Ушачы — Менск

я асабіста ведаю, што ў слове "шыя" ёсьць літара "ы" —
мой лінгвістычны аналіз паэта дазваляе рабіць такі вынік.
я асабіста ведаю, што ў дзіравае вядро не набярэш вады,
але калі ты, напрыклад, такі ўжо паэта,
то, можа, яно табе і ня трэба.
я асабіста ведаю, што крэсла — 4 нагі, дзеравяшкай накрытыя,
але, ведаеце, у Бродзкага ўсё крыху больш заблытана.
я асабіста ведаю, як рэагуе машына на ямкі,
і калі на плячы нехта сьпіць, любы годны паэт гарыць нянавісьцю да брукаванкі.
я асабіста ведаю ейны колер вачэй,
яны колеру мора,
але на практычным узроўні ейныя вочы далёка ня мора,
бо мора звычайна вельмі салёнае,
а ў салёнай вадзе, як вядома,
паэт наўрад ці патоне.

Лісты рымскаму сябру
Іосіф Бродзкі

Нешта ветрана і хвалі зь перахлёстам.
Хутка восень, ўсё зьмяняцца стане.
Зьмена фарбаў больш кранальная, мой Постум,
чымся зьменлівасьць дзявочага ўбрання.

Да вядомае граніцы цешыць дзева —
Не пайсьці далей за локаць ці калена.
Як прыгожае прыемней па-за целам:
І абдымкі, й здрада малавераемны!

***

Вось, мой Постум, дасылаю табе кнігі.
Што ў сталіцы? Мякка сьцелюць? Спаць ня цьвёрда?
Як там Цэзар? Чым заняты? Ўсё інтрыгі?
Ўсё інтрыгі, пэўна, і наўрад цьвярозасьць.

Я сяджу ва ўласным садзе, бліз лампада.
Ані бабы, ані сябра, ні знаёмых.
Замест моцных сьвету гэтага і слабых —
Толькі мірнае гудзенне насякомых.

***

Тут ляжыць купец, ён з Азіі. З талковых
быў купцоў і працаваў тут непрыкметна.
Хутка ўмёр — празь ліхаманку. У гандлёвых
справах ён сюды прыплыў, а не па гэта.

Побач зь ім — легіянэр, пад грубым кварцам.
Бітвамі імпэрыі прынёс уславу.
Колькі раз ледзь не памёр! А згінуў старцам.
Нават тут нямашака, мой Постум, правіл.

***

Праўда, Постум, птушкай не назваць курыцу,
толькі з ґлуздамі курыцы цяпнеш гора.
Калі выпала ў Імпэрыі радзіцца,
лепш ужо ў глухой правінцыі ля мора.

І ад Цэзара далёка, і ад сьцюжы.
Хлусіць не патрэбна, слацца ды хіліцца.
Кажаш ты, што ўсе намесьнікі рабуюць?
Рабаўнік мілейшы мне за крывапійцу.

***

Прачакаць залеву я з табой, гетэра,
Згодны, толькі ты давай бяз гандлю:
Браць сэстэрцы з пакрываючага цела —
ўсё адно што спаганяць драніцу з даху

Пратачаю, кажаш? Бачыш лужу?
Каб я лужу пакідаў, то не было так.
Вось як знойдзеш там якога-небудзь мужа,
ён табе і будзе пратачаць на ложак.

***

Болей за палову неяк пражылі мы.
Раб стары мне раз сказаў такую штуку:
"Аглянесся — й ўбачыш толькі што руіны".
Погляд барбарскі, вядома, але слушны.

У гарах быў. Калупаюся з букетам.
Трэба збан знайсьці, тады вады налью ім...
Як у Лівіі, мой Поступ, — ці ўжо дзе там?
Кажуць, мы дагэтуль ўсё яшчэ ваюем?

***

А ці памятаеш ты намесьніка сястрыцу?
Хударлявая, а з поўнымі нагамі.
Ты зь ёй спаў яшчэ… Нядаўна стала жрыцай.
Жрыцай, Постум, размаўляе там з багамі.

Прыяжджай, пап’ём віна, закусім хлебам.
Або сьлівамі, раскажаш мне аб новым.
Ў садзе пасьцялю табе пад чыстым небам,
расскажу як называюцца сузор’і.

***

Хутка, Постум, сябра, што любіў складанне
адыманню па рахунку даўняму заплоціць
Забяры ты з-пад падушкі ашчаджанні,
хоць нямнога там, на пахаванне хопіць

Едзь тады на вараной сваёй кабыле
ў дом гетэр пад гарадзкія нашы сьцены.
Дай цану ім за каторую любілі,
каб за тую ж і паплакалі над целам.

***

Зеляніна лаўра, ўзятая дрыготкай.
Дзьверы нараспашку, пыльнае ваконца,
кінутае крэсла, адзінокі ложак.
Мятая тканіна, што ўвабрала сонца.

Понт шуміць за чорнай агароджай піній
Чыйсьці човен б’ецца зь ветрам каля мыса
На рассохлай лавачцы — Старэйшы Пліні.
Дрозд шчабеча за капною кіпарыса.

пераклад з расейскай