کانون نبض اندیشه

کانون نبض اندیشه

Photo

ادوارد هاپر نقاش آمریکایی قرن بیستم (1967_1882) را می‌شود "نقاشِ تنهاییِ آدمی" لقب داد. این لقب هاپر نشان از هنری دارد که مفهومی در تضاد با رؤیایی آمریکایی، ارائه می‌دهد. رؤیایی که در آن جامعه ، شلوغ و پر از حرکت و تکاپو و انرژی مطلق معرفی می‌شود؛ در حالی که آثار هاپر نمایانگر تنهایی، بی‌حرکتی و تفکر و تعمق هست.
نرگس انتخابی در بخشی از کتاب « عشق در دو نگاه» می‌نویسد:
زندگی مدرن برای هاپر بی‌اندازه خصمانه است. موجودات بینوای هاپر نیازی به همه‌گیری ندارند تا به انزوا بروند. برای هاپر ساختار شهرها و محیط‌های مدرن ماشینی است که تنهایی تولید می‌کند. آدم‌های نقاشی‌های او هم نمی‌دانند باید چه کار کنند.
پیام هاپر این است که زندگی مدرن می‌تواند خیلی تنهایی‌آور باشد. آدم‌های نقاشی‌های او همان‌قدر در کنار دیگران در غذاخوری‌ها و رستوران‌ها تنها هستند که در کنار پنجرهٔ آپارتمان‌شان. امروزه ما بهتر می‌توانیم انزوایی را که، در نظر این هنرمندان، مشخصهٔ زندگی مدرن است مخفی کنیم. در مواقع عادی هم تنها در کافه‌ها می‌نشینیم، اما تلفن همراه داریم و خیال می‌کنیم در جمع حضور داریم. واقعیت این است که مدرنیته توده‌های مردم را به سوی شیوهٔ زندگی شهری سوق می‌دهد که کاملاً با معاشرت‌هایی که زمانی عرف بودند غریبه است.
ما انسان‌ها تنهایی جهان مدرن را پذیرفتیم چون به دنبال «آزادی» بودیم. اما اکنون هنر هاپر پرسش دشواری پیش روی ما قرار می‌دهد: وقتی آزادی‌های زندگی مدرن از بین رفت، دیگر چه چیز می‌ماند به‌جز تنهایی؟!


ادوارد هاپر در توصیف اثر «شب‌زنده‌داران» می‌گوید:
«من این صحنه را از یک رستوران در خیابان گرینویچ ویلیج الهام گرفتم. تنها کاری که کردم این بوده که صحنه را ساده و رستوران را اندکی بزرگتر به تصویر بکشم. من داشتم تنهایی یک شهر بزرگ را نقاشی می‌کردم»

@nabzeandisheh_javaneh📚
@javaneh_club🌱

www.group-telegram.com/tw/nabzeandisheh_javaneh.com/560

997 viewsDec 30 at 19:01

ادوارد هاپر نقاش آمریکایی قرن بیستم (1967_1882) را می‌شود "نقاشِ تنهاییِ آدمی" لقب داد. این لقب هاپر نشان از هنری دارد که مفهومی در تضاد با رؤیایی آمریکایی، ارائه می‌دهد. رؤیایی که در آن جامعه ، شلوغ و پر از حرکت و تکاپو و انرژی مطلق معرفی می‌شود؛ در حالی که آثار هاپر نمایانگر تنهایی، بی‌حرکتی و تفکر و تعمق هست.
نرگس انتخابی در بخشی از کتاب « عشق در دو نگاه» می‌نویسد:
زندگی مدرن برای هاپر بی‌اندازه خصمانه است. موجودات بینوای هاپر نیازی به همه‌گیری ندارند تا به انزوا بروند. برای هاپر ساختار شهرها و محیط‌های مدرن ماشینی است که تنهایی تولید می‌کند. آدم‌های نقاشی‌های او هم نمی‌دانند باید چه کار کنند.
پیام هاپر این است که زندگی مدرن می‌تواند خیلی تنهایی‌آور باشد. آدم‌های نقاشی‌های او همان‌قدر در کنار دیگران در غذاخوری‌ها و رستوران‌ها تنها هستند که در کنار پنجرهٔ آپارتمان‌شان. امروزه ما بهتر می‌توانیم انزوایی را که، در نظر این هنرمندان، مشخصهٔ زندگی مدرن است مخفی کنیم. در مواقع عادی هم تنها در کافه‌ها می‌نشینیم، اما تلفن همراه داریم و خیال می‌کنیم در جمع حضور داریم. واقعیت این است که مدرنیته توده‌های مردم را به سوی شیوهٔ زندگی شهری سوق می‌دهد که کاملاً با معاشرت‌هایی که زمانی عرف بودند غریبه است.
ما انسان‌ها تنهایی جهان مدرن را پذیرفتیم چون به دنبال «آزادی» بودیم. اما اکنون هنر هاپر پرسش دشواری پیش روی ما قرار می‌دهد: وقتی آزادی‌های زندگی مدرن از بین رفت، دیگر چه چیز می‌ماند به‌جز تنهایی؟!


ادوارد هاپر در توصیف اثر «شب‌زنده‌داران» می‌گوید:
«من این صحنه را از یک رستوران در خیابان گرینویچ ویلیج الهام گرفتم. تنها کاری که کردم این بوده که صحنه را ساده و رستوران را اندکی بزرگتر به تصویر بکشم. من داشتم تنهایی یک شهر بزرگ را نقاشی می‌کردم»

@nabzeandisheh_javaneh📚
@javaneh_club🌱

BY کانون نبض اندیشه