The excess of modesty in feminist agendas of recent decades is not proportionate to the monstrous complexity of our reality, a reality crosshatched with fibre-optic cables, radio and microwaves, oil and gas pipelines, aerial and shipping routes, and the unrelenting, simultaneous execution of millions of communication protocols with every passing millisecond. Systematic thinking and structural analysis have largely fallen by the wayside in favour of admirable, but insufficient struggles, bound to fixed localities and fragmented insurrections. Whilst capitalism is understood as a complex and ever-expanding totality, many would-be emancipatory anti-capitalist projects remain profoundly fearful of transitioning to the universal, resisting big-picture speculative politics by condemning them as necessarily oppressive vectors. Such a false guarantee treats universals as absolute, generating a debilitating disjuncture between the thing we seek to depose and the strategies we advance to depose it.


from Xenofeminism: A Politics for Alienation by Laboria Cuboniks

XF rejects illusion and melancholy as political inhibitors. Illusion, as the blind presumption that the weak can prevail over the strong with no strategic coordination, leads to unfulfilled promises and unmarshalled drives. This is a politics that, in wanting so much, ends up building so little. Without the labour of large-scale, collective social organisation, declaring one’s desire for global change is nothing more than wishful thinking. On the other hand, melancholy–so endemic to the left–teaches us that emancipation is an extinct species to be wept over and that blips of negation are the best we can hope for. At its worst, such an attitude generates nothing but political lassitude, and at its best, installs an atmosphere of pervasive despair which too often degenerates into factionalism and petty moralizing. The malady of melancholia only compounds political inertia, and–under the guise of being realistic–relinquishes all hope of calibrating the world otherwise. It is against such maladies that XF innoculates.

from Xenofeminism: A Politics for Alienation by Laboria Cuboniks

these pages gather v2ray proxies, updating frequently

«ستاره‌ی خاموش»

برای هر دو گریستم
برای تو
و خودم

ستاره‌های اشکم را
در آسمانت فوت می‌کنی
در دنیای تو
رهایی نور
در دنیای من
بازی سایه‌ها
در جایی
من و تو تمام می‌شویم
زیباترین شعر جهان
لال می‌شود
در جایی
تو شروع می‌شوی
نجوای زندگی را
فریاد می‌کنی
در هزار جا
من به پایان می‌رسم
می‌سوزم
می‌شوم ستاره‌ای خاموش
که در آسمانت
دود می‌شود.

🖤
شعری از پرنیا عباسی که در حملات اسراییل به تهران جان باخت.
🖤
#پرنیا_عباسی
#کشته‌_جنگ
#وزن_دنیا⁩

@vaznedonya

I picked the wrong week to re-listen to In the Court of the Crimson King.

مرحله‌ی اول: نقطه‌زنه. مردم عادی در امانن.
مرحله‌ی دوم: خب بهرحال هر عملیاتی تلفات داره + این زیرساخت‌ها مال مردم نیستن، مال آخوندن و زیر سایه‌ی رضاشاه دوم بهترشو می‌سازیم. [مرحله‌ی فعلی]
مرحله‌ی سوم: مردم بی‌لیاقت ایران از هدیه‌ای که بی‌بی بهشون داد استفاده نکردن و نتونستن حکومت رو ساقط کنن. حقشونه بمیرن. اسراییل بزن بکش این مسلمانان رو. [لوکیشن توییت/پست: کلگری، بوستون، منچستر]

باشد که امام رضا، اهورامزدا و هوخشتره این کشور رو از شر خشکسالی، وبا، نظارت استصوابی، پدافند روسی، ایرانی خارج‌نشین و تک‌تک حاکمان منطقه دور نگاه دارند.

روز زن مبارک.

تنها مردمان سطحی از روی ظاهر قضاوت نمی‌کنند. راز‌های واقعی جهان در امور مرئی نهادینه شده‌اند نه در امور نامرئی.
-اسکار وایلد

دلوز، وانموده‌ را نه به عنوان یک تصویر ثانوی بلکه به عنوان خودِ زندگی بازتعریف می‌کند. این طور نیست که یک زندگی کامل و حاضر وجود داشته باشد که برای خودش کافی باشد و کاملا به فعلیت رسیده باشد و سپس با تشکیل تصاویر و بازنمایی‌ها به چیزی که با خودش برابر نیست مرتبط شود. از همین جهت دلوز از یک ذهن یا آگاهی که می‌بایست به هر نحوی دنیای بیرونی را بشناسد شروع نمی‌کند. او فلسفه را با پرسش «چه می‌توانیم بدانیم» یا «چه قدر این تصاویری که از دنیا داریم دقیق است» کلید نمی‌زند. او از حیات انسان یا ارگانیسم آغاز نمی‌کند تا بدین پرسش برسد که چگونه آگاهی پدید آمده است؛ چرا که او زندگی را مجموعه‌ای از چیزها و ارگانیسم‌هایی که دست به ادراک می‌زنند در نظر نمی‌گیرد.

بلکه، در نظر او، زندگی تماما حس‌یافت است. زندگی خود قدرت امر مجازی برای ارتباط ایجاد کردن و تصویرسازی است. به عنوان مثال هیچ ذهن و آگاهی‌ای بدون ارتباط بین مغز، بدن، اندام‌های بدن و محرک‌های بیرونی شکل نمی‌گیرد. این گونه نیست که در ابتدا یک ذهن یا زندگی در جریان باشد و سپس حس‌یافت تصاویر، بلکه زندگی تماما متشکل از تصویرسازی است؛ زندگیْ سطحی از روابط است که به شکل حس‌یافت در می‌آیند چرا که چیزها به واسطه واکنش‌شان تعریف می‌شوند.
قبل از این که مفاهیم تحقق یافته‌ای چون «ذهن» و «جهان» مطرح شوند، پتانسیل و امکان برای ایجاد ارتباطات در جریان است. دلوز این روابط را با «تصویر»ها توصیف می‌کند.

-سرکار خانم Claire Colebrook. ترجمه از خودم.

*حس‌یافت: Perception

I need big boobs on my face

روز زن مبارک.
THANK YOU FOR YOUR ATTENTION TO THIS MATTER!

قضیه پیشی شرودینگر

Perfect for these post-ceasefire days:

Hey, ah-na-na
I repent tomorrow
Hey, ah-na-na
Tomorrow

Hey, ah-na-na
I suspend my sorrow
Hey, ah-na-na
Sorrow, yeah

What I see is unreal
I've written my own part
Eat of the apple, so young
I'm crawling back to start

Hey, ah-na-na
A romance is fallen
Hey, ah-na-na
Fallen


What a voice! What a loss!