✍️«پسوند شناسه (مطابقه) در زبان فارسی»

💢تعریف
پسوند شناسه یا مطابقه، آخرین جزئی است که در ساخت‌واژۀ فعل در زمان‌های گذشته، حال، و در فعل معینِ آینده به کار می‌رود. این پسوندها نشان‌دهندۀ «شخص» و «شمار فاعل» هستند.

🔹پسوندهای شناسه برای حالت‌های گوناگون:
📌 مفرد:
✔️ اول شخص: «ـَم» (می‌روم، رفتم)
✔️ دوم شخص: «-ی» (می‌روی، رفتی)
✔️ سوم شخص: «ـَد» در گفتار رسمی (می‌رود، رفت) و «-ه» [e] در گفتار عادی (می‌ره، رفت)

📌 جمع:
✔️ اول شخص: «-یم» (می‌رویم، رفتیم)
✔️ دوم شخص: «ـید» (می‌روید، رفتید)
✔️ سوم شخص: «ـَند» (می‌روند، رفتند)

🔹 ثبات و تغییر در پسوندهای شناسه
📌 در میان این پسوندها، فقط پسوند سوم شخص مفرد در گفتار رسمی ثابت بوده و به شکل «_َد» است. اما در گفتار غیررسمی و محاوره‌ای، این پسوند به «-ه» [e] تبدیل می‌شود. مثال:
✔️ رسمی: می‌گوید، می‌خندد
✔️ محاوره‌ای: می‌گه، می‌خنده

🖋رعایت این نکته‌ها در نوشتار رسمی و غیررسمی اهمیت دارد و به خوانایی بهتر متن کمک می‌کند.

📚منبع: مشکوةالدینی، مهدی (۱۳۹۷). دستور زبان فارسی: واژگان و پیوندهای ساختی. تهران: نشر سمت.


✅ تلگرام
🔴 اینستاگرام
✍️ گروه ویراستاران

#ورای_ویرایش

این کانال در دو سال گذشته با کمک دانشجوها ارتقا پیدا کرد و به اینجا رسید و من همیشه قدردان همراهی شما عزیزان بوده‌ام. هر دوره‌ای هم که برگزار کردیم، با هدف مراعات حال دانشجوها و با قیمت‌های پایین بوده.

با توجه به شرایط نامساعد اقتصادی کشور، اگر دانشجو هستید و کسب‌و‌کاری دارید، در این کانال می‌تونید رایگان تبلیغش کنید. در صورتی که نیاز داشتید، بنر تبلیغاتی‌تون رو به آیدی ادمین @Virastyar_Admin بفرستید


این حداقل کاریه که از دستم برمیاد🌹

✍️افزودن پسوند و همزه در فارسی

در زبان فارسی، قواعد مشخصی برای افزودن پسوندها به واژگان وجود دارد که رعایت آن‌ها به خوانایی و درستی نوشتار کمک می‌کند. در این‌جا، دو قاعدۀ مهم را بررسی می‌کنیم که بیش‌تر مورد توجه ویراستاران و نویسندگان قرار می‌گیرد:

۱. افزودن پسوند «ی» (نکره یا وحدت)
هنگامی که کلمه‌ای به «ه» بی‌صدا ختم می‌شود و پسوند «ی» به آن افزوده می‌گردد، برای تسهیل در تلفظ و خواندن، یک «الف» میانجی میان آن‌ها قرار می‌گیرد. این قاعده باعث می‌شود که تلفظ کلمهْ طبیعی‌تر باشد. نمونه‌هایی از این قاعده عبارتند از:
آزاده‌ای را دیدم.
خانه‌ای خریدم.
نامه‌ای نوشتم.

۲. استفاده از همزه بر روی «ه» بی‌صدا
زمانی که کلمه‌ای که به «ه» بی‌صدا ختم می‌شود و به واژه‌ای دیگر می‌پیوندد، برای نشان‌دادن تلفظ صحیح و جلوگیری از ابهام، باید همزه (ء) روی «ه» قرار گیرد. این همزه به‌منزلۀ نشانه‌ای است که تأکید می‌کند «ه» باید تلفظ شود. مثال‌هایی از این قاعده:
آزاده‌ٔ دلاور؛
هفته‌ٔ اول؛
جامه‌ٔ زیبا؛
مقالۀ پژوهشی؛
نکتۀ مهم.

همزه تنها بر روی «ه» بی‌صدا (ناملفوظ) قرار می‌گیرد و نباید با «ه» صدادار (ملفوظ) اشتباه شود. ترکیب‌هایی وجود دارد که به‌طور طبیعی نیازی به «ۀ» ندارند و «ه» پایانی در آن -به‌صورت کامل یا خفیف- تلفظ می‌شود. برای مثال:

✅ گره سخت → ❌ گرۀ سخت
✅ متوجه موضوع → ❌ متوجۀ موضوع
✅ فرمانده شجاع → ❌ فرماندۀ شجاع
✅ شماره ملی → ❌ شمارۀ ملی (برخی در این مورد «ه» را تلفظ می‌کنند و برخی نمی‌کنند)


📚منبع: مشکوةالدینی، مهدی (۱۳۹۷). دستور زبان فارسی: واژگان و پیوندهای ساختی. تهران: نشر سمت.


🔵تلگرام |🔴اینستاگرام |💬گروه ویراستاران|

🎖کلیدهای میان‌بر نرم‌افزار word

#کاربردی #هم‌رسانی

🟢تلگرام |🔴اینستاگرام |💬گروه ویراستاران|