ایران، مادرِ بیکران

ای گهواره‌ی نور، ای آینه‌ی تاریخ،
در هر ذره‌ات، رازیست پر از اسطوره‌هایِ سحرآمیز.
از تخت جمشید تا نجوایِ نی‌نوا،
هر سنگِ تو قصه‌ایست از عشق و پایمردی.

مادر! نه فقط خاک، که جانِ جهانِ مایی،
آیینِ تو، آیینه‌ی حق‌پرستی و آزادگی.
در رگ‌هایِ تو، رودکی می‌خواند و مولانا می‌رقصد،
هر برگِ تاریخت، سبزینه‌ایست از عرفان و حماسه.

ایران! ای واژه‌ی مقدسِ رویِ زبانِ زمان،
تو را چگونه وصف کنم؟ که دریا در کوزه نگنجد.
اگر دماوند سکوت کند و کارون خموش شود،
باز هم در نگاهِ فرزندانت، جاری‌ترین ندایی!

✍️ — سروده‌ای از ژرفایِ هستی

@lanternway