Пачаць варта з таго, што адназначны адказ на пытанне "Чым ёсць быццё/нішто?" даць нельга, так як самі па сабе "быццё" і "нішто" – гэта перадусім проста словы, а розныя аўтары надавалі ім розныя вызначэнні і розныя месцы ў сваім светапоглядзе.
Як філософскія паняцці, "быццё" і "нішто" фігуруюць ужо ў часы антычнасці, а ўпершыню сустракаюцца ў старажытнагрэцкага Парменіда, які вызначае быццё як ўсю рэяльнасць, сукупнасць усяго існуючага. Яно не мае пачатку, мае толькі цяперашні час, і адпаведна, нязменна, ды па прыродзе абсалютна (але абмежавана, і, што цікава, мае форму шара). З гэтага ён выводзіць, што небыццё немагчыма паводле вызначэння, так як калі б яно было, то з'яўлялася б часткай быцця. Таксама, Парменід кажа, што быць – гэта тое ж самае, што думаць.
За ім, пытанне "быцця"-"нішто" развівае бацька атамістыкі Дэмакрыт, які вызначае нязменную элементарную часціцу, "атам", як быццё, а нішто – як пустэчу, прамежак паміж імі, тое, што адрознівае адзін "атам" ад іншага. Падобны погляд меў і Платон, за выключэннем таго, што паводле яго, быццё – гэта не "атамы", але нематэрыяльныя ідэі. Небыцця як такога ў філосафа хутчэй няма. Не быць, паводле Платона, можна толькі чымсьці канкрэтным, а тое, што не ёсць чымсьці, мысляр называе Іншым. Аднак не быць усім адразу, цалкам супрацьпастаўляцца быццю – немагчыма.
Вучань Платона Арыстоцель вызначаў быццё як цэльную жывую субстанцыю (альбо існасць) з сваемі ўласцівасцямі, прычым чалавек можа пазнаваць толькі іх, але самое быццё застаецца недасяжным да пазнання людзьмі (такая сабе антычная "рэч у сабе"). Небыццё ў філосафа можна ўмоўна падзяліць на тры аспэкты, тры кантэксты, у якіх можна гаварыць пра яго: хлусня, патэнцыял/магчымасць, адмаўленне.
Першы выходзіць з уяўлення аб тым, што праўда – гэта ўсё існае, уся рэальнасць, а хлусня з'яўляецца сукупнасцю ўсяго таго, што не адпавядае аб'ектыўнай рэчаіснасці.
Другі адсылае нас да вучэння Арыстоцеля пра матэрыю: матэрыя можа здабыць форму, і тады яна стане рэччу, і гэта будзе яе актуальным быццём. Тут жа трэба казаць і аб патэнцыйным быцці. У гэтым сэнсе Арыстоцель таксама гаворыць пра небыццё.
Трэці аспект, адмаўленне, азначае, што небыццё – гэта тое, што робіць нешта гэтым нечым, праз адмаўленне таго, чым гэтае нешта не з'яўляецца. Можна сказаць, гэта ў пэўным сэнсе, філасофскі сэнс адмоўнае часціцы "не".
Пачаць варта з таго, што адназначны адказ на пытанне "Чым ёсць быццё/нішто?" даць нельга, так як самі па сабе "быццё" і "нішто" – гэта перадусім проста словы, а розныя аўтары надавалі ім розныя вызначэнні і розныя месцы ў сваім светапоглядзе.
Як філософскія паняцці, "быццё" і "нішто" фігуруюць ужо ў часы антычнасці, а ўпершыню сустракаюцца ў старажытнагрэцкага Парменіда, які вызначае быццё як ўсю рэяльнасць, сукупнасць усяго існуючага. Яно не мае пачатку, мае толькі цяперашні час, і адпаведна, нязменна, ды па прыродзе абсалютна (але абмежавана, і, што цікава, мае форму шара). З гэтага ён выводзіць, што небыццё немагчыма паводле вызначэння, так як калі б яно было, то з'яўлялася б часткай быцця. Таксама, Парменід кажа, што быць – гэта тое ж самае, што думаць.
За ім, пытанне "быцця"-"нішто" развівае бацька атамістыкі Дэмакрыт, які вызначае нязменную элементарную часціцу, "атам", як быццё, а нішто – як пустэчу, прамежак паміж імі, тое, што адрознівае адзін "атам" ад іншага. Падобны погляд меў і Платон, за выключэннем таго, што паводле яго, быццё – гэта не "атамы", але нематэрыяльныя ідэі. Небыцця як такога ў філосафа хутчэй няма. Не быць, паводле Платона, можна толькі чымсьці канкрэтным, а тое, што не ёсць чымсьці, мысляр называе Іншым. Аднак не быць усім адразу, цалкам супрацьпастаўляцца быццю – немагчыма.
Вучань Платона Арыстоцель вызначаў быццё як цэльную жывую субстанцыю (альбо існасць) з сваемі ўласцівасцямі, прычым чалавек можа пазнаваць толькі іх, але самое быццё застаецца недасяжным да пазнання людзьмі (такая сабе антычная "рэч у сабе"). Небыццё ў філосафа можна ўмоўна падзяліць на тры аспэкты, тры кантэксты, у якіх можна гаварыць пра яго: хлусня, патэнцыял/магчымасць, адмаўленне.
Першы выходзіць з уяўлення аб тым, што праўда – гэта ўсё існае, уся рэальнасць, а хлусня з'яўляецца сукупнасцю ўсяго таго, што не адпавядае аб'ектыўнай рэчаіснасці.
Другі адсылае нас да вучэння Арыстоцеля пра матэрыю: матэрыя можа здабыць форму, і тады яна стане рэччу, і гэта будзе яе актуальным быццём. Тут жа трэба казаць і аб патэнцыйным быцці. У гэтым сэнсе Арыстоцель таксама гаворыць пра небыццё.
Трэці аспект, адмаўленне, азначае, што небыццё – гэта тое, што робіць нешта гэтым нечым, праз адмаўленне таго, чым гэтае нешта не з'яўляецца. Можна сказаць, гэта ў пэўным сэнсе, філасофскі сэнс адмоўнае часціцы "не".
On February 27th, Durov posted that Channels were becoming a source of unverified information and that the company lacks the ability to check on their veracity. He urged users to be mistrustful of the things shared on Channels, and initially threatened to block the feature in the countries involved for the length of the war, saying that he didn’t want Telegram to be used to aggravate conflict or incite ethnic hatred. He did, however, walk back this plan when it became clear that they had also become a vital communications tool for Ukrainian officials and citizens to help coordinate their resistance and evacuations. "There are a lot of things that Telegram could have been doing this whole time. And they know exactly what they are and they've chosen not to do them. That's why I don't trust them," she said. "The result is on this photo: fiery 'greetings' to the invaders," the Security Service of Ukraine wrote alongside a photo showing several military vehicles among plumes of black smoke. The regulator took order for the search and seizure operation from Judge Purushottam B Jadhav, Sebi Special Judge / Additional Sessions Judge. So, uh, whenever I hear about Telegram, it’s always in relation to something bad. What gives?
from sa
