فنّ نگارش و ویرایش (فارسی شِکَر است)

✍۲۵ فروردین، روز بزرگداشت عطار نیشابوری

فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری، مشهور به شیخ عطّار نیشابوری (۱۱۴۶م/۵۴۰ق – ۱۲۲۱م/۶۱۸ق) از عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی سترگ و بلندآوازهٔ  ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم بود. کودکی عطار با حملهٔ «قوم غُز» همراه شد؛ در زمان فاجعهٔ غزها، عطار شش یا هفت سال بیشتر نداشت. این فاجعه چنان بزرگ و هولناک بود که نمی‌توانست در ذهن کودک خردسال تأثیر دردناک خود را نگذارد. شهر در معرض خرابی و ویرانی قرار گرفته‌بود. عطارِ خردسال شکنجه‌ها، تجاوزها، خرابی‌ها، مرگ و درد و وحشت را اطراف خود می‌دید؛ همین عامل بعدها موجب مرگ‌اندیشی و درداندیشی بسیار در عطار شد. چند سال بعد، پس از فروکش کردن فتنهٔ غز، عطار در مکتب گرمِ آموختن شد. در ایام مکتب، حکایت‌هایی از زندگی بزرگانی چون عباس طوسی، مظفر عبادی، رکن‌الدین اکاف و محمد بن یحیی، او را به‌ خود جذب می‌کرد. این حکایت‌ها علاوه‌بر این‌که مشوق عطار در طریقت بودند، بعدها در تذکرةالاولیا گرد آمدند.
     او داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و در عرفان مرید سلسلهٔ خاصی از مشایخ تصوف نبود. او به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت. وی علاقه‌ای به مدرسه و خانقاه نشان نمی‌داد و دوست داشت راه عرفان را از داروخانه پیدا کند؛ علاوه‌بر این، شغل عطاری خود عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی عطار به مدح‌گویی برای پادشاهان شد. زندگی او به تنظیم اشعار بسیار گذشت؛ از جمله چهار منظومه از وی علاوه‌بر دیوان اشعار و مجموعهٔ رباعیاتش، مختارنامه. آوازهٔ شعر او در روزگار حیاتش از نیشابور و خراسان گذشته و به نواحی غربی ایران رسیده‌بود. سندهایی نیز در دست است که نشان می‌دهد حلقهٔ درس‌های عرفانی عطار در نیشابور بسیار گرم و پرشور بوده‌ است و بسیاری از بزرگان عصر در آن‌ها حاضر می‌شدند. در دوران معاصر، شیعیان با توجه به برخی شعرهایش، بر این باورند که وی از علاقه‌مندان به اهل بیت بوده‌ است. باستانی پاریزی وی را از موافقانِ نظریهٔ تناسخ می‌داند.
     مرگ عطار در سال ۶۱۸ هجری قمری به هنگام حملهٔ مغول بود؛ وی در نزدیکی دروازهٔ شهر به‌دست سربازان مغول کشته‌شد. علاوه‌بر این، تمام آثار وی سوزانده شد و آثاری که از وی در دست است، تنها آثاری بوده که پیش‌از حملهٔ مغول به سایر شهرها برده شده‌بودند.

✅@virast_yar

www.group-telegram.com/sg/virast_yar.com/218

2.7K viewsApr 13 at 13:18

✍۲۵ فروردین، روز بزرگداشت عطار نیشابوری

فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری، مشهور به شیخ عطّار نیشابوری (۱۱۴۶م/۵۴۰ق – ۱۲۲۱م/۶۱۸ق) از عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی سترگ و بلندآوازهٔ  ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم بود. کودکی عطار با حملهٔ «قوم غُز» همراه شد؛ در زمان فاجعهٔ غزها، عطار شش یا هفت سال بیشتر نداشت. این فاجعه چنان بزرگ و هولناک بود که نمی‌توانست در ذهن کودک خردسال تأثیر دردناک خود را نگذارد. شهر در معرض خرابی و ویرانی قرار گرفته‌بود. عطارِ خردسال شکنجه‌ها، تجاوزها، خرابی‌ها، مرگ و درد و وحشت را اطراف خود می‌دید؛ همین عامل بعدها موجب مرگ‌اندیشی و درداندیشی بسیار در عطار شد. چند سال بعد، پس از فروکش کردن فتنهٔ غز، عطار در مکتب گرمِ آموختن شد. در ایام مکتب، حکایت‌هایی از زندگی بزرگانی چون عباس طوسی، مظفر عبادی، رکن‌الدین اکاف و محمد بن یحیی، او را به‌ خود جذب می‌کرد. این حکایت‌ها علاوه‌بر این‌که مشوق عطار در طریقت بودند، بعدها در تذکرةالاولیا گرد آمدند.
     او داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و در عرفان مرید سلسلهٔ خاصی از مشایخ تصوف نبود. او به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت. وی علاقه‌ای به مدرسه و خانقاه نشان نمی‌داد و دوست داشت راه عرفان را از داروخانه پیدا کند؛ علاوه‌بر این، شغل عطاری خود عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی عطار به مدح‌گویی برای پادشاهان شد. زندگی او به تنظیم اشعار بسیار گذشت؛ از جمله چهار منظومه از وی علاوه‌بر دیوان اشعار و مجموعهٔ رباعیاتش، مختارنامه. آوازهٔ شعر او در روزگار حیاتش از نیشابور و خراسان گذشته و به نواحی غربی ایران رسیده‌بود. سندهایی نیز در دست است که نشان می‌دهد حلقهٔ درس‌های عرفانی عطار در نیشابور بسیار گرم و پرشور بوده‌ است و بسیاری از بزرگان عصر در آن‌ها حاضر می‌شدند. در دوران معاصر، شیعیان با توجه به برخی شعرهایش، بر این باورند که وی از علاقه‌مندان به اهل بیت بوده‌ است. باستانی پاریزی وی را از موافقانِ نظریهٔ تناسخ می‌داند.
     مرگ عطار در سال ۶۱۸ هجری قمری به هنگام حملهٔ مغول بود؛ وی در نزدیکی دروازهٔ شهر به‌دست سربازان مغول کشته‌شد. علاوه‌بر این، تمام آثار وی سوزانده شد و آثاری که از وی در دست است، تنها آثاری بوده که پیش‌از حملهٔ مغول به سایر شهرها برده شده‌بودند.

✅@virast_yar

BY فنّ نگارش و ویرایش (فارسی شِکَر است)