تجربهٔ تفکر

Forwarded from دکتر بهرام پروین گنابادی (fahimeh.shafiee.esfahani)

📚🍃 یادی از استاد

✍️به قلم دکتر بهرام پروین گنابادی


این گفته که "آدمِ متواضع راه به جایی نمی‌برد" از قوانین نانوشتۀ جامعۀ ماست و به همین خاطر همیشه بزرگانی داشته‌ایم که بیزاری آنها از خودستایی، مرید پروری و هیاهو، سبب شده که شخصیت اصلی و فعالیت‌های فاضلانه‌شان مهجور بماند.
دکتر محمود عبادیان از این فاضلانِ قدرنادیده است؛ استاد فلسفه و ادبیاتی که به قول حافظ "شیخی بود بی خانقاه".
عبادیان جستجوگری خستگی ناپذیر بود که وقت شناسی‌اش، دقت و صراحتش، شناخت عمیقش از فلسفه و مهم‌تر از همه رفتار انسانی و ادب و تواضع ذاتی و اکتسابی‌اش، او را به چهرۀ یگانه در میان استادان دانشکده ادبیات علامه تبدیل کرده بود.
سر ساعت در کلاس حاضر بود و همه را وادار به مشارکت می‌کرد. می‌گفت: "یا تحقیق یا تطبیق". در تمام عمر چپ بود اما معاشر مشفق هر کیش و مسلکی بود و باور داشت که در دنیای جدید "حقیقت امری است متکثر".
تأکید می‌کرد که باید زبان خارجه بدانید تا نظریه‌ها را به زبان اصلی بفهمید. با راهنمایی او کوندرا، داستایفسکی، لوکاچ، فروم و هگل را شناختیم و با جامعه شناسی ادبیات آشنا شدیم.
معتقد بود دموکراسی با گفتگو و تحمل دیگری در کلاس‌های دانشگاه آغاز می‌شود و به همین خاطر گاه با صبری مثال زدنی به مزخرف‌ترین نظریات ما گوش می‌داد.
دشمن آشتی ناپذیر ابتذال و خرافات بود و هر نشانه‌ای از این دو بر‌آشفته‌اش می‌کرد.
در قرض دادن کتاب و مجله عجیب سخاوت داشت. بیش از ظرفیت‌های جامعه ایران "بی‌ریا" بود و این خصلت او را به "بیگانه‌ای در جامعه آشنای دانشگاهی ما" تبدیل کرده بود.
از میانه همکارانش دکتر دادبه همیشه خصایل انسانی‌اش را می‌ستود. حمایتش می‌کرد و می‌گفت: "او را آزموده‌ام، ذره‌ای ریا ندارد".
عبادیان سال ۵۷ که بخت زندگیش را در پراگ رها کرد و به ایران آمد و تا اواخر دهه ۸۰ که سعادت دیدنش را در دانشگاه علوم و تحقیقات داشتم، همچنان پرشور و امیدوار بود. چند نسل از دانشجویان رشته ادبیات و فلسفه را در مقاطع گوناگون تربیت کرد که اغلب آنها آموزگار و پژوهشگر شدند و همه وامدارِ نگاهِ عمیق و معرفت گسترده و رفتار انسانیِ کم نظیر او هستند. برای همین تاکنون هر مجلسی برای بزرگداشت او برگزار شده بانی آن شاگردانش بوده‌اند.
گویا در شناسنامه، تولدش اول فروردین ۱۳۰۷ در تهران است و در فروردین ۱۳۹۲ پیکرش در بهشت زهرا در قطعۀ عادیِ ۳۱۶ به خاک سپرده شد؛ در میان مردمی که عمری دغدغه‌مند آنان بود.

#دکتر_عبادیان
#بهرام_پروین_گنابادی
#یادی_از_استاد


@dr_bahram_parvin

www.group-telegram.com/us/denkerfahr.com/10312

62 viewsمحمد نورالهی, Nov 12 at 05:31

📚🍃 یادی از استاد

✍️به قلم دکتر بهرام پروین گنابادی


این گفته که "آدمِ متواضع راه به جایی نمی‌برد" از قوانین نانوشتۀ جامعۀ ماست و به همین خاطر همیشه بزرگانی داشته‌ایم که بیزاری آنها از خودستایی، مرید پروری و هیاهو، سبب شده که شخصیت اصلی و فعالیت‌های فاضلانه‌شان مهجور بماند.
دکتر محمود عبادیان از این فاضلانِ قدرنادیده است؛ استاد فلسفه و ادبیاتی که به قول حافظ "شیخی بود بی خانقاه".
عبادیان جستجوگری خستگی ناپذیر بود که وقت شناسی‌اش، دقت و صراحتش، شناخت عمیقش از فلسفه و مهم‌تر از همه رفتار انسانی و ادب و تواضع ذاتی و اکتسابی‌اش، او را به چهرۀ یگانه در میان استادان دانشکده ادبیات علامه تبدیل کرده بود.
سر ساعت در کلاس حاضر بود و همه را وادار به مشارکت می‌کرد. می‌گفت: "یا تحقیق یا تطبیق". در تمام عمر چپ بود اما معاشر مشفق هر کیش و مسلکی بود و باور داشت که در دنیای جدید "حقیقت امری است متکثر".
تأکید می‌کرد که باید زبان خارجه بدانید تا نظریه‌ها را به زبان اصلی بفهمید. با راهنمایی او کوندرا، داستایفسکی، لوکاچ، فروم و هگل را شناختیم و با جامعه شناسی ادبیات آشنا شدیم.
معتقد بود دموکراسی با گفتگو و تحمل دیگری در کلاس‌های دانشگاه آغاز می‌شود و به همین خاطر گاه با صبری مثال زدنی به مزخرف‌ترین نظریات ما گوش می‌داد.
دشمن آشتی ناپذیر ابتذال و خرافات بود و هر نشانه‌ای از این دو بر‌آشفته‌اش می‌کرد.
در قرض دادن کتاب و مجله عجیب سخاوت داشت. بیش از ظرفیت‌های جامعه ایران "بی‌ریا" بود و این خصلت او را به "بیگانه‌ای در جامعه آشنای دانشگاهی ما" تبدیل کرده بود.
از میانه همکارانش دکتر دادبه همیشه خصایل انسانی‌اش را می‌ستود. حمایتش می‌کرد و می‌گفت: "او را آزموده‌ام، ذره‌ای ریا ندارد".
عبادیان سال ۵۷ که بخت زندگیش را در پراگ رها کرد و به ایران آمد و تا اواخر دهه ۸۰ که سعادت دیدنش را در دانشگاه علوم و تحقیقات داشتم، همچنان پرشور و امیدوار بود. چند نسل از دانشجویان رشته ادبیات و فلسفه را در مقاطع گوناگون تربیت کرد که اغلب آنها آموزگار و پژوهشگر شدند و همه وامدارِ نگاهِ عمیق و معرفت گسترده و رفتار انسانیِ کم نظیر او هستند. برای همین تاکنون هر مجلسی برای بزرگداشت او برگزار شده بانی آن شاگردانش بوده‌اند.
گویا در شناسنامه، تولدش اول فروردین ۱۳۰۷ در تهران است و در فروردین ۱۳۹۲ پیکرش در بهشت زهرا در قطعۀ عادیِ ۳۱۶ به خاک سپرده شد؛ در میان مردمی که عمری دغدغه‌مند آنان بود.

#دکتر_عبادیان
#بهرام_پروین_گنابادی
#یادی_از_استاد


@dr_bahram_parvin

BY تجربهٔ تفکر