کانونِ ادبی دانشگاه اصفهان | قند پارسی

نامه بهرام صادقی به ابوالحسن نجفی:

«خلاصه جمعه گریه کردم... آن وقت بود که‎ یک‌دفعه به یاد تو افتادم. نه، بهتر بگویم، من‎ همیشه به یادت هستم. یک‎هو احساس کردم که‎ همین الآن باید تو را ببینم و چون می‎دانستم‎ امکان ندارد، آن‌قدر گریستم که خواهرم و مادرم‎ که اخیراً به تهران آمده‎اند به گریه افتادند و متوحش شدند. اما من به آن‌ها چه بگویم؟
بگویم‎ من فاتحی را می‎خواهم که مرده است و نجفی‎ را می‎خواهم که دریاها و شهرها از من دور است؟

بعد نشستم بیست صفحه کاغذ برایت نوشتم و دست آخر هم رفتم بیرون، همین‎طور خالی یا پر و همین‎طور تنها.

حالا شاید بفهمی که چرا بد می‎کنی و بد کرده‎ای که برای من کاغذ ننوشته‎ای، اما دلم هوات را کرده است، هیچ‎کس‎ نمی‎تواند جای تو را در قلب من بگیرد، اگر باور کنی و هیچ‎کس نیست که من او را به کیفیت و اندازه‌ی‎ تو دوست داشته باشم.
دیگر هیچ.
آیا در انتظار نامه‎ات بمانم؟ نمی‎دانم.»
۲۵ دی‌ماه ۱۳۳۹
مجله‌ی بخارا

www.group-telegram.com/jp/ghande_parsi_ui.com/1372

985 viewsedited  Jan 6 at 19:34

نامه بهرام صادقی به ابوالحسن نجفی:

«خلاصه جمعه گریه کردم... آن وقت بود که‎ یک‌دفعه به یاد تو افتادم. نه، بهتر بگویم، من‎ همیشه به یادت هستم. یک‎هو احساس کردم که‎ همین الآن باید تو را ببینم و چون می‎دانستم‎ امکان ندارد، آن‌قدر گریستم که خواهرم و مادرم‎ که اخیراً به تهران آمده‎اند به گریه افتادند و متوحش شدند. اما من به آن‌ها چه بگویم؟
بگویم‎ من فاتحی را می‎خواهم که مرده است و نجفی‎ را می‎خواهم که دریاها و شهرها از من دور است؟

بعد نشستم بیست صفحه کاغذ برایت نوشتم و دست آخر هم رفتم بیرون، همین‎طور خالی یا پر و همین‎طور تنها.

حالا شاید بفهمی که چرا بد می‎کنی و بد کرده‎ای که برای من کاغذ ننوشته‎ای، اما دلم هوات را کرده است، هیچ‎کس‎ نمی‎تواند جای تو را در قلب من بگیرد، اگر باور کنی و هیچ‎کس نیست که من او را به کیفیت و اندازه‌ی‎ تو دوست داشته باشم.
دیگر هیچ.
آیا در انتظار نامه‎ات بمانم؟ نمی‎دانم.»
۲۵ دی‌ماه ۱۳۳۹
مجله‌ی بخارا

BY کانونِ ادبی دانشگاه اصفهان | قند پارسی