ندای زنان ایران

ندای زنان ایران

Photo

🔹نوشته شیوا شاه‌سیاه برای شریفه محمدی، فعال کارگری محبوس در زندان لاکان که برای دومین بار حکم اعدامش تایید شده است. شیوا شاه‌سیاه، فعال حقوق زنان پس از  پذیرفته شدن درخواست اعاده دادرسی و توقف اجرای جکم، به‌تازگی از زندان لاکان آزاد شده است.

میانه روز است، همان چند ساعت آفتابی که در بهترین روزها -که احتمالا آسمان رشت درخشان است- نسیب گوشه‌ای از اتاق می‌شد رو به خاموشی است. نشسته‌ایم. هر کدام مشغول به کاری؛ تو مثل روزهای دیگر در حال یافتن راه‌حل‌هایی هستی برای تمراری نبودن روزها. برای زیستن دوباره و چندباره در بین دیوارها، راه‌حل‌هایی برای یادآوری حس زنده بودن در روزمرگی شبح‌وار و ویران‌کننده لاکان. شبحی که بین دیوار تا زندگی جاری بیرون آسوده لمیده و آرام‌آرام بین سلول‌هایمان جا باز می‌کند‌ شبحی که اگر تو اینگونه با توانایی بی‌نظیرت در زیستن معنای زندگی نبودی، مرا دست‌کم بی‌گمان می‌بلعید.

چشمانت را می‌بندی، اول چشمانت می‌خندند و خط آشنای شوق زیر پلکت مرئی می‌شود؛ از لذت سکوت گردنه می‌گویی در میانه مسیر کوه. جایی که گاهی چندنفری رو به قله روانه شده‌اند و انگار انسان می‌ماند و تا چشم کار می‌کند دره‌ها، کوه‌ها، دامنه‌ها و ابرها، به توالی هم و جادویی. و تازه صداها در سکوت انسان شنیده می‌شوند. صدای بادی که از بین گون‌ها رد می‌شود، خش‌خش برگ و هوهوی باد: «آخ من عاشق سکوت اونجام، سکوت و نسیمی که از صورت آدم می‌گذره.»

کل صورتت از تصور جایی که هستی، همان گردنه کوه‌هایی که تجسمشان می‌کنی، بین قله و پارکینگ ماشین‌ها، می‌درخشد. چشم‌بسته لحظه‌ای سکوت می‌کنی. انگار رد نسیم روی صورتت را حس می‌کنی‌. نگاهت می‌کنم و هرآنچه پشت پلک‌هایت از کوه می‌بینی، آرامش و خنکی نسیمی که انگار همین الان احاطه‌ات کرده، لحظه‌ای هیاهوی بی‌پایان لاکان را قطع می‌کند. در کوه و بین گردنه نشسته‌ای در انتظار هم‌نوردانت.

بارها خطوط صورتت را به یاد می‌آورم. شنیدن هوهوی یاد، تکان‌خوردن پرنده و چرنده، و خطوط ریز آرامش و شوقی که روی گونه‌هایت و تک‌تک اجزای صورتت انداخته؛ تو کوه را می‌شناسی شریفه. تو مسیرهای پرپیچ‌وخم، طاقت‌فرسا و شگفت‌انگیز کوه را می‌شناسی. انگار حالا هم میانه پیچی نفس‌بر نشسته‌ای و می‌دانی مسیری هست. مسیر پاکوب کوه با توان و صبر و زندگی‌ات پیوند خورده‌. پیوندی که در تمام حرکات انگشتانت، دست‌هایت، صورتت، بدن و جستن راه‌حل‌های زندگی‌بخشت مرئی است و حتم دارم که در تک‌تک سلول‌هایت جاری است.‌

در بیابان بی‌آب‌وعلف لاکان -که هیچ موجود زنده‌ای حتی گیاهان هم حق دیدن نور خورشید، رشد، نفس کشیدن و زنده ماندن ندارند- در جایی که نور و نفس و آب -ابتدایی‌ترین نیازهای هر تک‌سلولی که تداوم زیست پایبند است- دریغ می‌شود، صبح‌ به صبح، با ذوق جوانه تازه‌متولد علف هرزی گوشه موزاییک شکسته حیاط، یا برگی جدید از ریشه پیازها را نشان‌ می‌دهی. تمام وجودت می‌خندد و همان چین آشنای زیر پلکت آشکار می‌شود؛ که هم روشنایی است و هم زندگی.

#شریفه_محمدی
#نه_به_اعدام
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#اعدام_قتل_عمد_دولتی_است
@nedaeziran

www.group-telegram.com/us/nedaeziran.com/70732

263 viewsApr 15 at 07:12

🔹نوشته شیوا شاه‌سیاه برای شریفه محمدی، فعال کارگری محبوس در زندان لاکان که برای دومین بار حکم اعدامش تایید شده است. شیوا شاه‌سیاه، فعال حقوق زنان پس از  پذیرفته شدن درخواست اعاده دادرسی و توقف اجرای جکم، به‌تازگی از زندان لاکان آزاد شده است.

میانه روز است، همان چند ساعت آفتابی که در بهترین روزها -که احتمالا آسمان رشت درخشان است- نسیب گوشه‌ای از اتاق می‌شد رو به خاموشی است. نشسته‌ایم. هر کدام مشغول به کاری؛ تو مثل روزهای دیگر در حال یافتن راه‌حل‌هایی هستی برای تمراری نبودن روزها. برای زیستن دوباره و چندباره در بین دیوارها، راه‌حل‌هایی برای یادآوری حس زنده بودن در روزمرگی شبح‌وار و ویران‌کننده لاکان. شبحی که بین دیوار تا زندگی جاری بیرون آسوده لمیده و آرام‌آرام بین سلول‌هایمان جا باز می‌کند‌ شبحی که اگر تو اینگونه با توانایی بی‌نظیرت در زیستن معنای زندگی نبودی، مرا دست‌کم بی‌گمان می‌بلعید.

چشمانت را می‌بندی، اول چشمانت می‌خندند و خط آشنای شوق زیر پلکت مرئی می‌شود؛ از لذت سکوت گردنه می‌گویی در میانه مسیر کوه. جایی که گاهی چندنفری رو به قله روانه شده‌اند و انگار انسان می‌ماند و تا چشم کار می‌کند دره‌ها، کوه‌ها، دامنه‌ها و ابرها، به توالی هم و جادویی. و تازه صداها در سکوت انسان شنیده می‌شوند. صدای بادی که از بین گون‌ها رد می‌شود، خش‌خش برگ و هوهوی باد: «آخ من عاشق سکوت اونجام، سکوت و نسیمی که از صورت آدم می‌گذره.»

کل صورتت از تصور جایی که هستی، همان گردنه کوه‌هایی که تجسمشان می‌کنی، بین قله و پارکینگ ماشین‌ها، می‌درخشد. چشم‌بسته لحظه‌ای سکوت می‌کنی. انگار رد نسیم روی صورتت را حس می‌کنی‌. نگاهت می‌کنم و هرآنچه پشت پلک‌هایت از کوه می‌بینی، آرامش و خنکی نسیمی که انگار همین الان احاطه‌ات کرده، لحظه‌ای هیاهوی بی‌پایان لاکان را قطع می‌کند. در کوه و بین گردنه نشسته‌ای در انتظار هم‌نوردانت.

بارها خطوط صورتت را به یاد می‌آورم. شنیدن هوهوی یاد، تکان‌خوردن پرنده و چرنده، و خطوط ریز آرامش و شوقی که روی گونه‌هایت و تک‌تک اجزای صورتت انداخته؛ تو کوه را می‌شناسی شریفه. تو مسیرهای پرپیچ‌وخم، طاقت‌فرسا و شگفت‌انگیز کوه را می‌شناسی. انگار حالا هم میانه پیچی نفس‌بر نشسته‌ای و می‌دانی مسیری هست. مسیر پاکوب کوه با توان و صبر و زندگی‌ات پیوند خورده‌. پیوندی که در تمام حرکات انگشتانت، دست‌هایت، صورتت، بدن و جستن راه‌حل‌های زندگی‌بخشت مرئی است و حتم دارم که در تک‌تک سلول‌هایت جاری است.‌

در بیابان بی‌آب‌وعلف لاکان -که هیچ موجود زنده‌ای حتی گیاهان هم حق دیدن نور خورشید، رشد، نفس کشیدن و زنده ماندن ندارند- در جایی که نور و نفس و آب -ابتدایی‌ترین نیازهای هر تک‌سلولی که تداوم زیست پایبند است- دریغ می‌شود، صبح‌ به صبح، با ذوق جوانه تازه‌متولد علف هرزی گوشه موزاییک شکسته حیاط، یا برگی جدید از ریشه پیازها را نشان‌ می‌دهی. تمام وجودت می‌خندد و همان چین آشنای زیر پلکت آشکار می‌شود؛ که هم روشنایی است و هم زندگی.

#شریفه_محمدی
#نه_به_اعدام
#انقلاب_ژینا
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی
#اعدام_قتل_عمد_دولتی_است
@nedaeziran

BY ندای زنان ایران