فریدون؛ فصلنامه فکری-تحلیلی

.
نسبت آخوندهای انقلابی با «مستضعفین»
.
آصف بیات که گرایش‌های قدرتمند چپ‌گرایانه دارد، در کتاب خود به نام «سیاست‌های خیابانی، جنبش تهی‌دستان در ایران» درباره خلق عبارت «مستضعفین» و تکیه‌ی گفتمانی نظام تازه‌تاسیس بر تهی‌دستان و روستا، تحلیل قابل‌توجهی دارد و آن را ناشی از رقابت اسلامگرایان و دیگر گروه‌های سیاسی ضد پادشاهی، به ویژه چپ‌گرایان می‌داند.

او در بخشی از کتاب خود می‌نویسد: «روحانیون غالبا فقط بعد از انقلاب بود که توجه‌شان به مستضعفین یا طبقات فرودست جلب شد. آنان به این دلیل چنین کردند که اولا، طبقات فرودست را پایگاه اجتماعی محکمی برای رژیم نوپای اسلامی می‌دیدند، ثانیا، رادیکالیسم طبقه فرودستِ پس از انقلاب، روحانیون را وادار کرد که زبان رادیکالی اتخاذ کنند. ثالثا، تاکید روحانیون روی مستضعفین می‌توانست چپ‌ها را خلع سلاح کند».

آصف بیات، فرضیه‌ی قدرتمند تکیه‌ی انقلاب ۵۷ بر تهی‌دستان را کاملا رد می‌کند و صراحتا می‌گوید: «تهی‌دستان شهری به هیچ‌وجه به معنای مرسوم انقلابی (یعنی خواهان ایجاد تغییر در ساختار قدرت) نبوده‌اند».

بیات برای تایید مدعای خود، پای پژوهش‌های میدانی «جانت باوئر» - انسان‌شناس آمریکایی - را نیز به میان می‌کشد که با هشت ماه کار میدانی در محلات جنوب تهران و برخی جوامع روستایی، در بازه زمانی خرداد ۱۳۵۶ تا اواخر ۱۳۵۷، به این نتیجه رسیده بود که: «تا پایان سال ۱۳۵۷، زنان و یا مردان نسبتا کمی از کم‌درآمدترین محلات تهران در درگیری‌های خیابانی شرکت کردند».

----

متن بالا برگرفته از مقاله‌ی «شبح نظم نوین بر شهر» نوشته‌ی علیرضا کیانی است.

این مقاله را در وبسایت «فریدون» بخوانید:
https://www.fereydoun.org/articles/kiani-editorial-vol1

#بهمن_۵۷

@fereydoun_magazine

www.group-telegram.com/tw/fereydoun_magazine.com/762

1.2K viewsedited  Feb 10 at 19:09

.
نسبت آخوندهای انقلابی با «مستضعفین»
.
آصف بیات که گرایش‌های قدرتمند چپ‌گرایانه دارد، در کتاب خود به نام «سیاست‌های خیابانی، جنبش تهی‌دستان در ایران» درباره خلق عبارت «مستضعفین» و تکیه‌ی گفتمانی نظام تازه‌تاسیس بر تهی‌دستان و روستا، تحلیل قابل‌توجهی دارد و آن را ناشی از رقابت اسلامگرایان و دیگر گروه‌های سیاسی ضد پادشاهی، به ویژه چپ‌گرایان می‌داند.

او در بخشی از کتاب خود می‌نویسد: «روحانیون غالبا فقط بعد از انقلاب بود که توجه‌شان به مستضعفین یا طبقات فرودست جلب شد. آنان به این دلیل چنین کردند که اولا، طبقات فرودست را پایگاه اجتماعی محکمی برای رژیم نوپای اسلامی می‌دیدند، ثانیا، رادیکالیسم طبقه فرودستِ پس از انقلاب، روحانیون را وادار کرد که زبان رادیکالی اتخاذ کنند. ثالثا، تاکید روحانیون روی مستضعفین می‌توانست چپ‌ها را خلع سلاح کند».

آصف بیات، فرضیه‌ی قدرتمند تکیه‌ی انقلاب ۵۷ بر تهی‌دستان را کاملا رد می‌کند و صراحتا می‌گوید: «تهی‌دستان شهری به هیچ‌وجه به معنای مرسوم انقلابی (یعنی خواهان ایجاد تغییر در ساختار قدرت) نبوده‌اند».

بیات برای تایید مدعای خود، پای پژوهش‌های میدانی «جانت باوئر» - انسان‌شناس آمریکایی - را نیز به میان می‌کشد که با هشت ماه کار میدانی در محلات جنوب تهران و برخی جوامع روستایی، در بازه زمانی خرداد ۱۳۵۶ تا اواخر ۱۳۵۷، به این نتیجه رسیده بود که: «تا پایان سال ۱۳۵۷، زنان و یا مردان نسبتا کمی از کم‌درآمدترین محلات تهران در درگیری‌های خیابانی شرکت کردند».

----

متن بالا برگرفته از مقاله‌ی «شبح نظم نوین بر شهر» نوشته‌ی علیرضا کیانی است.

این مقاله را در وبسایت «فریدون» بخوانید:
https://www.fereydoun.org/articles/kiani-editorial-vol1

#بهمن_۵۷

@fereydoun_magazine

BY فریدون؛ فصلنامه فکری-تحلیلی