group-telegram.com/drmadatyan/1214
Last Update:
Ես վերջերս մի սարսափելի բան հասկացա՝ ամբողջ կյանքը հավասարվում է «սպասի» բառին։ Դու ամբողջ ժամանակ սպասում ես։ Սպասում ես մինչև սուրճը սառչի։ Սպասում ես ամռան։
Նոր տարվան ես սպասում։ Սպասում ես, որ աստերոիդ ընկնի և քո կատուն վերջապես կշտանա։ Դու ֆեյսբուքի հաղորդագրության ես սպասում և հեռախոսազանգի։
Կապ չունի թե քանի տարեկան ես՝ երեսուն, յոթանասուն թե հինգ։
Քառասունում Դու սպասում ես, որ կինդ աշխատանքից վերադառնա, իսկ հինգում՝ որ մայրիկդ քեզ մանկապարտեզից վերցնի։ Եվ սպասում ու սպասում ես՝ աշխատավարձ, ֆիլմի ավարտ, ծովից՝ լավ եղանակ, երբ կվերանան քո ավելորդ կիլոգրամները իսկ գալիս են ճերմակ մազերդ։ Սպասում ես քո վախերի նկատմամբ հաղթանակի և մրցակցիդ պարտությանը։
Սպասում ես, սպասում, սպասում։
Սպասում ես նվերի և ուղղակի բարի խոսքի։ Սպասում ես նենգության և տրամվայի։ Սպասում ես պիցցայի առաքումը տեղ հասնի և աշխատանքային օրվա ավարտին։ Եվ կրկին սպասում ես, սպասում, սպասում։ Սպասում են բոլորը, ամեն ինչի ու միշտ։ Եվ նույնիսկ գնդապետն է նամակի սպասում, չնայած որ իրեն ոչ ոք չի գրում։
Սակայն ամենաքաղցրը այն է, որ ինչ-որ մեկը նաև սպասում է քեզ։ Ոչ թե այն բանի համար, որ քեզանից իրեն ինչ-որ բան է պետք, այլ ուղղակի սպասում է, որովհետև դու կաս։ Կարևոր չէ, թե որտեղ են քեզ սպասում՝ ցանցում, տանը կամ դժոխքում... Շտապեք նրանց մոտ, ով սպասում է։ Երբեմն նրանց սովորական մի «մռռոց» արդեն բավական է, որ նրանք իրենց հանգիստ զգան, որ դու կաս, որ դու այստեղ ես։
Վիկտոր Արոնովիչ Մալախով փիլիսոփայական գիտությունների դոկտոր
Թարգմանությունը՝ © Мигрдат Мадатян
#մադաթյան_հոգեբանական_կենտրոն
BY Психологический Центр «МАДАТЯН»
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
Share with your friend now:
group-telegram.com/drmadatyan/1214