نمیدونم چی بنویسم چی بگم فقط میتونم بگم بسیار خسته اما امیدوارم،همین

زمانی که به خودم برگشتم چیزی از من نمانده بود جز خرابه ای با چند دست آرزوی تنگ، یک تن خسته و اندکی نگاه که هیج کدام اندازه تنم نمیشد.

امروز تو مرا دوست بدار؛بگذار یک بار هم از زمین به آسمان ببارد..

من را بگذارید به پایان برسد...

تورا میان اشکهایی گم کرده‌ام که به من قول نریختنشان را داده بودی..!

بی تو جهان یک جای خالی بیشتر نیست
تا بوده اين بوده هميشه يک نفر نيست

شب‌های بعد از تو نمی‌فهمند ديگر
جايی برای شايد و اما اگر نيست

وقتی که بودی سرپناهم شانه‌ات بود
رحمی کن و برگرد، زانو جای سر نیست!

تو رفتی و از روزگارم یک جهان رفت
جوری که جز یادت کسی این دور و بر نیست

رفتی میان ابرها پنهان بمانی
باران ولی از چشم‌هایت بی خبر نیست

ای کاش راه خانه را گم کرده بودم
روزی که دیدم کفش‌هایت پشت در نیست

می گویند:
خوش به حالت!
از وقتی که رفته حتی خم به ابرو نیاوردی…!
نمی دانند بعضی دردها
کمر خم می کنند، نه ابرو…!.ومن دقیقا همونم 🖤

ﭼﻪ ﺣﻤﺎﻗﺘﯽ . . .
ﻣﯽ ﺭﺍﻧﯽ ﺍﻡ
ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ،
ﭼﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ..

ﺩﻟــــــــــــــــــﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ،

ﺳـــــــــــــــﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﺑـــــــــــــﺎﻻ !..
ﺗﻼﻓﯽ ﻧﮑﻦ ، ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻧﺰﻥ ، ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ ﻧﺒﺎﺵ.

ﺣﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ، ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﯿﺰ ﺍﺳﺖ ..

ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﺯﺧﻤﯽ ﮐﻨﯽ

ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﺷﺎﺩﯾﺶ، ﺁﺭﺯﻭﯾﺖ ﺑﻮﺩ…

ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ.

ﺑﻐﻀﺖ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻦ،ﺭﻧﺠﺖ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺗﺮ !..

زمین گرد است !!!!……..🖤🖤

بغل کن مرا
چنان تنگ که هیچ‌کس نفهمد
زخم
روی تن من بود
یا تو

و چه بی ذوق
جهانی که مرا با تو ندید...

و شاید پروانه ای که در تعقیبش بودی
پرواز کرد
تا به تو، زیباییِ رها کردن را بیاموزد.!

جایی را ترک کردم که در آن خوشحال نبودم
و ترک آنجا نیز مرا خوشحال نکرد
اما می‌دانستم، انسان در مکانی که بیمار شده هرگز درمان نمی‌شود.

حافظا دیدی که کنعان‌ دلم بی‌ماه شد
عاقبت با اشکِ غم کوهِ امید آوار شد
گفته بودی یوسف گم‌گشته بازآید
اما یوسف من تا ابد همنشین چاه شد:)

تو محالی و به ممکن شدنت درگیرم
من همانم که تو غمگین بشوی می‌میرم…!

من
احتمال اینکه تو دوستم بداری را،
دوست داشتم...

تمام احساساتش را انکار می‌کرد
تا مقتدر و عاقل به نظر برسد
و این آغاز سقوطش بود‌‌...
شاید هم کسی به او نگفته بود:
بدون عشق، مهربانی و لبخند، انسان‌ها دوام نمی‌آورند.

زندگی را در یادِ کسانی
که دوستمان دارند، ادامه می‌دهیم...

کاش می‌شد سرنوشت خویش را،
از سرنوشت!
کاش می‌شد اندکی تاریخ را بهتر نوشت…

غم از ما برنمی‌خیزد، چه اُتراقِ غم‌انگیزی.. :)