📷 در پانزدهمین حلقه‌ی ادبی سها، از وحشی بافقی خواندیم و شنیدیم - مهر ۱۴۰۳

#گزارش_تصویری #سها #جوانه #حلقه‌ی_ادبی_سها

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

غرض من آن است که تاریخ‌پایه‌ای بنویسم
و بنایی بزرگ افراشته گردانم،
چنان‌که ذکر آن تا آخر روزگار باقی‌ ماند.

آغاز آبان،
بزرگداشت پدر نثر فارسی،
خواجه ابوالفضل بیهقی دبیر

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

🖋 نوشتم و نخواندی– شماره دوازدهم

تو را در خواب دیدم
چونان مست و خنده‌زنان که گویی در رهِ عشق یکه تازِ میدان است

نویسنده و گوینده متن: مرضیه مجیدی پاریزی
نگارگر: پارسا لطفی
موسیقی: پارسا میرزائیان
تدوین و تنظیم: پارسا محمدی‌نژاد

#کافه_هنر #چای_ادبی #رادیو_سها #پادکست #جوانه #سها #نوشتم_و_نخواندی #قسمت_دوازدهم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

🖋 نوشتم و نخواندی– شماره دوازدهم

تو را در خواب دیدم
چونان مست و خنده‌زنان که گویی در رهِ عشق یکه تازِ میدان است
حالِ عاشق چنان قطعه‌ سنگی ز مرمر،
در هم شکسته اما همچنان درخشان و زیبا
گویی اسیر این درخشندگیِ خاموش شده
آخر العمر در رؤیایم
بازآمدی و شکُفتی به کامم
مگر می‌شود آرزویی فراتر ز یک تکه مرمر داشت؟ آیا بُوَد در جای دیگر؛

تو را در خواب دیدم
که چون مُشک و عنبر
چونان عطرِ افشانده بر قلب چاک چاکم، تسنیم برگرفته بر تمام وجودم
باد صبا گوید از خاطرهِ بوی چون عنبر تو، تسکینی شیرین تر نیست برای این دل خو‌گرفته به هوایت...
رهایی در هر سو؛ و من در تلاش برای کشفِ مسیری منتهی به تو
گویی ز بوی بهار و گل و صبحِ بیداری از رویای بی‌رویای تو، مستِ رنجورم
تو چه دانی که در پسِ این چهرهِ درهم تنیدهِ خندان، در این رهِ تاریک؛ چه حالی است مرا‌.
یادمانده ای از روزگارِ گرمِ گذشته در جعبه خاطراتم، با غبارِ غم مدفون شده است
عشق به خنده ات، خنده ای که گویند بیعانه هزار غلام رومی به گِردَش نمی‌رسد
حال بدان که چه کرده با خواب های این عاشق لاجان؛
~ با اینکه مسیر بی‌قراری هایمان از هم گسست
اما
هنوز با شنیدن تمامِ آنچه به تو مربوط می‌شود، دلم سوار بر التهابی به قصد سوزاندنِ این روزگارِ پر آشوب، به قصد بلعیدن ایامِ خوشِ قدیم می‌خروشد و آرام نمی‌گیرد...
اسمش عشق است یا سایه ای افکنده بر تابوی زندگی ام؟
کدامش♡

نویسنده: #مرضیه_مجیدی_پاریزی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰۰ دانشگاه علوم‌پزشکی تهران

نگارگر: #پارسا_لطفی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰۱ دانشگاه علوم‌پزشکی تهران

#کافه_هنر #چای_ادبی #رادیو_سها #پادکست #جوانه #سها #نوشتم_و_نخواندی #قسمت_دوازدهم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

"بی‌تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم..."
شاید شما هم روزی با کسی از کوچه‌ای گذشته باشید و شاید روزی دیگر تنها*

اما به راستی کدامین کوچه؟
محمدعلی بهمنی در این باره می‌گوید:
«من هیچ وقت جسارت نکردم تا از او در این رابطه پرسشی کنم، من فکر می‌کنم اگر شاعر برای مردم تعریف کند که این شعر را چگونه سروده و در چه حال و هوایی و مثلا این کوچه واقعا کدام کوچه بوده است و خطاب آن به چه کسی است، بیش و پیش از هر چیزی بی‌رحمی در حق خود آن شاعر و آن شعر است، همه زیبایی و جذابیت شعر کوچه و امثال آن این است که هر کسی آن را بدون پیش ذهنیت با زندگی و حس و حال خودش تطبیق می‌دهد.»
ایشان ادامه می‌دهد:«ما شاعرانی داریم که شاید خیلی از تاریخ حضور آنان نگذشته است، ولی جزو میراث ما هستند. 
مشیری یکی از این‌گونه شاعران است.»

۳ آبان،
سالروز وفات فریدون مشیری

*مجله روشنفکر، ۱۳۳۹

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

🔹کانون نبض اندیشه برگزار می‌کند:
«حافظ و پزشکی»
نگاه طبیبانه و ادیبانه به حافظ و اشعارش

با حضور
دکتر حمیدرضا نمازی:
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و مسئول درس ادبیات و پزشکی

دکتر احسان رضایی:
نویسنده و منتقد ادبی

▪️به همراه شعرخوانی، اجرای موسیقی و قرعه شعر

🗓به تاریخ چهارشنبه‌ ۹ آبان
⏳ ساعت ۱۵
📍دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی، تالار دانشجو

❗️ثبت‌نام برای عموم دانشجویان آزاد است.

📌ثبت‌نام، دریافت کد تخفیف گروهی و کسب اطلاعات بيشتر

@nabzeandisheh_javaneh📚
@javaneh_club🌱

📣 کانون هنرهای نمایشی پَتواژ برگزار می‌کند:

💠 کارگاه خروجی‌محور نویسندگی

👤 با تدریس آرزو گلشاهی
🔹 بازیگر و منتقد تئاتر
🔹 نویسندهٔ کتاب‌های «قصه‌های کلیله و دمنه» و «قصه‌های بوستان سعدی»
🔹 نویسندهٔ فیلم کوتاه «مسلخ عشق»، برگزیدهٔ جشنوارهٔ عمار
🔹 نویسندهٔ نمایش‌های رادیویی «اتاق امن» و «بی‌قصه»

📑 همراه با گواهی معتبر از سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران

💬 به مدت ۱۵ جلسه
📆 زمان: شنبه‌ و چهارشنبه‌، ساعت ۱۸:۳۰ تا ۱۹:۳۰
🏠 مکان: دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکدهٔ پزشکی، انتهای غربی سالن شهدا، تالار دکتر معتمدی
📍شروع کلاس‌ها از شنبه، ۱۲ آبان

📚 امکان ارسال تکالیف به استاد و گرفتن بازخورد در تمامی طول دوره وجود دارد.

🎖 نوشته‌های شما به انتخاب خودتان، در جوانه منتشر خواهند شد.

🌐 برای ثبت‌نام روی این لینک، کلیک کنید.

🎁 برای دریافت کدتخفیف ثبت‌نام گروهی، @NevisandegiPatvazh پیام بدهید.

‼️ ظرفیت دوره محدود می‌باشد.

🖋 در صورت نیاز و برای کسب اطلاعات بیشتر با @NevisandegiPatvazh یا پیشتیبانی سایت Javaneh.club در ارتباط باشید

#نویسندگی
#پتواژ

@patvazh_javaneh🎭
@javaneh_club🌱

❗️با توجه به استقبال خوب و درخواست‌های زیاد شما مخاطبین همیشگی، امکان بهره‌مندی از تخفیف ثبت‌نام گروهی فراهم شد😍
برای اطلاع از شرایط تخفیف گروهی و دریافت کد تخفیف به @NevisandegiPatvazh پیام بدین.

🌐 برای ثبت‌نام کلیک کنید.

🌱 منتظرتون هستیم!
@patvazh_javaneh 🎭
@javaneh_club 🌱

کانون موسیقی چکامه برگزار می‌کند:

🎻 اولین نشست موسیقی چکامه
قصه سازها و صداها

▫️در کنار هم ساعتی از موسیقی و هنر میگوییم و فضا را با صدای سازهای خود رنگ آمیزی میکنیم.

🔸از تمامی نوازندگان و هنرمندان و هنردوستان عزیز دعوت میکنیم تا همراه با ما از جهان بی انتهای موسیقی لذت ببریم.

🔹در این برنامه ما راجع به موضوعات مختلف موسیقی صحبت میکنیم و دوستانی که ترانه می‌نویسند و یا ساز می‌نوازند می‌توانند هنر خود را به نمایش بگذارند.
حضور برای عموم آزاد است و نیازی به بلد بودن موسیقی نیست✅✨

📆سه شنبه ۸ آبان ۱۴۰۳
⏰ساعت ۱۵تا۱۷
🏢دانشکده پزشکی، ضلع غربی سالن شهدا، تالار دکتر معتمدی

برای کسب اطلاعات بیشتر به آیدی زیر پیام دهید:
@chakameh_admin

ثبت نام

منتظرتونیم😄🤞🏻🎼
@chakameh_javaneh
@javaneh_club

🍂کانون ادبی و هنری سُها برگزار می کند:

📚حلقه‌ی ادبی سُها
شاهنامه‌خوانی
قصه رستم و سهراب

تو این جلسات دانشجوها دور هم می‌نشینیم و شاهنامه می‌خونیم و در موردش صحبت می‌کنیم 😍
لطفا برای ثبت‌نام، روی این لینک کلیک کنین

قرار ما:
🗓 یک‌شنبه ۱۳ آبان ١۴٠٣
⏰ ساعت ۱۵-١٧
🚪دانشکده پزشکی، انتهای سالن شهدا، تالار معتمدی

برای باخبر شدن از برنامه‌های بعدی شاهنامه‌خوانی، می‌تونید داخل این گروه عضو شین

#جوانه #سها #شعر_خوانی #شاهنامه_خوانی #حلقه‌ی_ادبی_سها #جلسه_پانزدهم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

🖋 ژابیژ

سرشک نخست
نویسنده: #پارسا_لطفی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰١ دانشگاه علوم پزشکی تهران

#سها #جوانه #کافه_هنر #چای_ادبی #ژابیژ #سرشک_نخست

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

ژابیژ - سرشک نخست

بکارتِ سکوت جریحه‌دار شد و اندیشه‌ای عقیم ماند. فصل نو‌ی متجددان فرا‌رسیده. پیرِخردمند مصاحبتش با مارِ مضحک را به پایان رساند و سالک‌هارا فرا خواند: «دوستانِ من! وقت است که انزوای شکوهمندتان، آن عسل روان را تا بر شما گران نگشته رها کنید. وقت سقوط آقایان». اینک تو ای زیباترین دانشم، ای حکمتِ شخصی تر از شرمگاهم! تو را پشت پستوهای غار پنهان می‌کنم. زمان مرا ‌می‌خواند، این‌بار نیز نوای بازیچه‌اش را بو می‌کشم. بدبختی از طراوتِ پوستِ غرقِ عرق و فکرِ تهی از کلامم احوالم را می‌پرسد، از دور با لشکرِ سپاهیانِ گوش‌به‌فرمان و هم‌قدم نزدم می‌آید. راه رفتن‌هایشان یکسان و لباس‌هایشان همگون، رفته رفته بوی نم طبیعت از مشامم می‌گریزد و خشکی تا روده‌ام نفوذ می‌کند. به محض آن‌که یک‌نفرشان سمتم می‌آید زبان به ستایش لباس و قدم‌زدنش می‌گشایم. همین‌که نفسِ ناچیزش بند را به آب داد، کمی کمرم را شل می‌کنم و آرام به خواب می‌روم. این تاوانِ متجدد است، این که جنگل‌های اسپارتاکوسی چشمانش را با کوری‌ِ انسانِ مدرن عوض کند و درختان‌را، گِلِ دیوار و جوی‌هارا نبیند. «نویسنده‌ی این متن مردم‌گریز نیست»: اما ترجیح می‌دهد مردم را به حال خود واگذارد؛ بیایید بپذیریم، اینگونه برای هردوی‌ما بهتر است. شما در مشغله‌‌های طاقت‌فرسا و هوس‌های دمکراتیک‌تان، تن‌های خود را حجیم الجثه گردانید و من را در لاغری و سبکباریِ حماقت‌ها و دیوانگی‌ام تنها بگذارید. شما جلوی صندوق‌های پستی‌تان دهان‌باز انتظار بکشید و مرا با معدود طلوع‌های دل‌انگیزِ مانده تنها بگذارید. قول می‌دهم زندگی میان غول‌های شکم‌گنده‌ی تجاری-علمی را فرا گیرم. و زان پس یاد گیرم هنر تحقیرکردن را و سپس خنده‌های مصنوعی را، ذوق‌زدگی‌های ساختگی و حرف‌های کپک‌زده را. اما در تمام این مدت، تو ای دانش بی‌نهایتم، گوشه‌ای از این گورخانه تماشایم کن. بگذار گاه نگاهمان گره بخورد. بگذار دلی برای زندگی تنگ شود؛ گریه‌ی کودکم بر باد زمستان آهنگ شود. ذهن، زندانیِ انحنایی ممنوعه و لب، تشنه‌ی پستانِ زمین‌؛ پا، اسیرِ رقص و دست، کامجوی بی‌رحم. حقیقت کجاست؟ در دژ‌های فریبکاران اوتگارد یا درون گردو‌های پوست کاغذی ؟ یا حقیقت شاید صدای پای گربه‌ایست، ریشِ بانویی‌ست یا سرمای آتشی‌ست. آه ای برگ‌های خزان! رقصِ وداع‌تان سرودِ زندگی سر می‌دهد، شما نیز چون من سوی عسل عدن باز‌ خواهید گشت. اما هنوز برای غوطه‌ور شدن در عسل پوست نسوخته‌ای داریم.

نویسنده: #پارسا_لطفی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰١ دانشگاه علوم پزشکی تهران

#سها #جوانه #کافه_هنر #چای_ادبی #ژابیژ #سرشک_نخست

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

ای كاش درختی باشم
تا همه تنهایان
از من پنجره‌ای كنند
و تماشا كنند در من
كاهش دلتنگی‌شان را
اگر این گونه بود
پس دلم را
به سمت دست‌نخورده‌ترین قسمت آسمان می‌بردم
تا معبر بكرترین عطرها باشم
كه تاكنون هیچ مشامی نبوییده باشد
و قاب تصویرهای متحرک
از خیال سبز در باغ آسمان
كه قوی‌ترین چشم‌ها آن را رصد نمی‌توان كرد

آذربادم، فرومرد جوانی که «دستهای مهربانم را به تو می‌بخشم و در این بخشش جز درکِ عشقِ گمشده‌ام هیچ نمی‌خواهم»
بیا با من تا «دری به خانه‌ی خورشید» بگشایم و از عمق جان فریاد زنم:
«دلم گرفته از این روزها دلم تنگ است
میان ما و رسیدن هزار فرسنگ است
مرا گشایش چندین دریچه کافی نیست
هزار عرصه برای پریدنم تنگ است»
حال روحم در همان خیابانی که عشق را لمس کرده در نهمين قرارِ عاشقانه‌ی بی تو، «از آسمان سبز» می‌گذرد و آرام می‌گیرد.

۹ آبان،
سالروز درگذشت سلمان هراتی (آذرباد)

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

📚قصه های بی‌صدا - قسمت پنجم

ساغرم شکست ای ساقی
بخش اول

چند روزیست دستم به قلم نمیرود تا از آن پیرمرد آوازه خوان ایستگاه مترو بنویسم؛ او فرق داشت.
کفش هایش از آن چرم هایی بود که گویی برایشان بازار تهران را آنقدر هم زیر و رو نکرده ولی توانسته جنسی در خور پیدا کند، طبق عادت کفش های چرم گوشه هایش و رویش هم ترک های ریزی افتاده اما کارش را بیشتر از ان چیزی‌که فکر میکرده راه انداخته است، لابد با فروشنده کلی چانه زده که کمی قیمت را پایین تر بیاورد تا بتواند سبزی خوردن خانه اش را هم در کنار کفش تامین کند.
پیراهن و شلواری مناسب سن اش یا حداقل آن چیزی که از یک پیرمرد طبقه متوسط یا پایین انتظار میرود، به تن دارد. یک میکروفون و بلندگو از آن مجالس ختمی ها و صف های مدرسه ای ها هم دارد، میخواند:

ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 
ساغرم شکست ای ساقی رفته ام ز دست ای ساقی 

ریتم را با پایش نگه داشته و من در حال کشف نت های آن چند ثانیه ای به پاهایش خیره میشوم، کمرش خمیده است اما بنیه خوبی دارد، صدایش بد است و فکر میکنم به آن کاملا واقف است، حداقل نه غمی دارد و نه طنینی. یک صدا از عمق سال های جوانی که با کمی شرمساری آن را درون میکروفون منعکس میکند، از قضاوتم راجب صدایش خنده ام میگیرد و کمی احساس سرزندگی میکنم؛ هر چه باشد مترو تهران حالت را میگیرد، تمام انرژی های لعنتی زمین را میگیرد و درون جانت روانه میکند، از نگاه های خیره و بدون احساس که تو هم به مرور به یکی از آن ها تبدیل میشوی، گرفته تا صدا های ناله یک کودک و یا دعوا های گاه و بیگاه بر سر بلند کردن آقایان در دو واگن آخر قطار، نمیدانی اکنون تو آلیس در سرزمین عجایب هستی یا آلیس در مترو تهران!
قبل از مواجه شدن با آن صدا، صورت های مردم را بررسی میکنی که گردنشان را برمیگردانند و لبخندی نثارش میکنند، کنجکاو بودن بخشی از ذات توست، اما این چند روز اخیر از آن خسته شدی، ترجیح میدهی ندانی و نشنوی و مهم تر از آن نبینی، دقیقا مانند آن میمون باهوش که مجسمه اش را وقتی برای اولین بار در خانه کسانی دیدی که دانستن را مقدس میشمارند و سوالات بیشماری از تو راجب هر چیز می پرسیدند، از تضادش آنقدر متعجب نشدی.
به نظرت می آید توقف چند ثانیه ای برای لذت بردن از اجرای تک نفره او بد فکری نباشد، در نمای تهران شلوغ و ترافیک شرق به غرب تهران؛ ایستگاه شهید زین الدین که بلافاصله پشت آن منظره ای زیبا از هوای کثیف، چراغ های بیشمار ماشین ها، و انواع و اقسام خروجی ها و پل ها را برایت فراهم کرده است، گوشی ات را در می آوری تا پیرمرد و آن منظره پشت سرش را شکار آن سه دوربینی کنی که تنها استفاده ات چند وقت اخیر عکس گرفتن از اطلاعات مهم و فیش های پرداختی است تا به دام انداختن لحظه ها و زندگی، اما دستت نمی رود، نمیدانم چرا؟ نشد.
کمی کلافه میشوی، دیگر ذوق ات را برای ثبت کردن لحظه ها از دست دادی و صدای پیرمرد دارد کمی عذاب آور میشود، تصمیم میگیری نزدیک میله ها شوی تا از منظره لذت ببری، پایت را با احتیاط در لابه لای ته سیگار ها قرار میدهی و به محض نزدیک شدن صدای بوق های متعدد تو را جوری پس میزند که از این کار پشیمان میشوی، به تمام آن ماشین هایی فکر میکنی که تا قبل از پیچیدن در اولین خروجی خبر از ترافیک سنگین آن پایین ندارند، حداقل برای لحظاتی احساس زرنگ بودن به تو که از مترو برای دور زدن ترافیک های شرق و غرب تهران، و برای آنان که اولین خروجی را انتخاب میکنند دست میدهد؛ غرور جالبیست! تهران تو را آدم مغروری میکند، اما در دقیقه هم جوابت را میدهد، مثل آب سردی تمام بدنت یخ میکند، همان لحظه ای که میگویی : عجب شهریست، خود زندگیست! برای مرگ و زندگی میدوی، تو را در خودش جای میدهد اما جوری پس ات میزند که تنها راه حل ات فرار به روستا های سرسبز و بدون سکنه است، این را میگویی اما میدانی جانت برای آن مناظر خیره کننده ای تنگ میشود که فقط در این شهر جای دارند، میدانی تهران هم مثل تو خسته است، از گردش نسل ها و نادیده گرفتن پتانسیل هایش، از هجوم وحشیانه ماشین ها و برج ها به تک تک آن کوچه های دنجش که زمانی بهترین هوا را داشت، او تنش فرسوده است اما در عین حال دوست داشتنیست، شبیه دختریست که زیبایی اش سرت را برنمیگرداند اما برای خودش بر و رویی دارد، از آن هایی که گذشته اش را بدانی شهامتش را تحسین میکنی و از آینده اش سخت بیزاری.

دیگر اجرای تک نفره حوصله سر بر شده است و پیرمرد آهنگش را عوض میکند؛
انقدر فکرت مشغول است که یادت نمی آید چه میخواند ولی قطعا آن را شنیده ای، دور میشوی و سعی میکنی اطرافت را کمی برانداز کنی، به نظرت می آید در حق این ایستگاه های نجات دهنده در این شهر کمی نامهربان بوده ای، در برابر عظمت و پیچیدگی های مهندسی شان و صد البته اشکال های فجیع و زیادشان، هر چه باشد با قالیچه پرنده هم نمیتوانستی انقدر سریع به مقصد برسی.

📚قصه های بی‌صدا - قسمت پنجم

ساغرم شکست ای ساقی
بخش دوم

به پیرمرد نگاه میکنی و فکر ها امان ات را میبرند، ایندفعه کمی پریشان و دلسرد، به خانه اش، بچه هایش، سابقه خوانندگی اش و حتی در آمد روزانه اش، بچه هایش میدانند پدرشان اجرا های تک نفره دارد؟ به این فکر میکنی که نکند او یکی از آن صدا های رادیو چهرازی باشد که هیچوقت معلوم نشد از کجا آمدند و دیگر هم صدایشان پخش نشد؟ از این فکر احمقانه کمی جا میخوری ولی خودت را خوب میشناسی، روابط بین فکر هایت گاهی خودشان ایجاد میشوند و در لحظه غیب میشوند، سعی میکنی به معشوق هایش فکر نکنی که اگر اینگونه شود تا کوچه پس کوچه های ناصر خسرو و پارک شهر را در ذهنت چیده ای و تهران قدیم را هنگامی که در رستوران نون و نمک فخر الملوک دیزی نوش جان میکردند، تصور میکنی. کارت است، عشق میکنی، برای همین است که مینویسی، روراست باش، توجه به جزئیاتی که همه ما میکنیم اما عده کمی آن ها را در ذهن میپرورانیم، حس افتخار وجودت را فرا میگیرید و فکر میکنی با ان یارو ای که صبح کله خروس هلت داد تا به دقیقا ۲۰ صندلی خالی مترو حمله کند فرقی میکنی! جایی خواندم که نوشته بود: شاید این ادم هایی که هر روز در مترو می بینیمشان همان عزیز هایی باشند که بعضی ها آرزوی دیدنشان را دارند، آدم ها در مترو دوست داشتنی نیستند و طعمه هایی هستند برای رفتن و جایشان نشستن، گاهی به دنبال صورتی آشنا میگردم و وقتی پیدایش کردم جوری چشمانم را برمیگردانم گویی که او را تا به حال ندیده ام، هر چند این اتفاق انگشت شمار است و این تعداد انسان جدید من را میترساند، اصلا کک اشان نمیگزد اگر کسی همان جا بیوفتد و جان بدهد. در مترو آدم ها را دوست ندارم، مترو جای غمگینیست. نمیدانی کسی که کنارت نشسته نقشه بد و بیراه گفتن به آسمان ها و زمین را دارد یا صرفا از یک پیاده روی طولانی در بازار با پلاستیک هایش خسته است، انسان های زیاد با مقاصد زیادتر. ترسناک است، نمیدانی، هیچ چیز.

پیرمرد دوباره شروع به خواندن میکند؛

در میان طوفان بر موج غم نشسته منم 
در زورقِ شکسته منم ای ناخدای عالـــم

این بار غم شعر کوله بارت میشود، به خودت میگویی امروز نه! امروز کسی را ندارم تا برایش از تو بگویم که حداقل من را یکی از آن عجیب و غریب های روزگار نخواند؛ فکر میکنی شاید این شعر برایش خاطراتی را زنده میکند که نهایت دو یا سه نفر در آن زندگی کوچکش در جریانند، شاید هم غم از دست دادن همان عشق بزرگ رستوران فخر الملوک؛ از دست خودت شاکی میشوی و آفرین میگویی، چگونه به خودت اجازه دادی درون راز ها و افکارش شوی؟ اصلا تو را چه به این کار ها؟ پول که نمیدهی، آن جا هم که به موتور مردم تکیه دادی، زندگی اش را هم در سرت می پرورانی؟ وارد آن دنیای کوچک عجیبش شدی که درش ابدا برای خوش آمد گویی به روی تو باز نیست؟ چشمانت را با شرمساری به روی زمین می اندازی و دستانت را از جیبت بیرون می آوری، از بین دو راهی راست و چپ، راست را انتخاب میکنی و کم کم صدای پیرمرد دور و دور تر میشود، هنگامی که به همان اولین خروجی میرسی کمی احتیاط به خرج میدهی تا از آن رد شوی، پای پیاده و ناز ماشین های پرسرعت که در واقع باید ناز تو را بکشند را به جان میخری، میروی و وقتی تقریبا هیچ صدایی از او نمیشنوی زیر لب زمزمه میکنی: ساغرم شکست ای ساغی….


با اولین نگاهت در کنج آن خیابان
از قصر دل ربودی، آرام و صبر و سامان

آن اضطراب شب‌ها، آن اشتیاق دیدار
آن روسری آبی، نمناک زیر باران

جانی نمانده در تن، کاین پیرمرد مجنون
آواز دل بخواند، با یاد روزگاران

زندانی نگاهی‌ست، کز غم خبر ندارد
رفت از دیار و برده با خود کلید زندان

از سرزمین خورشید، از قلب‌های بیدار
تنها شده در اینجا، بازار خودفروشان

تا بوی عطر او را، در ازدحام مردم
بویید از کناری، رفت از پی‌اش شتابان

نقشی ز او ندارد، این ره‌گذار خسته
هرچند خانه دارد، در قلب صد پریشان

بگسل حجاب سینه، بنگر درون دیده
تا بر دلت بگردد این داستان نمایان

گفتم به دل که هُش دار! کاین است رسم دلبر
گفت هیچ دیده‌ای تو، عاشق بود پشیمان؟

نویسنده: #ستاره_آزاد
دانشجوی پزشکی ورودی ١۴٠١ دانشگاه علوم پزشکی تهران

شاعر: #مریم‌سادات_پوراحمدی
دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد

#کافه_هنر #چای_ادبی #رادیو_سها #پادکست #جوانه #سها #قصه_های_بیصدا #قسمت_پنجم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

صفحه اینستاگرام ما رو ببینید و دنبال کنید

خبرهای خوبی تو راهه... 😉✌️

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

کانون ادبی هنری سها تقدیم می‌کند:

شب شعر عارفانه، «بر شانه‌های باران»
نگاهی به زندگانی و اشعار مولانا جلال‌الدین

🌱 با حضور دکتر عبدالجبار کاکایی،
      شاعر و ترانه‌سرا

💫 همراه با شعرخوانی شرکت‌کنندگان و اجرای موسیقی توسط کانون چکامه

🗓 شنبه ۲۶ آبان‌ماه ۱۴۰۳
🕰 ساعت ١۵ تا ۱۷
🏠 دانشگاه علوم‌پزشکی تهران، دانشکده پزشکی، تالار دانشجو

⚠️ جهت ثبت‌نام و ارسال اثر خود برای ارزیابی توسط تیم کانون سها، روی این لینک کلیک کنید.
حضور، به شرط ثبت‌نام، برای همه آزاد است... 🌱

منتظر حضورتون هستیم 😁✌️

#شب_شعر #سها #جوانه #شب_شعر_سها_۳

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱