حرف خاصی ندارم كه اينجا به اشتراک بذارم.
درگير زندگی كردنم و روز و شبی كه هی پشت هم مياد و من كه خودم رو رها كردم تا چه پيش آيد.

فقط از چنل 23:13 شاید بتونم چیزی باهاتون به اشتراک بذارم باید یه نگاهی بندازم …

من آن چیزی که‌ ‌باید می‌بودم ‌نبودم. بودن در واقع بدیهی نیست برای شخصی که زندگیَ‌ش در شروع شکلِ دل‌زدگیِ عمیق به خود میگیرد. حالا دیگر گِله‌مندم ولی خیلی ساده بگویم: موقعیت حقیر انسانی را باید پیمود، بدونِ پایان، بدون‌ِ خجالت.

‏گریخته‌ام. از نگاه و از روشنی دست‌ها گریخته‌ام. بیدار می‌شوم. رویا‌ها دور چشم‌هایم ماسیده‌‌اند. اشتیاق جایش را به تعفن و رطوبت داده‌ است.
دهانم را کمی تلخ میکنم. سیگار ارزان‌قیمتی را آتش می‌زنم. کنج اتاق دخترک گوشه‌ی چشم نازک می‌کند و در آغوش کابوس دیگری چشم باز می‌کنم.

ساعت 16:23 به وقت تهران
صدایی شبیه به تیراندازی ( از نظر من )
یا صدایِ انفجار ( از نظر همسایه )
پشت‌سرهم 3 مرتبه …

این چیزی نیست که هرروز انتظارش رو داشته باشی

به پایین شهر خوش اومدی دوستِ من :)))

تازه پرده‌هارو کشیده بودم و عود روشن کرده بودم

حتی موسیقیِ کلاسیک گذاشته بودم !

که بتونم به سردرد غلبه کنم و بخوابم

که اینطوری شد …

https://www.group-telegram.com/mehrdadfeizi.com/8247
چرا ریدی به پایین شهر=)؟

به پایین‌شهر نریدم
من خودم زاده‌ی همینجام !

اتفاقا افتخار میکنم به این موضوع

دارم صرفا شرح میدم
وضعیت زندگی رو توی پایین ‌شهر چجوریه

هنوزم هم همینجا زندگی میکنم !!!

به نظرم اگر واقعا منصف باشی هیچوقت احساس بدبختی نمیكنی و همینطور احساس خوشبختی؛
{آلبر كامو} خیلی وقت پیش گفته بود که نتيجه درکِ درست از هرچيزى بى‌تفاوتیه؛ یک بى‌تفاوتىِ آروم…

یه دقیقه صبر کن لطفا
ببینم باید چه گوهی بخورم !