کانون ادبی هنری سها

📚قصه های بی‌صدا - قسمت پنجم

ساغرم شکست ای ساقی
بخش اول

چند روزیست دستم به قلم نمیرود تا از آن پیرمرد آوازه خوان ایستگاه مترو بنویسم؛ او فرق داشت.
کفش هایش از آن چرم هایی بود که گویی برایشان بازار تهران را آنقدر هم زیر و رو نکرده ولی توانسته جنسی در خور پیدا کند، طبق عادت کفش های چرم گوشه هایش و رویش هم ترک های ریزی افتاده اما کارش را بیشتر از ان چیزی‌که فکر میکرده راه انداخته است، لابد با فروشنده کلی چانه زده که کمی قیمت را پایین تر بیاورد تا بتواند سبزی خوردن خانه اش را هم در کنار کفش تامین کند.
پیراهن و شلواری مناسب سن اش یا حداقل آن چیزی که از یک پیرمرد طبقه متوسط یا پایین انتظار میرود، به تن دارد. یک میکروفون و بلندگو از آن مجالس ختمی ها و صف های مدرسه ای ها هم دارد، میخواند:

ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 
ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 

ریتم را با پایش نگه داشته و من در حال کشف نت های آن چند ثانیه ای به پاهایش خیره میشوم، کمرش خمیده است اما بنیه خوبی دارد، صدایش بد است و فکر میکنم به آن کاملا واقف است، حداقل نه غمی دارد و نه طنینی. یک صدا از عمق سال های جوانی که با کمی شرمساری آن را درون میکروفون منعکس میکند، از قضاوتم راجب صدایش خنده ام میگیرد و کمی احساس سرزندگی میکنم؛ هر چه باشد مترو تهران حالت را میگیرد، تمام انرژی های لعنتی زمین را میگیرد و درون جانت روانه میکند، از نگاه های خیره و بدون احساس که تو هم به مرور به یکی از آن ها تبدیل میشوی، گرفته تا صدا های ناله یک کودک و یا دعوا های گاه و بیگاه بر سر بلند کردن آقایان در دو واگن آخر قطار، نمیدانی اکنون تو آلیس در سرزمین عجایب هستی یا آلیس در مترو تهران!
قبل از مواجه شدن با آن صدا، صورت های مردم را بررسی میکنی که گردنشان را برمیگردانند و لبخندی نثارش میکنند، کنجکاو بودن بخشی از ذات توست، اما این چند روز اخیر از آن خسته شدی، ترجیح میدهی ندانی و نشنوی و مهم تر از آن نبینی، دقیقا مانند آن میمون باهوش که مجسمه اش را وقتی برای اولین بار در خانه کسانی دیدی که دانستن را مقدس میشمارند و سوالات بیشماری از تو راجب هر چیز می پرسیدند، از تضادش آنقدر متعجب نشدی.
به نظرت می آید توقف چند ثانیه ای برای لذت بردن از اجرای تک نفره او بد فکری نباشد، در نمای تهران شلوغ و ترافیک شرق به غرب تهران؛ ایستگاه شهید زین الدین که بلافاصله پشت آن منظره ای زیبا از هوای کثیف، چراغ های بیشمار ماشین ها، و انواع و اقسام خروجی ها و پل ها را برایت فراهم کرده است، گوشی ات را در می آوری تا پیرمرد و آن منظره پشت سرش را شکار آن سه دوربینی کنی که تنها استفاده ات چند وقت اخیر عکس گرفتن از اطلاعات مهم و فیش های پرداختی است تا به دام انداختن لحظه ها و زندگی، اما دستت نمی رود، نمیدانم چرا؟ نشد.
کمی کلافه میشوی، دیگر ذوق ات را برای ثبت کردن لحظه ها از دست دادی و صدای پیرمرد دارد کمی عذاب آور میشود، تصمیم میگیری نزدیک میله ها شوی تا از منظره لذت ببری، پایت را با احتیاط در لابه لای ته سیگار ها قرار میدهی و به محض نزدیک شدن صدای بوق های متعدد تو را جوری پس میزند که از این کار پشیمان میشوی، به تمام آن ماشین هایی فکر میکنی که تا قبل از پیچیدن در اولین خروجی خبر از ترافیک سنگین آن پایین ندارند، حداقل برای لحظاتی احساس زرنگ بودن به تو که از مترو برای دور زدن ترافیک های شرق و غرب تهران، و برای آنان که اولین خروجی را انتخاب میکنند دست میدهد؛ غرور جالبیست! تهران تو را آدم مغروری میکند، اما در دقیقه هم جوابت را میدهد، مثل آب سردی تمام بدنت یخ میکند، همان لحظه ای که میگویی : عجب شهریست، خود زندگیست! برای مرگ و زندگی میدوی، تو را در خودش جای میدهد اما جوری پس ات میزند که تنها راه حل ات فرار به روستا های سرسبز و بدون سکنه است، این را میگویی اما میدانی جانت برای آن مناظر خیره کننده ای تنگ میشود که فقط در این شهر جای دارند، میدانی تهران هم مثل تو خسته است، از گردش نسل ها و نادیده گرفتن پتانسیل هایش، از هجوم وحشیانه ماشین ها و برج ها به تک تک آن کوچه های دنجش که زمانی بهترین هوا را داشت، او تنش فرسوده است اما در عین حال دوست داشتنیست، شبیه دختریست که زیبایی اش سرت را برنمیگرداند اما برای خودش بر و رویی دارد، از آن هایی که گذشته اش را بدانی شهامتش را تحسین میکنی و از آینده اش سخت بیزاری.

دیگر اجرای تک نفره حوصله سر بر شده است و پیرمرد آهنگش را عوض میکند؛
انقدر فکرت مشغول است که یادت نمی آید چه میخواند ولی قطعا آن را شنیده ای، دور میشوی و سعی میکنی اطرافت را کمی برانداز کنی، به نظرت می آید در حق این ایستگاه های نجات دهنده در این شهر کمی نامهربان بوده ای، در برابر عظمت و پیچیدگی های مهندسی شان و صد البته اشکال های فجیع و زیادشان، هر چه باشد با قالیچه پرنده هم نمیتوانستی انقدر سریع به مقصد برسی.

www.group-telegram.com/es/soha_javaneh.com/868

894 viewsOct 31 at 10:30

📚قصه های بی‌صدا - قسمت پنجم

ساغرم شکست ای ساقی
بخش اول

چند روزیست دستم به قلم نمیرود تا از آن پیرمرد آوازه خوان ایستگاه مترو بنویسم؛ او فرق داشت.
کفش هایش از آن چرم هایی بود که گویی برایشان بازار تهران را آنقدر هم زیر و رو نکرده ولی توانسته جنسی در خور پیدا کند، طبق عادت کفش های چرم گوشه هایش و رویش هم ترک های ریزی افتاده اما کارش را بیشتر از ان چیزی‌که فکر میکرده راه انداخته است، لابد با فروشنده کلی چانه زده که کمی قیمت را پایین تر بیاورد تا بتواند سبزی خوردن خانه اش را هم در کنار کفش تامین کند.
پیراهن و شلواری مناسب سن اش یا حداقل آن چیزی که از یک پیرمرد طبقه متوسط یا پایین انتظار میرود، به تن دارد. یک میکروفون و بلندگو از آن مجالس ختمی ها و صف های مدرسه ای ها هم دارد، میخواند:

ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 
ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 

ریتم را با پایش نگه داشته و من در حال کشف نت های آن چند ثانیه ای به پاهایش خیره میشوم، کمرش خمیده است اما بنیه خوبی دارد، صدایش بد است و فکر میکنم به آن کاملا واقف است، حداقل نه غمی دارد و نه طنینی. یک صدا از عمق سال های جوانی که با کمی شرمساری آن را درون میکروفون منعکس میکند، از قضاوتم راجب صدایش خنده ام میگیرد و کمی احساس سرزندگی میکنم؛ هر چه باشد مترو تهران حالت را میگیرد، تمام انرژی های لعنتی زمین را میگیرد و درون جانت روانه میکند، از نگاه های خیره و بدون احساس که تو هم به مرور به یکی از آن ها تبدیل میشوی، گرفته تا صدا های ناله یک کودک و یا دعوا های گاه و بیگاه بر سر بلند کردن آقایان در دو واگن آخر قطار، نمیدانی اکنون تو آلیس در سرزمین عجایب هستی یا آلیس در مترو تهران!
قبل از مواجه شدن با آن صدا، صورت های مردم را بررسی میکنی که گردنشان را برمیگردانند و لبخندی نثارش میکنند، کنجکاو بودن بخشی از ذات توست، اما این چند روز اخیر از آن خسته شدی، ترجیح میدهی ندانی و نشنوی و مهم تر از آن نبینی، دقیقا مانند آن میمون باهوش که مجسمه اش را وقتی برای اولین بار در خانه کسانی دیدی که دانستن را مقدس میشمارند و سوالات بیشماری از تو راجب هر چیز می پرسیدند، از تضادش آنقدر متعجب نشدی.
به نظرت می آید توقف چند ثانیه ای برای لذت بردن از اجرای تک نفره او بد فکری نباشد، در نمای تهران شلوغ و ترافیک شرق به غرب تهران؛ ایستگاه شهید زین الدین که بلافاصله پشت آن منظره ای زیبا از هوای کثیف، چراغ های بیشمار ماشین ها، و انواع و اقسام خروجی ها و پل ها را برایت فراهم کرده است، گوشی ات را در می آوری تا پیرمرد و آن منظره پشت سرش را شکار آن سه دوربینی کنی که تنها استفاده ات چند وقت اخیر عکس گرفتن از اطلاعات مهم و فیش های پرداختی است تا به دام انداختن لحظه ها و زندگی، اما دستت نمی رود، نمیدانم چرا؟ نشد.
کمی کلافه میشوی، دیگر ذوق ات را برای ثبت کردن لحظه ها از دست دادی و صدای پیرمرد دارد کمی عذاب آور میشود، تصمیم میگیری نزدیک میله ها شوی تا از منظره لذت ببری، پایت را با احتیاط در لابه لای ته سیگار ها قرار میدهی و به محض نزدیک شدن صدای بوق های متعدد تو را جوری پس میزند که از این کار پشیمان میشوی، به تمام آن ماشین هایی فکر میکنی که تا قبل از پیچیدن در اولین خروجی خبر از ترافیک سنگین آن پایین ندارند، حداقل برای لحظاتی احساس زرنگ بودن به تو که از مترو برای دور زدن ترافیک های شرق و غرب تهران، و برای آنان که اولین خروجی را انتخاب میکنند دست میدهد؛ غرور جالبیست! تهران تو را آدم مغروری میکند، اما در دقیقه هم جوابت را میدهد، مثل آب سردی تمام بدنت یخ میکند، همان لحظه ای که میگویی : عجب شهریست، خود زندگیست! برای مرگ و زندگی میدوی، تو را در خودش جای میدهد اما جوری پس ات میزند که تنها راه حل ات فرار به روستا های سرسبز و بدون سکنه است، این را میگویی اما میدانی جانت برای آن مناظر خیره کننده ای تنگ میشود که فقط در این شهر جای دارند، میدانی تهران هم مثل تو خسته است، از گردش نسل ها و نادیده گرفتن پتانسیل هایش، از هجوم وحشیانه ماشین ها و برج ها به تک تک آن کوچه های دنجش که زمانی بهترین هوا را داشت، او تنش فرسوده است اما در عین حال دوست داشتنیست، شبیه دختریست که زیبایی اش سرت را برنمیگرداند اما برای خودش بر و رویی دارد، از آن هایی که گذشته اش را بدانی شهامتش را تحسین میکنی و از آینده اش سخت بیزاری.

دیگر اجرای تک نفره حوصله سر بر شده است و پیرمرد آهنگش را عوض میکند؛
انقدر فکرت مشغول است که یادت نمی آید چه میخواند ولی قطعا آن را شنیده ای، دور میشوی و سعی میکنی اطرافت را کمی برانداز کنی، به نظرت می آید در حق این ایستگاه های نجات دهنده در این شهر کمی نامهربان بوده ای، در برابر عظمت و پیچیدگی های مهندسی شان و صد البته اشکال های فجیع و زیادشان، هر چه باشد با قالیچه پرنده هم نمیتوانستی انقدر سریع به مقصد برسی.

BY کانون ادبی هنری سها