сёння мне не далі барабан у ручкі 😒

- калі ты збіраешся расказаць сваім бацькам пра нас?
- чшшш. не зараз.

з днём роднай мовы, жэўжыкі!

ехе 🫠

я хацела зрабіць фотаздымак далонямі

раніца
толькі не гэээтааа 😭

Дзень роднай мовы, таму з прасторы між цаглінамі выпаўзла чарговая "Ў".

Дужа сіметрычная. Гудзе, ствараючы вібрацыі - ці то кліча кагосьці, ці гутарыць з чымсьці па-за межамі нашага ўспрымання. Жыве ўжо доўга, будзе жыць вечна.

#мышапавукі

самотны

З маёй малышкай усё добра
Яна проста не хоча мяне бачыць сёння
Ні на хвіліну
Ні на секунду
Яна кажа: “тут (зараз) няма нічога, што ты можаш зрабіць правільна”

Я кажу: “я так моцна сумую па табе”
Яна кажа:

Міагчыма, яна не патрэбна мне насамрэч
Я проста раблю тое, што раблю лепей за ўсё калі мне больна
Пераўтвараю праблему
У выяву
Заламваю рукі, пакуль з мяне не вырвецца гук

Я кажу: “я так моцна сумую па табе”
Яна кажа:

гэта тое жыццё якое ты абабрала 😈

...Зубар дужа цікавы звер. Засьведчаны, напрыклад, такі факт з пачатку XIX ст. Нейкі шляхціц вяртаўся дужа п’яны з гулянкі пушчанскаю дарогаю і, вядома, заснуў у санках, зашыўшыся ў сена. Зубар падышоў, асцярожна падзьдзеў чалавека рагамі й выкаціў у сьнег. У таго адразу ж і хмель прапаў. Коні не збаяліся зубра. Як ступалі дагэтуль, так ступалі й далей. Зубар ішоў за санкамі й еў сена. А шляхціц валокся за ім па сьнезе й гарлаў:

— Жываціна ты подлая! Карова ты халерная! Аддай, кажу! Апсік (як на ката)! Каб цябе самога так выкаціла, як ты мяне выкаціў...

Зубр, не зьвяртаючы ўвагі, «уклаў» (зьеў) усё сена й пайшоў у лес.

З нарысу «Зямля пад белымі крыламі» Ўладзімера Караткевіча, разьдзел «Зялёны шум».