group-telegram.com/inekas/81
Last Update:
💠 گزارشی از مقاله «وحی و تنزیل قرآن و نسبت آن با کتاب مقدس»
✍🏻 نوشته عبدالله گلدری
📝 ترجمه سید امیر اشرف‌واقفی
اطلاعات کتابشناسی مقاله:
Galadari, A. (2021). Inspiration and Revelation of the Qur’an and Its Relation to the Bible. Religions, 12(11), 1023.
https://www.mdpi.com/2077-1444/12/11/1023
🔻مقدمه
چیستی و چگونگی «وحی» و به تبع آن نزول قرآن، از چالش برانگیز ترین مسائل کلامی به شماره آمده است. عبدالله گلدری، در این نوشتار به دنبال آن است که این مساله را با افزودن نگاه تاریخی و رویکرد تطبیقی با کتاب مقدس به رهیافت‌های پیشین بازخوانی نماید. طرفه آنکه قرآن، بارها پیامبر ص را در باب وحی، با پیامبران پیشین و خود را در باب نزول، با کتب مقدس مقایسه کرده است. وانگهی، مطالعات نشان می‌دهد که قرآن به آموزه‌ها و سنن اهل کتاب معاصر خود اشراف داشته است. از همین روی، شناخت فهم اهل کتاب، بلکه کلیه مخاطبان قرآن، از وحی و تنزیل کتب مقدس، برای بردن گوهر مقصود، نه تنها ممکن، بلکه ضروری است.
🔶 دیدگاه ادیان ابراهیمی
نویسنده با این مقدمه، وارد بحث شده و ابتدا دیدگاه‌های طرفین را در این باب مرور می‌کند. در سنت خاخامی، اعتقاد بر این بود که از بین کتب عهدعتیق اسفار پنجگانه به موسی ع املا، و مابقی به گونه های دیگر وحی شده است. اغلب کلیساهای اواخر دوران باستان، به رغم اختلافات متعدد در مورد ماهیت کتاب مقدس، به دوگانگی منشا کتاب اعتقاد داشتند و آن را نه املای الهی، بلکه تالیف انسان در پرتو الهام خدا و روح القدس می‌دانستند. عمده مسلمانان، به رغم برخی اختلافات بر سر ماهیت وحی، قرآن را کلام الهی می‌دانند که عینا به پیامبر ص گفته شده است. با این حال، قرآن به صراحت اعلام می‌کند که همانند تورات و انجیل نازل شده، و دریافت کننده آن نیز از این منظر با پیامبران پیشین تفاوتی نداشته است.
🔶 زبانشناسی و ریشه کلمات
گلدری سپس سری به زبانشناسی تاریخی و تطبیقی می‌زند. ریشه «و ح ی» در عربی به معنای نشانه، گفتار و الهام است، و در اصطلاح، گونه‌ای ارتباط غیرمستقیم مبتنی بر نشانه و «رمز». گلدری این معنا را در دیگر مشتقات و نیز معادل‌های وحی در استعمالات قرآنی، عبری، جاهلی، آرامی و کلدانی ثابت می‌داند و نظائر آن را در کتب مقدس می‌یابد. وی همچنین عمده فِرق کلامی و تفسیری را نیز بر سر این برداشت از وحی مشترک می‌یابد. در اینجا مساله نسبت وحی با زبان رخ می‌نماید. قرآن تاکید دارد که وحی و تنزیل به زبان عربی انجام شده، اما وحی نیز مبتنی بر رموز و علائم است.
آیا این علائم غیر لفظی بوده، و بعد به زبان عربی برگردانده شده، یا مقصود از علائم، همان حروف و اصوات زبان عربی است؟ گلدری اقوال مختلف اندیشمندان مسلمان درباره نقش پیامبر در نزول وحی را در یک دوگانه، متناظر با هر از شقوق مساله فوق، قرار می‌دهد:
• اگر نزول قرآن را معادل املا بر پیامبر به زبان عربی بدانیم، آنگاه علائم به کار رفته در وحی، چیزی جز همین زبان عربی نخواهد بود.
• اگر نزول قرآن را به زبانی غیر لفظی بدانیم که در مرتبه بعد به عربی برگردانده شده، آنگاه پیامبر نقش فعالی در این برگردان ایفا کرده است.
تا اینجا دانسته شد که قرآن یا خود وحی است، و یا ترجمان وحی. از سوی دیگر قرآن، بارها از خود به عنوان «کتاب» یاد کرده است. اما آیا قرآن از این واژه، یک متن نوشته شده یا به عبارتی «مصحف» را اراده می‌کند؟ پاسخ گلدری به این پرسش منفی است. وی آیات واجد «کتاب»، «قرطاس» و «صحف» را بررسی و اعلام می‌کند که کتاب نمی‌تواند ناظر بر امری فیزیکی باشد. سپس با رجوع به اصل در ماده «ک ت ب» به معنای چیدمان منظم می‌رسد. آنگاه با یافتن معادل این ریشه در زبان یونانی و تطورات آن در دیگر زبانهای سامی، و سپس استعمالات این مشتقات در کتاب مقدس و مقایسه آن با قرآن به این نتیجه می‌رسد که کتاب، نه به معنای مکتوب یا نوشته بر کاغذ، بلکه یحتمل به معنای «فرمان/حکم» یا «چیدمان/نظم» الهی است؛ نظمی که بر آفرینش الهی و جهان هستی حاکم است، و ای بسا قرآن نازل شده تا همین چیدمان را حکایت کند. وی برای این معنا استشهاداتی از کتاب مقدس را نیز به خدمت می‌گیرد.
🔷 نتیجه
در نهایت گلدری نتیجه می‌گیرد که اگرچه ماهیت وحی و تنزیل همچنان بر ما نامعلوم است، اما با اطمینان می‌توان گفت میان قرآن و کتب مقدس در این زمینه اختلافی وجود ندارد.
🔻 فایل PDF این مقاله
#انعکاس_مقاله
@Inekas
BY Inekas | انعکاس
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
Share with your friend now:
group-telegram.com/inekas/81