شبکۀ علمی اقتصاد سیاسی بین‌الملل

✍️ استقلال یونان؛ خون در برابر خون

🎖#برگی_از_تاریخ

تلاش امپراتوری عثمانی بر این بود که ضمن به‌‌رسمیت‌شناختن کلیسای یونان، حاکمیت خود بر این سرزمین را حفظ کند، ولی یونان بیش از هر نقطۀ دیگری در بالکانْ گرایش‌های اروپایی و غربی داشت. انقلاب فرانسه شدیداً روحیۀ ملیت‌گرایی را نزد مردم این سرزمین شعله‌ور ساخته بود. از «ریگاس» و «کورائیس» به‌عنوان دو تن از رهبران نهضت استقلال‌طلبی یونان یاد می‌شود. کنستانتینوس ریگاس (۱۷۵۷-۱۷۹۸م) که تحصیلات خود را در پاریس به اتمام رسانده بود، انجمن سرّی «استقلال یونان» را پایه‌گذاری کرد. وی در سال ۱۷۹۳ در وین مجله‌ای را منتشر ساخت و در آن مقالاتی درخصوص استقلال یونان به چاپ رساند. در ۱۷۹۸ دولت اتریش تحت‌فشار عثمانی، وی را دستگیر کرد و تحويل دولت عثمانی داد که استانبول همان سال حکم اعدام وی را صادر کرد. وطن‌پرست دیگر، آدامان تیوس کورائيس (۱۷۴۷-۱۸۲۳م) بود که آثار علمی متعددی درزمینۀ احیای فرهنگ و زبان یونانی از خود بر جای گذاشت. وی با ترجمۀ بسیاری از آثار به‌زبان یونانی، ملت یونان را متوجه دوران پرافتخار علمی خود ساخت. درواقع، می‌توان نقش کورائیس در وحدت زبانی و معنوی ملت یونان را مشابه نقش مارتین لوتر در وحدت زبانی و معنوی ملت آلمان دانست. هم‌زمان با برگزاری کنگرۀ وین (۱۸۱۵م)، انجمن مخفی موسوم به «اتِه‌ری» در ناحیۀ اُدِسا تشکیل شد که هدفش احیای استقلال یونان، یا حداقل کسب خودمختاری [برای] بخش‌هایی از آن بود.

شورش سال ۱۸۲۱ که در اثر سیاست خشن عثمانی‌ها در قتل‌عام یونانی‌های مقیم قسطنطنیه شعله‌ور شد، به کشته‌شدن تعدادی از مأموران عالی‌رتبۀ عثمانی در جنوب منتهى گردید و نهضت استقلال‌طلبی را وارد مرحلۀ جدیدی کرد. این شورش، مورد حمایت برخی از شخصیت‌های بزرگ اروپایی -مانند ویکتور هوگو، لرد بایرون و ویلیام مولر- قرار گرفت. شورشیان منطقه «اپیر» را متصرف شدند و اعلام استقلال کردند و حتی یک متن قانون اساسی -برگرفته از عقاید مونتسکیو- را نیز برای خود تصویب کردند. جریان شورش‌های استقلال‌طلبانۀ یونان، به یکی از منازعات خونین و سبعانه میان طرفین تبدیل شد. وقتی که ترک‌ها از شورش یونان اطلاع یافتند، در قسطنطنیه رویۀ بی‌رحمی را اتخاذ کردند و در یک روز مذهبی، «پاتریاوش» روحانی هشتادوچهارساله را در لباس روحانیت دربرابر کلیسا به دار آویختند و گروهی از مسیحیان را قتل‌عام کردند (۲۲ آوریل ۱۸۲۱). یونانیان نیز برای انتقام وقتی منطقۀ «تری‌پولیتزا» را تسخیر کردند، نزدیک به ۱۲ هزار نفر از مسلمانان را قتل‌عام کردند و ترک‌ها نیز در جزیرۀ «شیو (Chio)» تعداد زیادی از مسیحیان را کشتند یا به غلامی فروختند.

📚منبع: تاریخ روابط بین‌الملل (۱۸۷۰_۱۹۴۵)، نوشتهٔ مجید بزرگ‌مهری، نشر سمت، ص۴۶-۴۸.

✅@Inter_Politics

www.group-telegram.com/it/Inter_Politics.com/601

1.9K viewsedited  Jul 18 at 17:35

✍️ استقلال یونان؛ خون در برابر خون

🎖#برگی_از_تاریخ

تلاش امپراتوری عثمانی بر این بود که ضمن به‌‌رسمیت‌شناختن کلیسای یونان، حاکمیت خود بر این سرزمین را حفظ کند، ولی یونان بیش از هر نقطۀ دیگری در بالکانْ گرایش‌های اروپایی و غربی داشت. انقلاب فرانسه شدیداً روحیۀ ملیت‌گرایی را نزد مردم این سرزمین شعله‌ور ساخته بود. از «ریگاس» و «کورائیس» به‌عنوان دو تن از رهبران نهضت استقلال‌طلبی یونان یاد می‌شود. کنستانتینوس ریگاس (۱۷۵۷-۱۷۹۸م) که تحصیلات خود را در پاریس به اتمام رسانده بود، انجمن سرّی «استقلال یونان» را پایه‌گذاری کرد. وی در سال ۱۷۹۳ در وین مجله‌ای را منتشر ساخت و در آن مقالاتی درخصوص استقلال یونان به چاپ رساند. در ۱۷۹۸ دولت اتریش تحت‌فشار عثمانی، وی را دستگیر کرد و تحويل دولت عثمانی داد که استانبول همان سال حکم اعدام وی را صادر کرد. وطن‌پرست دیگر، آدامان تیوس کورائيس (۱۷۴۷-۱۸۲۳م) بود که آثار علمی متعددی درزمینۀ احیای فرهنگ و زبان یونانی از خود بر جای گذاشت. وی با ترجمۀ بسیاری از آثار به‌زبان یونانی، ملت یونان را متوجه دوران پرافتخار علمی خود ساخت. درواقع، می‌توان نقش کورائیس در وحدت زبانی و معنوی ملت یونان را مشابه نقش مارتین لوتر در وحدت زبانی و معنوی ملت آلمان دانست. هم‌زمان با برگزاری کنگرۀ وین (۱۸۱۵م)، انجمن مخفی موسوم به «اتِه‌ری» در ناحیۀ اُدِسا تشکیل شد که هدفش احیای استقلال یونان، یا حداقل کسب خودمختاری [برای] بخش‌هایی از آن بود.

شورش سال ۱۸۲۱ که در اثر سیاست خشن عثمانی‌ها در قتل‌عام یونانی‌های مقیم قسطنطنیه شعله‌ور شد، به کشته‌شدن تعدادی از مأموران عالی‌رتبۀ عثمانی در جنوب منتهى گردید و نهضت استقلال‌طلبی را وارد مرحلۀ جدیدی کرد. این شورش، مورد حمایت برخی از شخصیت‌های بزرگ اروپایی -مانند ویکتور هوگو، لرد بایرون و ویلیام مولر- قرار گرفت. شورشیان منطقه «اپیر» را متصرف شدند و اعلام استقلال کردند و حتی یک متن قانون اساسی -برگرفته از عقاید مونتسکیو- را نیز برای خود تصویب کردند. جریان شورش‌های استقلال‌طلبانۀ یونان، به یکی از منازعات خونین و سبعانه میان طرفین تبدیل شد. وقتی که ترک‌ها از شورش یونان اطلاع یافتند، در قسطنطنیه رویۀ بی‌رحمی را اتخاذ کردند و در یک روز مذهبی، «پاتریاوش» روحانی هشتادوچهارساله را در لباس روحانیت دربرابر کلیسا به دار آویختند و گروهی از مسیحیان را قتل‌عام کردند (۲۲ آوریل ۱۸۲۱). یونانیان نیز برای انتقام وقتی منطقۀ «تری‌پولیتزا» را تسخیر کردند، نزدیک به ۱۲ هزار نفر از مسلمانان را قتل‌عام کردند و ترک‌ها نیز در جزیرۀ «شیو (Chio)» تعداد زیادی از مسیحیان را کشتند یا به غلامی فروختند.

📚منبع: تاریخ روابط بین‌الملل (۱۸۷۰_۱۹۴۵)، نوشتهٔ مجید بزرگ‌مهری، نشر سمت، ص۴۶-۴۸.

✅@Inter_Politics

BY شبکۀ علمی اقتصاد سیاسی بین‌الملل