtuas’s’a Kuningaš pilkisteliečöy. Šilloin Ivo mäni viižahuokši: hiän rubei čuhuttelemah ičiellä nenäh, kuingi tiedošanat rubei puhumah. Da rubei valehuokši vaihtelemah kartit, vain todehuokši pidi kaiken endizelläh.

Kuningahalla tuli mieleh, jotto Ivo tieduiččou, žentäh rubei hairahtelemah, i väliähköh mänetti, hyömistyn.

Ivo šärissen keräi oman voiton – kaikki mečän jänikset, kumbazet nyt oldih vällällizet mänömäh hänellä jällesti.

Mečän Kuningaš, hot’ oli muanitettu, pidi oman šanan, jotto hänen valdakunnašša haldivoičči todevuš da oigevuš.

Ka niin Ivo myöštiäči kodih urohona, kogo meččä kyläštä ymbäri oli täydenä jäniksie.

Šilloin Ivo malto, jotto jogohine, ken šano hänellä tervehyöt da kiitokšet, oli hänen panokšena kizašša Mečän Kuningahalla vaštah.

www.group-telegram.com/de/karjalankielenmuailma.com/126

268 viewsedited  Oct 9 at 16:10

IVO, MEČÄN KUNINGAŠ DA JÄNIKSET (šuarna)

Tämä oli ennen eliässeh.

Tihieššä korvešša, kušša šammal kabaloičči jogohizen puun, da kašše nouzi tyvilöin välissä, eli Mečän Kuningaš. Hiän oli kaikkien zvierin herrana, da hänen šana oli zakonana jogohizella tuhjolla i jogohizella linnulla varoin. I kaikkie enämmäldi hiän šuvačči kartih kizata. I niken ei händä voinnun voittua, jotto oli hänellä vägöviä tiedohutta, da žen tiedohuon vuoh hiän nägi vierahat kartit.

I oli šilloin Ivo. Hänellä kaikki šubi oli, vain nimin minos’t’a ei ollun. Ka žentäh tuli hänellä mieleh, jotto ei hänellä ollun eländiä da mäni meččäh, kunne šilmät kačotah.

I piädy Ivo Kuningahan mualoissa. Tiijušti Kuningaš Ivon piävynnäštä i tuli hänellä vaštah. Ymmerdi Ivo ken on hänen ieššä, pölläšty, da ei ožuttan šidä.

– Midä šie ruat, mužikka-raukka, miun mečis’mailla? – kyžy Ivolda Kuningaš.

– Eh, mečän izändä! ei ole miula eländiä muailmalla, kai mänen kunne šilmät kačotah, hot’ šurmalla šuuh!

– Elä kiirähä! – vaštai nagruan Kuningaš, – tule enžistäh kartih kizuallamma! Kun voittannet, nin annan šiula... ...kaikkie miun jäniksie.

– Davai kizuallamma.

– A midä ŠIE kihlah panet? – jatko Kuningaš, – MIDÄ annat, kun mänettännet?

– A kun mänettännen, nin annan šiula midä vain miula on! – šano vaštah Ivo (vet duumaičči hiän, jotto nimidä hänellä ei ollun).

– Olgah niin! – virki ihaštun Kuningaš.

I alottuači kiza.

Kuningaš kizai tiedohuzin da muanitteli Ivuo, i žen vuoh läheni voittoh päin. Vain Ivo ei ollun houkka. Hiän dogadi, jotto Ivon kartih kačahtuas’s’a Kuningaš pilkisteliečöy. Šilloin Ivo mäni viižahuokši: hiän rubei čuhuttelemah ičiellä nenäh, kuingi tiedošanat rubei puhumah. Da rubei valehuokši vaihtelemah kartit, vain todehuokši pidi kaiken endizelläh.

Kuningahalla tuli mieleh, jotto Ivo tieduiččou, žentäh rubei hairahtelemah, i väliähköh mänetti, hyömistyn.

Ivo šärissen keräi oman voiton – kaikki mečän jänikset, kumbazet nyt oldih vällällizet mänömäh hänellä jällesti.

Mečän Kuningaš, hot’ oli muanitettu, pidi oman šanan, jotto hänen valdakunnašša haldivoičči todevuš da oigevuš.

Ka niin Ivo myöštiäči kodih urohona, kogo meččä kyläštä ymbäri oli täydenä jäniksie.

Šilloin Ivo malto, jotto jogohine, ken šano hänellä tervehyöt da kiitokšet, oli hänen panokšena kizašša Mečän Kuningahalla vaštah.

BY Карельская языковая картина мира