خب یک گلودرد داره. آبریزش بینی داره. عطسه می‌زنه. سرفه می‌زنه. چشمش قرمزه.

همه چی که میگه این وایرال هست.

اما حالا بیا یه آزیترو بدیم. مگه چی میشه؟

این کار رو کردند. خیلی خیلی تحقیق قشنگیه این.

به ۲۲۴ داوطلب ماکرولید دادند. می‌خواستند ببینند از نظر تبدیل شدن به حامل استرپ مقاوم به ماکرولید در گلو چطور میشن؟

در روز صفر آزمایش، حداکثر ۳۰ درصد افراد چنین گونه‌ای از استرپ در گلو داشتند. دقت کنید که میگیم حامل باکتری و نه بیمار.

از ۴ تا ۸ روز بعد، این عدد ۳۰ درصد به بالای ۸۰ درصد رسید.

منبع متن فوق آپتودیت هست.

اولین کار پس از دیدن این مانیتور، این نیست که بگید Tall T wave داره.

اول از همه ببینید با چه لنزی داره امواج رو بهمون نشون میده.

مفهوم gain همینه. میزان amplification امواج رو بهمون میگه.

الان اگه بالا سمت چپ را نگاه کنید می‌بینید که gain چهار برابر هست. معلومه که خب موج تی بلند میشه.

این رو اصلاح بکنید، درست میشه.

فیلم توضیح تنظیم Gain و Speed روی Cardiac Monitoring

این روزها دوباره با ونتیلاتور درگیرم.

دارم در مورد مفهوم Time Constant در ونتیلاتور می‌خونم. دانش ریاضیم به شدت ضعیف شده و برای همین موقع خواندن این مفهوم مشکل دارم.

کتاب فیزیولوژی تنفسی کاربردی نان که داره این مفهوم رو درس میده، یه جمله داره که عمیقا این روزها حسش می‌کنم:

knowledge of mathematics has been attenuated under the relentless pressure of new information acquired in the course of study of the biological sciences.

دهه ۱۹۵۰ میلادی شروع شد و درگیری با استافیلوکوک مقاوم به پنی‌سیلین که حالا به متی‌سیلین هم مقاوم شده بود، ادامه داشت.

در این وسط ترکیب ۰۵۸۶۵ که از گونه‌های Actinomycetota یک نمونه خاک ارسال‌شده به آزمایشگاه به دست آمده بود، جانانه استافیلوکوک را می‌کشت.

آزمایش روی حیوانات غیر از انسان شروع شد و موفقیت آمیز بود. اثر جانبی جدی نداشت.

بعضی‌ها به خاطر رنگش به آن گِل میسیسیپی می‌گفتند.

حالا نیاز بود که خالص‌سازی شود و یک اسم آبرومندانه پیدا بکند. نام خانوادگی‌اش که مشخص بود: mycin زیرا که از Actinomycetota به دست آمده است.

اما نام کوچکش چه باشد؟

نام کوچک قهرمانی که استافیلوکوک را مغلوب کرده بود/Vanquish (ونکوییش) کرده بود.

ونکومایسین چطور است؟

پس نامش را Vancomycin گذاشتند.

س. فوت کرد.


کسانی که می‌خواهند به پزشکی بیایند، همیشه می‌پرسند مرگ عادی می‌شود؟

و من جوابم این هست:

اگر بیمار و همراه‌های بیمارت را بشناسی، با آن‌ها ارتباط برقرار بکنی، برای تو dehumanize نشده باشند، هیچ‌وقت و هیچ‌وقت قرار نیست مرگ عادی بشود.

عادی نبودن به این معنا نیست که نمی‌توانیم با این سوگ کنار بیاییم.

اما این سوگ بهای آن ارتباط است.

ارتباطی که پایه‌ای از رضایت پزشکی را فراهم می‌کند.


و اگر او را نشناسی، نه. بارها بوده که کشیک بوده‌ام و زنگ زده‌اند که فلان مریض که بخش داخلی بوده است، فوت کرده است و برای نوشتن خلاصه پرونده می‌آیی؟

خب من او را نمی‌شناسم. مثل این است که یک آگهی فوت در خیابان ببینم.

مرگ کسی ما را اذیت می‌کند که او را بشناسیم و اگر کاملاً dehumanization صورت بگیرد، آن لحظه است که می‌گویند مرگ عادی است.

دردناکی ماجرا آن‌جاست که برای مریض‌های خودت، کسانی که می‌شناسی و تو داری آن‌ها را مداوا می‌کنی، دائما و در هر لحظه، انسان‌زدایی انجام بدهی.

سه پرسش:

تا چه اسمولالیته‌ای می‌توانیم از رگ محیطی تزریق کنیم؟

تا چه اسمولالیته‌ای می‌توانیم از رگ مرکزی تزریق کنیم؟

تا چه اسمولالیته‌ای می‌توانیم به شکل خوراکی بدهیم؟

بدون این که فرد دچار عوارض شود.

عوارض تزریقی التهاب/اسکلروزه شدن رگ هست. عوارض خوراکی هم، گلاب به روی محترم شما، اسهال.

توضیح بیمار

من نمی‌نویسم چی هست که قبلش خودتون هم فکر کنید و نوشته‌ی من حواستون رو پرت نکنه.

ببخشید حواسم نبود صدای فواره آب افتاده.

حتی از روی عکس هم حس چنگار به من میده و یه جوری انگار چنگک‌های خودش رو فرو کرده در اطراف.

Biopsy proven SCC of lung

این رو ببینید.

یه آبنبات نعنایی دایره‌ای شکل رو که وسطش خالی هست، تصور کنید.

Polo mint sign in acute pulmonary embolism

حلوصی بهجت (Hulusi Behçet)


مردی مضطرب، عاشق هنر، عاشق سفر، با نگاه دقیق و مشاهدات بی‌نظیر که توانست از میان برچسب‌های متعدد سفلیس و سل که به بیماران زده می‌شد، یک بیماری جدید را بیرون بکشد. بیماری‌ای که نامش بهجت شد.