نیست همتای تو امروز کسی در شوخی
ای همان گوهر یکتای تو همتای تو شوخ

چاره بیماری عشق است پرهیز از طبیب
هر که قدر درد داند، با مداوا دشمن است

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم؟

طی شد ایام برومندی ما در سختی
همچو آن دانه که در زیر قدم سبز شود

بی تو هر شب منم و گوشه‌ ی تنهایی خویش
پای در دامن غم سر به گریبان ملال

با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین
بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا

خواست تنهایی مارا به رخ ما بکشد
تنه‌ای بر تن این خانه تنها زد و رفت

تــو همه رازِ جهـان ریخته در چشـمِ سیاهت...

ساقی بدست باش که‌‌ این مست مِی پرست
چون خُم ز پا نشست و هنوزش خمارِ توست

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم ...

نور خواهی مستعد نور شو
دور خواهی خویش‌بین و دور شو

همدم خود شو که حبیب خودی
چارهٔ خود کن؛ که طبیب خودی

‏وعدهٔ آمدن مده، غصهٔ هجر بس مرا
بر سر آن فزون مکن غصهٔ انتظار هم

خوشا صحرای عشق و وادی او
خوشا ایام وصل و شادی او
خوشا تاریکی شام جدایی که بخشد صبح وصلش روشنایی!