راهیان دانشگاه کردستان

#متن_شما🌱

‏دلنوشته ای در وصف سکوتِ خاک‌های بی نشان : (شهدای گمنام)

هر گلی که روی خاک ایران می‌روید
از خون آنها به رنگ می‌آید. 
هر بادی که از صحراها می‌گذرد
از داستان‌های آنها سخن می‌گوید. 
هر قطره‌ی آبی که از دشت‌ها جاری می‌شود
از وفا و صمیمیت آنها شعر می‌خواند.

آنهایی که چشمان‌شان را به روی فرداهای روشن بستند، بی آنکه طلوعش را ببینند؛ بی آنکه بدانند دستان کوچکی روزی بر مزار بی نامشان گل خواهد کاشت و اشک خواهد ریخت.

اینجا، زیر این زمین، پر از ریشه‌هایی است که در سکوت خاک‌های بی نشان، تا ابدیت شکوفه داده‌اند.
اینجا، زیر این آسمان، جایی است که قامت‌های مقدس، بی آنکه نامی از آنها بماند، به آغوش خاک پیوسته‌اند.

خونشان، نقش نگین سرخی شد بر تارک تاریخ؛ خون هایی که نام نداشت، اما سرود آزادی را تا همیشه در رگ‌های این سرزمین جاری کرد.
آنها رفتند که ما بمانیم.
آنها رفتند..‌.
بی آنکه ردّی از خویش بگذارند، بی آنکه سنگ قبری فریاد بزند: این جا عشق، بی نام مُرد.

لاله‌های سرخ دشت‌های بهار، شاید آخرین رازداران نفس‌های بریده‌ شان باشند.
باد که نجوا می‌کند، هنوز آواز خداحافظی‌های ناتمام‌شان را میشنوی.
خاک را که درک می‌کنی، هنوز گرمای خون‌ هایشان را در بر دارد.
امشب، ماه نیمه شکسته است؛ گویی هنوز هم در غم ناتمامی نام تو میگرید.
ستارگان، چشم های خیس مادرانی‌ اند که هرگز نشانی از تو نیافتند.
اما تو میدانی...
تو میدانی که در دل هر ایرانی، مزار بی نشانت، قبله‌گاه عشقی است که هرگز نمیمیرد.
شهید گمنام! ای که تنهایت را به ابدیت سپردی، اما نام بی نامت را در قلب تاریخ ایران جاودانه کردی.

‏خاک تو، وطن همیشگی ماست.
نام تو، در نفس هایمان جاریست.
ای شهید بی نشان! سوگند به این اشک های بی صدایی که بر گونه های تاریخ جاریست...
ما هرگز نخواهیم گذاشت زمانه نامت را از یاد ببرد.






دلنوشته ای با احترام تقدیم به آنهایی که با جان خود زندگی ما را نگاه‌داشته اند‌.


نویسنده: سیما آهنگر


‏
🇮🇷@basij_uok
🇮🇷@rahyannoor_uok

www.group-telegram.com/us/rahyannoor_uok.com/510

94 viewsHaniye, Feb 28 at 04:42

#متن_شما🌱

‏دلنوشته ای در وصف سکوتِ خاک‌های بی نشان : (شهدای گمنام)

هر گلی که روی خاک ایران می‌روید
از خون آنها به رنگ می‌آید. 
هر بادی که از صحراها می‌گذرد
از داستان‌های آنها سخن می‌گوید. 
هر قطره‌ی آبی که از دشت‌ها جاری می‌شود
از وفا و صمیمیت آنها شعر می‌خواند.

آنهایی که چشمان‌شان را به روی فرداهای روشن بستند، بی آنکه طلوعش را ببینند؛ بی آنکه بدانند دستان کوچکی روزی بر مزار بی نامشان گل خواهد کاشت و اشک خواهد ریخت.

اینجا، زیر این زمین، پر از ریشه‌هایی است که در سکوت خاک‌های بی نشان، تا ابدیت شکوفه داده‌اند.
اینجا، زیر این آسمان، جایی است که قامت‌های مقدس، بی آنکه نامی از آنها بماند، به آغوش خاک پیوسته‌اند.

خونشان، نقش نگین سرخی شد بر تارک تاریخ؛ خون هایی که نام نداشت، اما سرود آزادی را تا همیشه در رگ‌های این سرزمین جاری کرد.
آنها رفتند که ما بمانیم.
آنها رفتند..‌.
بی آنکه ردّی از خویش بگذارند، بی آنکه سنگ قبری فریاد بزند: این جا عشق، بی نام مُرد.

لاله‌های سرخ دشت‌های بهار، شاید آخرین رازداران نفس‌های بریده‌ شان باشند.
باد که نجوا می‌کند، هنوز آواز خداحافظی‌های ناتمام‌شان را میشنوی.
خاک را که درک می‌کنی، هنوز گرمای خون‌ هایشان را در بر دارد.
امشب، ماه نیمه شکسته است؛ گویی هنوز هم در غم ناتمامی نام تو میگرید.
ستارگان، چشم های خیس مادرانی‌ اند که هرگز نشانی از تو نیافتند.
اما تو میدانی...
تو میدانی که در دل هر ایرانی، مزار بی نشانت، قبله‌گاه عشقی است که هرگز نمیمیرد.
شهید گمنام! ای که تنهایت را به ابدیت سپردی، اما نام بی نامت را در قلب تاریخ ایران جاودانه کردی.

‏خاک تو، وطن همیشگی ماست.
نام تو، در نفس هایمان جاریست.
ای شهید بی نشان! سوگند به این اشک های بی صدایی که بر گونه های تاریخ جاریست...
ما هرگز نخواهیم گذاشت زمانه نامت را از یاد ببرد.






دلنوشته ای با احترام تقدیم به آنهایی که با جان خود زندگی ما را نگاه‌داشته اند‌.


نویسنده: سیما آهنگر


‏
🇮🇷@basij_uok
🇮🇷@rahyannoor_uok

BY راهیان دانشگاه کردستان