STRYZHAK

ПАЛОВА ЖЫЦЦЯ З ІНВАЛІДНАСЦЮ

Роўна 20 год таму я атрымаў найцяжэйшую траўму пазваночніка (тры пазванкі былі пераламаныя і дэфармаваныя, мацнейшы ўшыб спіннога мозга), на доўгі час функцыі арганізма ніжэй пояса былі моцна парушаныя. Наступствы траўмы не пераадоленыя да сёння, але арганізм навучыўся жыць з інваліднасцю і змагацца з яе праявамі.

Гэтая траўма ня толькі змяніла абсалютна ўсё ў маім жыцці і забрала здароўе, але ж і дала мне абсалютна бясцэнны досвед вынослівасці, упорства, упэўненасці ў тым, што праца над сабой і пераадоленне перашкод ніколі не бываюць дарэмнымі.

20 год таму ніхто з дактароў ня верыў што я стану на ногі, што змагу жыць паўнавартасным жыццём і ўсе раілі рыхтавацца да інваліднага вазка. У кожнага з нас ёсць некалькі базавых сцэнароў па якіх можна пайсці. Я бачыў у шпіталі здаровых дарослых мужыкоў, што лелеялі свае хваробы, падпарадкоўваліся ім, баяліся болі і цяжкасцяў, не былі гатовыя папрацаваць каб вярнуцца да нармальнага жыцця. І гэтыя людзі не сталі змагацца за лепшае для сябе, прынялі свой лёс.

Я ж вырашыў што ў любым выпадку нічога не губляю ў гэтай прыгодзе, бо вазок нікуды ад мяне не ўкаціцца. І праз боль і пакуты вывучыўся хадзіць наноў. І з тых часоў я не спыняюся і працую далей. Каб зрабіць больш і лепш. Каб жыццё заўсёды мела сэнс. І прыгоду :)

Вер у сябе, нават калі ніхто навокал ня верыць. І рабі тое, што можаш, з тым што маеш, там дзе ты зараз ёсць.

www.group-telegram.com/sa/stryzhak.com/3006

466 viewsMar 7 at 12:07

ПАЛОВА ЖЫЦЦЯ З ІНВАЛІДНАСЦЮ

Роўна 20 год таму я атрымаў найцяжэйшую траўму пазваночніка (тры пазванкі былі пераламаныя і дэфармаваныя, мацнейшы ўшыб спіннога мозга), на доўгі час функцыі арганізма ніжэй пояса былі моцна парушаныя. Наступствы траўмы не пераадоленыя да сёння, але арганізм навучыўся жыць з інваліднасцю і змагацца з яе праявамі.

Гэтая траўма ня толькі змяніла абсалютна ўсё ў маім жыцці і забрала здароўе, але ж і дала мне абсалютна бясцэнны досвед вынослівасці, упорства, упэўненасці ў тым, што праца над сабой і пераадоленне перашкод ніколі не бываюць дарэмнымі.

20 год таму ніхто з дактароў ня верыў што я стану на ногі, што змагу жыць паўнавартасным жыццём і ўсе раілі рыхтавацца да інваліднага вазка. У кожнага з нас ёсць некалькі базавых сцэнароў па якіх можна пайсці. Я бачыў у шпіталі здаровых дарослых мужыкоў, што лелеялі свае хваробы, падпарадкоўваліся ім, баяліся болі і цяжкасцяў, не былі гатовыя папрацаваць каб вярнуцца да нармальнага жыцця. І гэтыя людзі не сталі змагацца за лепшае для сябе, прынялі свой лёс.

Я ж вырашыў што ў любым выпадку нічога не губляю ў гэтай прыгодзе, бо вазок нікуды ад мяне не ўкаціцца. І праз боль і пакуты вывучыўся хадзіць наноў. І з тых часоў я не спыняюся і працую далей. Каб зрабіць больш і лепш. Каб жыццё заўсёды мела сэнс. І прыгоду :)

Вер у сябе, нават калі ніхто навокал ня верыць. І рабі тое, што можаш, з тым што маеш, там дзе ты зараз ёсць.

BY STRYZHAK