کانون کتاب دانشگاه علم و صنعت

🎥 اقتباس سینمایی از کتاب "مرگ در ونیز"


📄 شاهکار توماس مان که خودش آن را تراژدی فروپاشی نام نهاده بود توسط یکی از نزدیک‌ترین فیلمسازانِ تاریخ سینما به او و ایده‌هایش، یک ایتالیایی به نام "لوکینو ویسکونتی" به فیلم برگردانده شده است. ویسکونتی از علاقه‌مندان توماس مان بود و تمایل داشت آثار دیگری از او همچون "کوه جادو" و "یوسف و برادران" را نیز به فیلم برگرداند. اندیشه‌ی او نیز همچون مان، مدام در حال ارتباط دادن وقایع با یکدیگر و گسترشِ آثارِ آن در چیزها بود یا به قول یوسف اسحاق‌پور، «ویسکونتی هر شرح حال فردی را به چشم اندازی وسیع‌تر پیوند می‌زند.» 
برای فیلمسازی که همواره در آثارش زمینه‌های ویرانی، از دست رفتن و شکست را دستمایه قرار داده بود چه اندیشه‌ای نزدیک‌تر از توماس مان. مخصوصاً که هر دو در کشورهایشان (آلمان و ایتالیا) اشتراکات فراوان زیستی را تجربه کرده‌اند که مهم‌ترینِ آن‌ها جامعه‌ای ا‌ست که بلای فاشیسم را بر سر خود خراب کرد و وجدان تاریخی‌شان آلوده به یک گناه دسته‌‌جمعی شده بود. درست مانند توماس مان که قهرمان رمانش را از وسط پیاده‌روی عصرگاهی‌اش در مونیخ به میانه ی آبراهه‌های ونیزِ وبازده برد. علاوه بر این هر دو در خانواده‌ای با فرهنگ بورژوایی رشد کرده و به شکل متناقضی در عین حفظ آداب، از درون آن به جنگ با آن برخاسته بودند.
ویسکونتی در اقتباس سینمایی‌اش از مرگ در ونیز مانند آثار دیگری که بر مبنای داستان‌های ادبی ساخته با حفظ زمینه‌ی اثر و ایده‌ی اصلی‌اش، از بازنمایی توصیفات نویسندگانش پرهیز کرده و آن را با تصاویر یکه‌ای جابه‌جا کرده که قدرت بیانگری بصری داشته باشند. اینجا نیز مانند فیلم وِریستی‌اش، "زمین می‌لرزد"، اجازه داده تا فیگورها بیشتر از الزام نویسنده در داستانش، در قاب حاضر باشند. اما این بار با فرمی که پیشتر آزموده بود به شکل پیراسته‌تری مکان وقوع داستانش را صورت‌بندی کرده است. او اساساً توانسته نظام نشانه‌ای نوشتاری رمان را به نظام نشانه‌ای بصری فیلم تبدیل کند.
ویسکونتی توصیفات رئالیستیِ مان را حفظ کرده و وصف‌های سمبلیکش را با تصاویری زنده و پرقدرت جایگزین کرده است. او با علم به این‌که سینما هنری است که مکان در آن به همپای زمان دارای اهمیتی برابر است به نوعی اندیشه‌های قهرمان رمانِ مان را مکان‌مند کرده است.
ویسکونتی دو فصل نخست رمان را که مان در آن به آشنباخ، وضعیتش، و اندیشه‌هایش می‌پردازد به کناری نهاد و فیلمش را از فصل سوم رمان، سفر به ونیز شروع کرد. شخصیتِ گوستاو آشنباخ را از نویسنده به موسیقیدان تغییر داد، موقعیتش را بر هتل، ساحل و شهر متمرکز کرد و نقش او را به درک بوگارد، هنرپیشه ی بزرگ انگلیسی سپرد و او نیز توانست با تحسینِ بسیار زیاد این شخصیت را اجرا کند.
ادامه

✍محسن نوری‌چپی - آپاراتوس

@ketab_iust

www.group-telegram.com/jp/ketab_iust.com/2388

569 viewsAmin T. Rad, edited  Dec 19 at 08:58

🎥 اقتباس سینمایی از کتاب "مرگ در ونیز"


📄 شاهکار توماس مان که خودش آن را تراژدی فروپاشی نام نهاده بود توسط یکی از نزدیک‌ترین فیلمسازانِ تاریخ سینما به او و ایده‌هایش، یک ایتالیایی به نام "لوکینو ویسکونتی" به فیلم برگردانده شده است. ویسکونتی از علاقه‌مندان توماس مان بود و تمایل داشت آثار دیگری از او همچون "کوه جادو" و "یوسف و برادران" را نیز به فیلم برگرداند. اندیشه‌ی او نیز همچون مان، مدام در حال ارتباط دادن وقایع با یکدیگر و گسترشِ آثارِ آن در چیزها بود یا به قول یوسف اسحاق‌پور، «ویسکونتی هر شرح حال فردی را به چشم اندازی وسیع‌تر پیوند می‌زند.» 
برای فیلمسازی که همواره در آثارش زمینه‌های ویرانی، از دست رفتن و شکست را دستمایه قرار داده بود چه اندیشه‌ای نزدیک‌تر از توماس مان. مخصوصاً که هر دو در کشورهایشان (آلمان و ایتالیا) اشتراکات فراوان زیستی را تجربه کرده‌اند که مهم‌ترینِ آن‌ها جامعه‌ای ا‌ست که بلای فاشیسم را بر سر خود خراب کرد و وجدان تاریخی‌شان آلوده به یک گناه دسته‌‌جمعی شده بود. درست مانند توماس مان که قهرمان رمانش را از وسط پیاده‌روی عصرگاهی‌اش در مونیخ به میانه ی آبراهه‌های ونیزِ وبازده برد. علاوه بر این هر دو در خانواده‌ای با فرهنگ بورژوایی رشد کرده و به شکل متناقضی در عین حفظ آداب، از درون آن به جنگ با آن برخاسته بودند.
ویسکونتی در اقتباس سینمایی‌اش از مرگ در ونیز مانند آثار دیگری که بر مبنای داستان‌های ادبی ساخته با حفظ زمینه‌ی اثر و ایده‌ی اصلی‌اش، از بازنمایی توصیفات نویسندگانش پرهیز کرده و آن را با تصاویر یکه‌ای جابه‌جا کرده که قدرت بیانگری بصری داشته باشند. اینجا نیز مانند فیلم وِریستی‌اش، "زمین می‌لرزد"، اجازه داده تا فیگورها بیشتر از الزام نویسنده در داستانش، در قاب حاضر باشند. اما این بار با فرمی که پیشتر آزموده بود به شکل پیراسته‌تری مکان وقوع داستانش را صورت‌بندی کرده است. او اساساً توانسته نظام نشانه‌ای نوشتاری رمان را به نظام نشانه‌ای بصری فیلم تبدیل کند.
ویسکونتی توصیفات رئالیستیِ مان را حفظ کرده و وصف‌های سمبلیکش را با تصاویری زنده و پرقدرت جایگزین کرده است. او با علم به این‌که سینما هنری است که مکان در آن به همپای زمان دارای اهمیتی برابر است به نوعی اندیشه‌های قهرمان رمانِ مان را مکان‌مند کرده است.
ویسکونتی دو فصل نخست رمان را که مان در آن به آشنباخ، وضعیتش، و اندیشه‌هایش می‌پردازد به کناری نهاد و فیلمش را از فصل سوم رمان، سفر به ونیز شروع کرد. شخصیتِ گوستاو آشنباخ را از نویسنده به موسیقیدان تغییر داد، موقعیتش را بر هتل، ساحل و شهر متمرکز کرد و نقش او را به درک بوگارد، هنرپیشه ی بزرگ انگلیسی سپرد و او نیز توانست با تحسینِ بسیار زیاد این شخصیت را اجرا کند.
ادامه

✍محسن نوری‌چپی - آپاراتوس

@ketab_iust

BY کانون کتاب دانشگاه علم و صنعت