🔥 Ոնց է եղել, որ 1939 թվականին հայոց ցեղասպանության օրակարգ չի եղել, իսկ 1950-ին եղել է, մենք սա պետք է հասկանանք, սրա հետ պետք է հարաբերվենք, թե ոչ: Մենք պետք է՞ հասկանանք, թե ինչ է կատարվել եւ ինչու՞, ինչպես ենք մենք ընկալել, ում միջոցով:
Այս հարցադրումները Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի մտքերն են, որ ես չեմ մեջբերել բառացի, բայց, գրեթե ուղիղ: Դրանք նա հնչեցրել է Շվեյցարիայի հայ համայնքի մի խումբ ներկայացուցիչների հետ հանդիպմանը:
Հայաստանի վարչապետի բարձրաձայնած հարցադրումների տողատակում ակնարկները, ըստ իս, բավականին թափանցիկ են: Առավել եւս, որ նա դրանք առաջին անգամ չէ, որ անում է: Արել է նաեւ այդ առնչությամբ ավելի ուղիղ ակնարկներ, որ մեր պատմությունը մենք ընկալում ենք օտար կայսրության «պատմաով»:
Սա իսկապես շատ խորը, տարողունակ, շատ նուրբ եւ բազմաշերտ թեմա է: Եվ այո, հայկական պետականությունը անշուշտ պետք է այդ թեման մշտապես ուսումնասիրի, հասկանա, ընկալի, տեղավորի իր անվտանգության միջավայրում, իր շուրջ ձեւավորվող աշխարհում: Այո, այստեղ չկան միարժեքություններ, մի ԲԱՑԱՌՈՒԹՅԱՄԲ՝ ցեղասպանությունը եղել է եւ այն իրականացրել է Օսմանյան Թուրքիայի կառավարությունը:
Երբ մենք թեման փորձում ենք ընկալել ու համեմել այդ հանգամանքը «հավասարեցնելով» արդեն մնացյալ պատչառահետեւանքային ուղեկցող հանգամանքներով, ապա, ներեցեք, ըստ էության ստանում ենք հետեւյալ մի պատկեր, երբ.
կարիքից դրդված՝ ավազակային հարձակում իրականացրած եւ դրա հետեւանքով մարդ սպանած անձի հանցագործության վերաբերյալ անենք հարցադրումներ, իսկ արդյո՞ք բավարար արդյունավետ սոցիալական քաղաքականություն է վարել պետությունը, արդյո՞ք հիմնավոր է եղել այն, որ գործատուն հեռացրել է այդ մարդուն աշխատանքից, արդյո՞ք այդ մարդու որեւէ հարեւան, բարեկամ, կամ փողոցում անծանոթ մի անցորդ բավարար ուշադրության են արժանացրել նրա հոգեբանական վիճակը, եւ այլն, եւ այլն: Եվ այդ ամենի վերջում ՄԵԾ ՀԱՐՑ կդառնա՝ իսկ արդյո՞ք մարդասպանը մեղավոր է, թե՞ իրականում նա տուժող է:
Հիմա, այն հարցադրումները, որ բարձրաձայնում է Նիկոլ Փաշինյանը, վերջում կարող են ստեղծել մի վիճակ, երբ արդեն կբարձրաձայնվի՝ իսկ արդյո՞ք Օսմանյան Թուրքիան ոչ թե ցեղասպանություն իրականացրած սուբյեկտ է, այլ հանգամանքների զոհ:
Մի փոքր ծայրահեղացնում եմ, բայց, համաձայնեք, որ ծայրահեղ է նաեւ այսօր իրավիճակը, երբ Հայաստանի հանրապետության վարչապետը կարող է բարձրաձայնել այդպիսի մտքեր:
ԿՐԿՆԵՄ, դրանցում կան անշուշտ շատ կարեւոր երանգներ, բայց այդ բոլոր երանգները, հարցերը, Հայաստանի հանրապետության բացարձակ լռության պայմաններում պետական աշխատանքի առարկա են՝ ուղեղային կենտրոնների, հետազոտական ինստիտուտների եւ այլնի հետ, որպես գիտական ուսումնասիրության առարկա, որից դուրս բերված «պրոդուկտը» պետք է լինի Հայաստանի ազգային անվտանգության ռազմավարության մշակման հումք:
Բայց, երբ այդ հարցերը բարձրաձայնում է երկրի քաղաքական իշխանությունը, դրանք ըստ էության դառնում են ցուցմունեք Հայաստանի, հայ ժողովրդի դեմ, «վկայություն» հօգուտ Թուրքիայի:
Եթե Նիկոլ Փաշինյանը ստիպված է գնալ այդպիսի ծայրահեղության, ապա նա պետք է գնա ոչ թե այդպիսի քայլի, այլ գնա վարչապետի պաշտոնից: Որովհետեւ, եթե նա ստիպված է անել դա եւ միայն այդ գնով կարող է լուծել կամ պետական, կամ անձնական հարցեր, ապա միեւնույն է՝ երկարաժամկետում դրա գինը դառնում է պետությունը:
Եթե Փաշինյանը ստիպված չէ անել դա, բայց՝ անում է, ապա այդ դեպքում արդեն առաջանում են բոլորովին այլ բնույթի եւ տրամաբանության հարցեր:
Կրկնեմ, խոսքն այն դեպքի համար է, երբ այդօրինակ խոսակցությունը հանրայնացվում է, ասել կուզի, վերածվում պաշտոնական դիրքորոշման, Հայաստանի քաղաքական դիրքորոշման, քաղաքական հայտարարության:
Այլապես, փակ ռեժիմում Փաշինյանը կարող է հնչեցնել ամենատարբեր հարցեր, քննարկել դրանք, բանավիճել, թեկուզ փորձել պաշտպանել իր մոտեցումները: Բայց, բարձրաձայնումը արդեն դրանց տալիս է բոլորովին այլ բնույթ, ինչի մասին խոսեցի ավելի վերեւում:
🔥 Ոնց է եղել, որ 1939 թվականին հայոց ցեղասպանության օրակարգ չի եղել, իսկ 1950-ին եղել է, մենք սա պետք է հասկանանք, սրա հետ պետք է հարաբերվենք, թե ոչ: Մենք պետք է՞ հասկանանք, թե ինչ է կատարվել եւ ինչու՞, ինչպես ենք մենք ընկալել, ում միջոցով:
Այս հարցադրումները Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի մտքերն են, որ ես չեմ մեջբերել բառացի, բայց, գրեթե ուղիղ: Դրանք նա հնչեցրել է Շվեյցարիայի հայ համայնքի մի խումբ ներկայացուցիչների հետ հանդիպմանը:
Հայաստանի վարչապետի բարձրաձայնած հարցադրումների տողատակում ակնարկները, ըստ իս, բավականին թափանցիկ են: Առավել եւս, որ նա դրանք առաջին անգամ չէ, որ անում է: Արել է նաեւ այդ առնչությամբ ավելի ուղիղ ակնարկներ, որ մեր պատմությունը մենք ընկալում ենք օտար կայսրության «պատմաով»:
Սա իսկապես շատ խորը, տարողունակ, շատ նուրբ եւ բազմաշերտ թեմա է: Եվ այո, հայկական պետականությունը անշուշտ պետք է այդ թեման մշտապես ուսումնասիրի, հասկանա, ընկալի, տեղավորի իր անվտանգության միջավայրում, իր շուրջ ձեւավորվող աշխարհում: Այո, այստեղ չկան միարժեքություններ, մի ԲԱՑԱՌՈՒԹՅԱՄԲ՝ ցեղասպանությունը եղել է եւ այն իրականացրել է Օսմանյան Թուրքիայի կառավարությունը:
Երբ մենք թեման փորձում ենք ընկալել ու համեմել այդ հանգամանքը «հավասարեցնելով» արդեն մնացյալ պատչառահետեւանքային ուղեկցող հանգամանքներով, ապա, ներեցեք, ըստ էության ստանում ենք հետեւյալ մի պատկեր, երբ.
կարիքից դրդված՝ ավազակային հարձակում իրականացրած եւ դրա հետեւանքով մարդ սպանած անձի հանցագործության վերաբերյալ անենք հարցադրումներ, իսկ արդյո՞ք բավարար արդյունավետ սոցիալական քաղաքականություն է վարել պետությունը, արդյո՞ք հիմնավոր է եղել այն, որ գործատուն հեռացրել է այդ մարդուն աշխատանքից, արդյո՞ք այդ մարդու որեւէ հարեւան, բարեկամ, կամ փողոցում անծանոթ մի անցորդ բավարար ուշադրության են արժանացրել նրա հոգեբանական վիճակը, եւ այլն, եւ այլն: Եվ այդ ամենի վերջում ՄԵԾ ՀԱՐՑ կդառնա՝ իսկ արդյո՞ք մարդասպանը մեղավոր է, թե՞ իրականում նա տուժող է:
Հիմա, այն հարցադրումները, որ բարձրաձայնում է Նիկոլ Փաշինյանը, վերջում կարող են ստեղծել մի վիճակ, երբ արդեն կբարձրաձայնվի՝ իսկ արդյո՞ք Օսմանյան Թուրքիան ոչ թե ցեղասպանություն իրականացրած սուբյեկտ է, այլ հանգամանքների զոհ:
Մի փոքր ծայրահեղացնում եմ, բայց, համաձայնեք, որ ծայրահեղ է նաեւ այսօր իրավիճակը, երբ Հայաստանի հանրապետության վարչապետը կարող է բարձրաձայնել այդպիսի մտքեր:
ԿՐԿՆԵՄ, դրանցում կան անշուշտ շատ կարեւոր երանգներ, բայց այդ բոլոր երանգները, հարցերը, Հայաստանի հանրապետության բացարձակ լռության պայմաններում պետական աշխատանքի առարկա են՝ ուղեղային կենտրոնների, հետազոտական ինստիտուտների եւ այլնի հետ, որպես գիտական ուսումնասիրության առարկա, որից դուրս բերված «պրոդուկտը» պետք է լինի Հայաստանի ազգային անվտանգության ռազմավարության մշակման հումք:
Բայց, երբ այդ հարցերը բարձրաձայնում է երկրի քաղաքական իշխանությունը, դրանք ըստ էության դառնում են ցուցմունեք Հայաստանի, հայ ժողովրդի դեմ, «վկայություն» հօգուտ Թուրքիայի:
Եթե Նիկոլ Փաշինյանը ստիպված է գնալ այդպիսի ծայրահեղության, ապա նա պետք է գնա ոչ թե այդպիսի քայլի, այլ գնա վարչապետի պաշտոնից: Որովհետեւ, եթե նա ստիպված է անել դա եւ միայն այդ գնով կարող է լուծել կամ պետական, կամ անձնական հարցեր, ապա միեւնույն է՝ երկարաժամկետում դրա գինը դառնում է պետությունը:
Եթե Փաշինյանը ստիպված չէ անել դա, բայց՝ անում է, ապա այդ դեպքում արդեն առաջանում են բոլորովին այլ բնույթի եւ տրամաբանության հարցեր:
Կրկնեմ, խոսքն այն դեպքի համար է, երբ այդօրինակ խոսակցությունը հանրայնացվում է, ասել կուզի, վերածվում պաշտոնական դիրքորոշման, Հայաստանի քաղաքական դիրքորոշման, քաղաքական հայտարարության:
Այլապես, փակ ռեժիմում Փաշինյանը կարող է հնչեցնել ամենատարբեր հարցեր, քննարկել դրանք, բանավիճել, թեկուզ փորձել պաշտպանել իր մոտեցումները: Բայց, բարձրաձայնումը արդեն դրանց տալիս է բոլորովին այլ բնույթ, ինչի մասին խոսեցի ավելի վերեւում:
BY Hakob Badalyan
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
The gold standard of encryption, known as end-to-end encryption, where only the sender and person who receives the message are able to see it, is available on Telegram only when the Secret Chat function is enabled. Voice and video calls are also completely encrypted. "And that set off kind of a battle royale for control of the platform that Durov eventually lost," said Nathalie Maréchal of the Washington advocacy group Ranking Digital Rights. The account, "War on Fakes," was created on February 24, the same day Russian President Vladimir Putin announced a "special military operation" and troops began invading Ukraine. The page is rife with disinformation, according to The Atlantic Council's Digital Forensic Research Lab, which studies digital extremism and published a report examining the channel. Emerson Brooking, a disinformation expert at the Atlantic Council's Digital Forensic Research Lab, said: "Back in the Wild West period of content moderation, like 2014 or 2015, maybe they could have gotten away with it, but it stands in marked contrast with how other companies run themselves today." It is unclear who runs the account, although Russia's official Ministry of Foreign Affairs Twitter account promoted the Telegram channel on Saturday and claimed it was operated by "a group of experts & journalists."
from ru
