«Сёння рэжым выпусціў з вязніц яшчэ 16 чалавек — восем мужчын і восем жанчын. Сярод вызваленых – у тым ліку засуджаныя па палітычна матываваных крымінальных справах.

Трое з іх старэйшыя за 50 гадоў. Двое маюць хранічныя захворванні. Адзін — чалавек з інваліднасцю. А ў дзевяці асуджаных ёсць непаўналетнія дзеці.

Гэта цудоўна, што людзі нарэшце змогуць зноў вярнуцца ў сем'і, абняць блізкіх, пачуць шчаслівы смех дзяцей. Але не варта забываць, што 16 чалавек — гэта троху больш за адзін адсотак з больш чым тысячы палітвязняў. І здароўе, і псіхалагічны стан тых, хто застаюцца за кратамі, паступова пагаршаецца. Гісторыі Вікторыі Кульшы і Валерыі Касцюговай — гэта прыклады таго, як насамрэч рэжым ставіцца да палітзняволеных, як ацэньвае чалавечае жыццё. І ўспрымае лёс кожнага з іх як разменную манету ў гандлі за ўладу.

Мы вітаем вызваленне кожнага і кожнай, і заклікаем рэжым працягваць вызваляць невінаватых з турмаў.

Памятаем: за кратамі застаюцца больш за 1150 беларускіх палітвязняў. Іх вызваленне і спыненне рэпрэсіяў — неабходны крок, каб вырашыць палітычны крызіс і пачаць нацыянальны дыялог, якога Беларусь даўно патрабуе».

«Для мяне важна падтрымліваць пастаянную сувязь з людзьмі ўнутры краіны, таму што яны — нашая галоўная сіла. Гэтыя людзі ў Беларусі працягваюць прадастаўляць нам інфармацыю пра тое, што адбываецца ў краіне. У нас ёсць шмат крыніц інфармацыі нават са структураў рэжыму. Яны прадастаўляюць нам інфармацыю, напрыклад, пра тое, як абыходзяць санкцыі або як Лукашэнка мілітарызуе нашыя прадпрыемствы для вытворчасці ваеннай прадукцыі для Расіі, Кубы, Кітая і гэтак далей. Мы атрымліваем гэтую інфармацыю знутры і распаўсюджваем яе. Я вельмі ганаруся беларускім народам, які здолеў захаваць адзінства гэтага руху. У нас вельмі шырокая сетка беларускай дыяспары па ўсім свеце, якая працуе на месцах»

«На дадзены момант у мяне ёсць дзве просьбы да прэзідэнта Трампа. Першая — дапамагчы вызваліць усіх палітвязняў у Беларусі. Я б сказала, што для ЗША гэта даволі лёгка зрабіць, але нам патрэбная паслядоўнасць і прынцыповая пазіцыя. Другое — быць міратворцам не толькі для Украіны, але і для Беларусі. Нам патрэбны моцны пасярэднік паміж беларускім народам і рэжымам. Мы хочам мірнай змены ўлады. Нам патрэбныя свабодныя і дэмакратычныя выбары ў Беларусі»

«З гэтага лета Міністэрства адукацыі Беларусі ўвяло абавязковую працоўную практыку для навучэнцаў 5–8-х класаў.

Пакуль дзеці ў іншых краінах адпачываюць на летніх вакацыях, спазнаюць новае і выбіраюць, чым займацца, беларускія школьнікі фарбуюць парты, выносяць смецце і выконваюць іншую фізічную працу ў так званых «працоўных летніках». Усё гэта непасрэдна ў школе — без аплаты і магчымасці адмовіцца, не ўдзельнічаць.

Гэта не працоўнае выхаванне і не інвестыцыя ў будучыню краіны — гэта прымус. Ён не развівае ў дзецях адказнасць, не рыхтуе да дарослага жыцця. Гэта наўмысная спроба навучыць юных беларусаў і беларусак падпарадкаванню. Яшчэ адна «прышчэпка страху» перад сістэмай.

Сацыяльная дзяржава — гэта не там, дзе дзяцей прымушаюць працаваць, а там, дзе іх абараняюць, паважаюць іх выбар і свабоду. Толькі мы, дарослыя, можам зрабіць усё магчымае, каб паказаць дзецям, што прымус — гэта не норма. Навучыць іх гэтаму мы можам толькі на ўласным прыкладзе: праз адкрытыя і шчырыя размовы, праз патрабаванні тлумачэнняў ад установаў адукацыі і праз актыўны ўдзел у абароне інтарэсаў і правоў дзяцей. Бо толькі так мы зможам выхаваць іх свабоднымі і адказнымі».

«Фэст «Тутака» — сапраўднае сямейнае свята. Кожны раз, калі я прыязджала сюды, адразу трапляла ў кола блізкіх: прыгожых, неабыякавых, крэатыўных беларусаў і беларусак».

«Я доўгі час уяўляў, як далучуся да вас, каб пачуць вашыя галасы, пабачыць агонь у вашых вачах, падзяліцца думкамі і планамі на будучае. Гэта ўсё мы з вамі зробім з 10 па 13 ліпеня на Падляшшы. Прыязджайце на «Тутаку», бярыце сяброў, клічце знаёмых!»