#соцыялістычнаебудаўніцтва
Вокладка часопіса "Соцыялістычнае будаўніцтва" №3 1935 года.
Вокладка часопіса "Соцыялістычнае будаўніцтва" №3 1935 года.
Цікава, ці ёсць даследванне, колькі грошай атрымалі грамадзяне БССР ад родзічаў з ЗША ў 1920-я гады? Судзячы па гэтай крымінальнай заметцы 1927 года - з'ява, калі ў Беларусь у лістах дасылалі даляры, была даволі масавай (і гэта без уліку афіцыйных паштовых пераводаў). Дарэчы, 40$ у 1927-м - гэта прыкладна 735$ зараз.
In2013Dollars
Inflation Rate between 1927-2025 | Inflation Calculator
$40 in 1927 is now equivalent to $735.17 in 2025.
#звязда
У 1920-я гады "Белдзяржкіно" займалася не толькі пракатам і стварэннем кінастужак, але і продажам кінаабсталявання. Рэклама фота-кіна-крамы "Белдзяркіно" у Менску з газеты "Звезда" №149 1927.
У 1920-я гады "Белдзяржкіно" займалася не толькі пракатам і стварэннем кінастужак, але і продажам кінаабсталявання. Рэклама фота-кіна-крамы "Белдзяркіно" у Менску з газеты "Звезда" №149 1927.
Forwarded from RadioSnapkouski
Мінская бісквітная фабрыка 1930-х гг. Фота працоўнага калектыву першага складу
Гэта фабрыка вяла свой адлік ад 1936 г., калі бісквітны цэх Мінскай кандытарскай фабрыкі «Камунарка» быў вылучаны ў самастойнае прадпрыемства, падпарадкаванае трэсту «Белкандытар». У той час яна размяшчалася на ўскрайку Мінска па вуліцы МАДРа (рус. МОПРа), 101 (пазней – 127), на левым беразе ракі Свіслач. Сёння на гэтым месцы – ужо ў цэнтры горада – знаходзіцца «Старосцінская слабада» (т.зв. «Пушкінскі сквер»), побач з гасцініцай «Беларусь» (вуліца МАДРа цяпер – Камуністычная).
Асноўнай прадукцыяй Мінскай бісквітнай фабрыкі былі печыва і пернікі, якія карысталіся вялікай папулярнасцю сярод мінчан і не толькі. Прадпрыемства прайшло складаны шлях розных рэарганізацый і перападпарадкаванняў і канчаткова спыніла сваё існаванне пасля распаду СССР. Комплекс яго старых пабудоў быў знесены ў першай палове 1990-х гг. Крыху больш падрабязна і ў больш шырокім кантэксце пра Мінскую бісквітную фабрыку можна пачытаць, напрыклад, тут і тут.
Гэта фабрыка вяла свой адлік ад 1936 г., калі бісквітны цэх Мінскай кандытарскай фабрыкі «Камунарка» быў вылучаны ў самастойнае прадпрыемства, падпарадкаванае трэсту «Белкандытар». У той час яна размяшчалася на ўскрайку Мінска па вуліцы МАДРа (рус. МОПРа), 101 (пазней – 127), на левым беразе ракі Свіслач. Сёння на гэтым месцы – ужо ў цэнтры горада – знаходзіцца «Старосцінская слабада» (т.зв. «Пушкінскі сквер»), побач з гасцініцай «Беларусь» (вуліца МАДРа цяпер – Камуністычная).
Асноўнай прадукцыяй Мінскай бісквітнай фабрыкі былі печыва і пернікі, якія карысталіся вялікай папулярнасцю сярод мінчан і не толькі. Прадпрыемства прайшло складаны шлях розных рэарганізацый і перападпарадкаванняў і канчаткова спыніла сваё існаванне пасля распаду СССР. Комплекс яго старых пабудоў быў знесены ў першай палове 1990-х гг. Крыху больш падрабязна і ў больш шырокім кантэксце пра Мінскую бісквітную фабрыку можна пачытаць, напрыклад, тут і тут.
Forwarded from ВЫПУСК ШКОЛЫ
#Бобруйск 2-й Выпуск 1-ой Бобруйской Советской Белорусской Школы 2 ступени имени Янки Купалы 1921-22 уч. год Художественная фотография А. Рубина
#беларускаяработніца
Вокладка часопіса "Работніца і калгасніца Беларусі" №15 1938 года (фота М.Нікалаеў).
Вокладка часопіса "Работніца і калгасніца Беларусі" №15 1938 года (фота М.Нікалаеў).
Forwarded from ВЫПУСК ШКОЛЫ
#Камено #Логойский 1-шы выпуск Каменскай Н.С.Ш. Плешчаніцкага р. 9-VI- 1934 г.
#архітэктурабсср
Толькі зараз зразумеў, што паводле генплана Менска 1936 года, планавалася аднаўленне Брэсцкага вакзала.
Гэта быў першы пасажырскі вакзал у горадзе, адчынены ў 1871 годзе разам з Маскоўска-Брэсцкай чыгункай. Ён знаходзіўся ў раёне цяперашніх вуліц Суражскай і Маскоўскай прыкладна ў тым месцы, дзе зараз прыпыначны пункт "Інстытут культуры". З 1928 года гэты вакзал не прымаў пасажыраў, а ў вайну быў разбураны. Дарэчы, сучасны Мінск-Пасажырскі - гэта былы Віленскі вакзал, пабудаваны пасля адкрыцця Лібава-Роменскай чыгункі ў 1873 годзе.
Згодна з графікай да генплана 1936 года - планавалася адрадзіць былы Брэсцкі вакзал ў сучасным для тых часоў выглядзе і разбіць перад ім цэлую Вакзальную плошчу на месцы кварталаў прыватнай забудовы. Гэтыя планы да вайны так і не пачалі рэалізоўваць, мабыць, усе сродкі пайшлі на рэканструкцыю станцыі Мінск-Пасажырскі, якая завяршылася ў 1940 годзе.
Толькі зараз зразумеў, што паводле генплана Менска 1936 года, планавалася аднаўленне Брэсцкага вакзала.
Гэта быў першы пасажырскі вакзал у горадзе, адчынены ў 1871 годзе разам з Маскоўска-Брэсцкай чыгункай. Ён знаходзіўся ў раёне цяперашніх вуліц Суражскай і Маскоўскай прыкладна ў тым месцы, дзе зараз прыпыначны пункт "Інстытут культуры". З 1928 года гэты вакзал не прымаў пасажыраў, а ў вайну быў разбураны. Дарэчы, сучасны Мінск-Пасажырскі - гэта былы Віленскі вакзал, пабудаваны пасля адкрыцця Лібава-Роменскай чыгункі ў 1873 годзе.
Згодна з графікай да генплана 1936 года - планавалася адрадзіць былы Брэсцкі вакзал ў сучасным для тых часоў выглядзе і разбіць перад ім цэлую Вакзальную плошчу на месцы кварталаў прыватнай забудовы. Гэтыя планы да вайны так і не пачалі рэалізоўваць, мабыць, усе сродкі пайшлі на рэканструкцыю станцыі Мінск-Пасажырскі, якая завяршылася ў 1940 годзе.
Forwarded from КАЛЕКЦЫЯ.by
Тытунёвая фабрыка г. Мінска. Этыкеткі з тары. Цыгарэты "ПРИМА", папяросы "Бломорканал". 1972, 1977 гг.
#МінскаяТытунёваяФабрыка #Этыкектка
#МінскаяТытунёваяФабрыка #Этыкектка
Forwarded from КАЛЕКЦЫЯ.by
Смак Беларускай Мовы 1920-х.
ПАСЬВЕДЧАНЬНЕ АСОБЫ. 1927 г.
Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка БЕЛАРУСІ. Дазваляецца пражыць ў 15-ці вёрстнай пагранпаласе. Бігосава. 1927 г.
Дзяўчына Жук Галіна :)
#дакументы
#БССР
#ССРБ #СмакБеларускайМовы
ПАСЬВЕДЧАНЬНЕ АСОБЫ. 1927 г.
Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка БЕЛАРУСІ. Дазваляецца пражыць ў 15-ці вёрстнай пагранпаласе. Бігосава. 1927 г.
Дзяўчына Жук Галіна :)
#дакументы
#БССР
#ССРБ #СмакБеларускайМовы
Forwarded from Скарб: генеалогия в Беларуси
В наше неспокойное время из широких штанин доставать можно примерно всё, что угодно, но во времена Владимира Маяковского всё же речь шла о так называемой "краснокожей паспортине" - советском заграничном паспорте образца 1920-х годов.
А как она выглядела, эта самая краснокожая паспортина? Нашелся в Брестском архиве подобный экземпляр, давайте рассмотрим его поближе.
В отличие от выдававшегося примерно в то же время зелененького "внутреннего паспорта" (скорее, больше похожего на скучное удостоверение личности), здесь уже появляется фотография. Обязательно прописаны, когда и где выдан паспорт, где и когда родился обладатель паспорта, его семейное положение и особые приметы (как будто фотографии недостаточно, ну да ладно)
Есть информация и на французском языке, как и в старых имперских паспортах.
В этом случае есть еще интересный нюанс: указано, что обладатель паспорта отправляется за пределы СССР, ЗА ИСКЛЮЧЕНИЕМ таких-то стран или континентов. А вот такое досконально прописывалось не всегда! Видимо, в данном случае Ольга Филипповна гарантировала, что в Австралию или Аргентину не поедет. Ну, в общем-то да, по тем технологиям туда-обратно ехать - это было бы небыстро, вдруг захотелось бы остаться...
И да, я же правильно понял, что сам паспорт какую-то денежку стоил, а вот польская виза в данном случае была выдана бесплатно?
Источник: Ф. 2. Оп. 1. Д. 1234 (Государственный архив Брестской области)
#генеалогия #источники #ГАБО #Брест #Минск
А как она выглядела, эта самая краснокожая паспортина? Нашелся в Брестском архиве подобный экземпляр, давайте рассмотрим его поближе.
В отличие от выдававшегося примерно в то же время зелененького "внутреннего паспорта" (скорее, больше похожего на скучное удостоверение личности), здесь уже появляется фотография. Обязательно прописаны, когда и где выдан паспорт, где и когда родился обладатель паспорта, его семейное положение и особые приметы (как будто фотографии недостаточно, ну да ладно)
Есть информация и на французском языке, как и в старых имперских паспортах.
В этом случае есть еще интересный нюанс: указано, что обладатель паспорта отправляется за пределы СССР, ЗА ИСКЛЮЧЕНИЕМ таких-то стран или континентов. А вот такое досконально прописывалось не всегда! Видимо, в данном случае Ольга Филипповна гарантировала, что в Австралию или Аргентину не поедет. Ну, в общем-то да, по тем технологиям туда-обратно ехать - это было бы небыстро, вдруг захотелось бы остаться...
И да, я же правильно понял, что сам паспорт какую-то денежку стоил, а вот польская виза в данном случае была выдана бесплатно?
Источник: Ф. 2. Оп. 1. Д. 1234 (Государственный архив Брестской области)
#генеалогия #источники #ГАБО #Брест #Минск
#фотабсср #публікуеццаўпершыню
Новы архіўны здабытак - фотаздымак са збораў Цэнтральнага дзяржаўнага архіва кінафотафонадакументаў Санкт-Пецярбруга (ЦГАКФФД СПб Воп.1Ар-45, адз.зах.73024), на якім выяўлены парад фізкультурнікаў, што праходзіў у Менску 18 ліпеня 1939 года.
З такога ракурса цяжка вызначыць дакладнае месца, дзе зроблена фота, але па ўскосных дадзеных гэта хутчэй за ўсё вул.Савецкая ў раёне дома №61, дзе размяшчаўся кінатэатр "Спартак", перароблены з дарэвалюцыйнага кінатэатра з назвай "Новы тэатр" (цяпер гэта пр.Незалежнасці раён дома №19 з "Цэнтральнай кнігарняй", які быў пабудаваны на месцы таго кінатэатра). Справа ў тым, што на фота за гледачамі можна пабачыць афішу з часткай назвы фільма "Путевка в жизнь", а згодна з аб'явамі ў газетах таго часу, гэтае кіно як раз павінны былі паказываць у кінатэатры "Спартак" праз 10 дзён пасля парада - 28 ліпеня 1939 года.
Новы архіўны здабытак - фотаздымак са збораў Цэнтральнага дзяржаўнага архіва кінафотафонадакументаў Санкт-Пецярбруга (ЦГАКФФД СПб Воп.1Ар-45, адз.зах.73024), на якім выяўлены парад фізкультурнікаў, што праходзіў у Менску 18 ліпеня 1939 года.
З такога ракурса цяжка вызначыць дакладнае месца, дзе зроблена фота, але па ўскосных дадзеных гэта хутчэй за ўсё вул.Савецкая ў раёне дома №61, дзе размяшчаўся кінатэатр "Спартак", перароблены з дарэвалюцыйнага кінатэатра з назвай "Новы тэатр" (цяпер гэта пр.Незалежнасці раён дома №19 з "Цэнтральнай кнігарняй", які быў пабудаваны на месцы таго кінатэатра). Справа ў тым, што на фота за гледачамі можна пабачыць афішу з часткай назвы фільма "Путевка в жизнь", а згодна з аб'явамі ў газетах таго часу, гэтае кіно як раз павінны былі паказываць у кінатэатры "Спартак" праз 10 дзён пасля парада - 28 ліпеня 1939 года.