میدان انقلاب

‍ ‍ 🔰 «چگونگی نقش‌آفرینیِ ورزش در قوت روح»

🔹 به‌مناسبت ۲۶ مهر، روز تربیت بدنی و ورزش، می‌پردازیم به مقوله‌ی ورزش از نظرگاه حکمی و انسان‌شناسانه. چگونه ورزش کردن می‌تواند موجب نشاط روح و قوت روحیه شود؟ چگونه ورزش کنیم که نتیجه‌ی بهتری از این جهت عاید شود؟

🔸 وجود انسان یک حقیقت ممتد است. بدن به‌منزله‌ی مرتبه‌ی پایینی از روح انسان است. به‌تعبیر حکمت متعالیه: «بدن، مرتبه‌ی نازله‌ی نفس است.» یعنی بدن و نفس درعین دوگانگی، نوعی وحدت دارند‌. و به‌قول مرحوم علامه حسن‌زاده آملی: «بدن، مرتبه‌ی نازله‌ی نفس؛ و نفس، تمامِ بدن است. و بدن، تجسد و تجسم روح؛ صورت و آشکارکننده‌ی کمالات و قوای آن در این عالم است.» به‌تعبير دیگر، گویی که شما یک حقیقت و یک هویتی هستید، که آن هویت در این جهان مادی، به‌صورت «بدن شما» ظاهر شده‌است.

🔹 حال به بحث ورزش از این جهت نگاه کنیم. ورزش اعمال حاکمیت نفس است بر بدن. (البته نه هر ورزشی با هر وضعیتی؛ توضیح آن می‌آید.) هنگام ورزش کردن، نفس به‌طور ممتد اراده‌های خود را بر بدن اعمال می‌کند‌.

🔸 شما وقتی که حال ندارید از جایتان بلند شوید و حرکت کنید. یا وقتی که حس می‌کنید توان ندارید کار کنید یا درس بخوانید. یک حس ناتوانی و ناامیدی و پژمردگی در شما ایجاد می‌شود. یا وقتی که غذا خورده‌اید ولی از درون گرسنه هستید‌‌. یا وقتی که هی دوست دارید بخوابید و استراحت کنید درحالی‌که بدن نیاز به استراحت ندارد. در این‌جور مواقع، درحقیقت روح نتوانسته حیات و سرزندگی و قدرت را از طریق مرتبه‌ی نازله‌اش - که بدن باشد - تجلی دهد. درنتیجه ضعیف و پژمرده می‌شود. اما در ورزش کردن این اتفاق می‌افتد و حیات روح در بدن متجلی می‌شود.

🔹 بسیاری از این احساس‌های ناراحتی و ناامیدی و بی‌حوصلگی با ورزش کردن از بین می‌روند. چون با ورزش کردن روح قوت می‌گیرد و از زیر سلطه‌ی امیال بدن بیرون می‌آید. انسان با اعمال اراده‌ی ممتد، امیال بدن را مغلوب اراده‌ی نفس می‌کند‌. حالا اگر اراده‌ی نفس به‌جای این‌که «آزاد شدن از سلطه‌ی بدن» باشد «پیروزی بر رقیب» بود، آیا باز هم این اتفاق مبارک می‌افتد؟! هدفِ «پیروزی» و «جایزه گرفتن» اهداف وهمی هستند و اگر درطول ورجه‌وورجه‌ای که می‌شود، این اهداف دنبال شود احتمالاً نتیجه نتیجه‌ی دائمی‌ای نباشد. اما اگر هدف شد: «تسلط بر بدن»، تقرب به خدا حاصل می‌شود، قوت روح حاصل می‌شود، غلبه بر تنبلی و بی‌حوصلگی و پرخوری و پرخوابی حاصل می‌شود...

🔸 درابتدا این توجه: «الان که دارم ورزش می‌کنم، حقیقتاً من هستم که دارم بر بدنم اعمال اراده می‌کنم.» به‌نحو تفصیلی سخت است. اما به‌نحو اجمالی ممکن است. یعنی «توجه کلی» داشته‌باشم که می‌خواهم من بر تن حاکمیت کنم و «مَنِ» خود را بیشتر حس کنم. بعدها کم‌کم این توجه، آسان‌تر می‌شود و لحظه‌لحظه‌ی ورزش کردنمان درحال تقرب به خداوند خواهیم بود، ان‌شاءالله. برای مزید مطالعه، به فصل آخر از کتاب «جوان و انتخاب بزرگ» مراجعه کنید.

🇮🇷🇱🇧 @Enqelabsq |  نشریه میدان انقلاب

www.group-telegram.com/ru/enqelabsq.com/1378

396 viewsedited  Oct 17 at 12:24

‍ ‍ 🔰 «چگونگی نقش‌آفرینیِ ورزش در قوت روح»

🔹 به‌مناسبت ۲۶ مهر، روز تربیت بدنی و ورزش، می‌پردازیم به مقوله‌ی ورزش از نظرگاه حکمی و انسان‌شناسانه. چگونه ورزش کردن می‌تواند موجب نشاط روح و قوت روحیه شود؟ چگونه ورزش کنیم که نتیجه‌ی بهتری از این جهت عاید شود؟

🔸 وجود انسان یک حقیقت ممتد است. بدن به‌منزله‌ی مرتبه‌ی پایینی از روح انسان است. به‌تعبیر حکمت متعالیه: «بدن، مرتبه‌ی نازله‌ی نفس است.» یعنی بدن و نفس درعین دوگانگی، نوعی وحدت دارند‌. و به‌قول مرحوم علامه حسن‌زاده آملی: «بدن، مرتبه‌ی نازله‌ی نفس؛ و نفس، تمامِ بدن است. و بدن، تجسد و تجسم روح؛ صورت و آشکارکننده‌ی کمالات و قوای آن در این عالم است.» به‌تعبير دیگر، گویی که شما یک حقیقت و یک هویتی هستید، که آن هویت در این جهان مادی، به‌صورت «بدن شما» ظاهر شده‌است.

🔹 حال به بحث ورزش از این جهت نگاه کنیم. ورزش اعمال حاکمیت نفس است بر بدن. (البته نه هر ورزشی با هر وضعیتی؛ توضیح آن می‌آید.) هنگام ورزش کردن، نفس به‌طور ممتد اراده‌های خود را بر بدن اعمال می‌کند‌.

🔸 شما وقتی که حال ندارید از جایتان بلند شوید و حرکت کنید. یا وقتی که حس می‌کنید توان ندارید کار کنید یا درس بخوانید. یک حس ناتوانی و ناامیدی و پژمردگی در شما ایجاد می‌شود. یا وقتی که غذا خورده‌اید ولی از درون گرسنه هستید‌‌. یا وقتی که هی دوست دارید بخوابید و استراحت کنید درحالی‌که بدن نیاز به استراحت ندارد. در این‌جور مواقع، درحقیقت روح نتوانسته حیات و سرزندگی و قدرت را از طریق مرتبه‌ی نازله‌اش - که بدن باشد - تجلی دهد. درنتیجه ضعیف و پژمرده می‌شود. اما در ورزش کردن این اتفاق می‌افتد و حیات روح در بدن متجلی می‌شود.

🔹 بسیاری از این احساس‌های ناراحتی و ناامیدی و بی‌حوصلگی با ورزش کردن از بین می‌روند. چون با ورزش کردن روح قوت می‌گیرد و از زیر سلطه‌ی امیال بدن بیرون می‌آید. انسان با اعمال اراده‌ی ممتد، امیال بدن را مغلوب اراده‌ی نفس می‌کند‌. حالا اگر اراده‌ی نفس به‌جای این‌که «آزاد شدن از سلطه‌ی بدن» باشد «پیروزی بر رقیب» بود، آیا باز هم این اتفاق مبارک می‌افتد؟! هدفِ «پیروزی» و «جایزه گرفتن» اهداف وهمی هستند و اگر درطول ورجه‌وورجه‌ای که می‌شود، این اهداف دنبال شود احتمالاً نتیجه نتیجه‌ی دائمی‌ای نباشد. اما اگر هدف شد: «تسلط بر بدن»، تقرب به خدا حاصل می‌شود، قوت روح حاصل می‌شود، غلبه بر تنبلی و بی‌حوصلگی و پرخوری و پرخوابی حاصل می‌شود...

🔸 درابتدا این توجه: «الان که دارم ورزش می‌کنم، حقیقتاً من هستم که دارم بر بدنم اعمال اراده می‌کنم.» به‌نحو تفصیلی سخت است. اما به‌نحو اجمالی ممکن است. یعنی «توجه کلی» داشته‌باشم که می‌خواهم من بر تن حاکمیت کنم و «مَنِ» خود را بیشتر حس کنم. بعدها کم‌کم این توجه، آسان‌تر می‌شود و لحظه‌لحظه‌ی ورزش کردنمان درحال تقرب به خداوند خواهیم بود، ان‌شاءالله. برای مزید مطالعه، به فصل آخر از کتاب «جوان و انتخاب بزرگ» مراجعه کنید.

🇮🇷🇱🇧 @Enqelabsq |  نشریه میدان انقلاب

BY میدان انقلاب