غزل صدر

در تحلیل بیرون انداختن آن زن عقب‌مانده از اتوبوس، اغلب اشتباهی رخ می‌دهد که یا ناشی از فراموشی است یا محصول تلاش برای «نایس بودن و همیشه آدم مهربونه‌ی داستان بودن».
از فردای انقلاب، چیزی به نام «ما زنان ایرانی» دیگر وجود نداشته است. یک سو ماییم، یک سو آن‌ها. «ما» یعنی زنانی که به حرمت انسانی‌شان توهین شده، «آن‌ها همواره به ما توهین کرده‌اند. ما یعنی زنانی که همه‌جا لو داده شده‌ایم چون آن‌ها تصمیم می‌گرفتند که رفتارمان به حد کفایت اسلامی هست یا نیست، پوشش‌مان اسلامی هست یا نیست. ما یعنی زنانی که از مدرسه و دانشگاه اخراج شده‌ایم، چون یکی از آن‌ها زیر ماتحتش صندلی چرمی‌ای داشته که حس قدرت در او ایجاد می‌کرده است، که می‌تواند درباره آینده‌ی ما، تمام زندگی آینده‌ی ما تصمیم بگیرد. این‌ها چیز‌های کمی نیستند. زندگی ما به دلیل وجود آن‌ها بسیار سخت، بسیار فرساینده و عجین با جنگ روزمره برای داشتن کوچک‌ترین حقوق انسانی شده است. حالا نوبت آن‌هاست. مسأله منطقی‌ست: آن‌ها یا باید یاد بگیرند آدم شوند، دماغشان از شورت و رختخواب و پوشش و زندگی خصوصی دیگران بیرون بکشند، آدم باشند، آدم متمدن نه زن عقب‌مانده‌ی عصای دست فقاهت، یا یکی یکی از همه‌جا به بیرون پرت شوند. این روند طبیعی تاریخ است. زدی ضربتی؟ ضربتی نوش کن. آخ که چه لذتی دارد تماشای تو، زن آلت ولایت، که به هنگام عصیان زنان آزار دیده، از اتوبوس بیرون می‌شوی.

www.group-telegram.com/us/GhazallSadrr.com/338

2.13K viewsغزل صدر, Jul 17, 2022 at 20:13

در تحلیل بیرون انداختن آن زن عقب‌مانده از اتوبوس، اغلب اشتباهی رخ می‌دهد که یا ناشی از فراموشی است یا محصول تلاش برای «نایس بودن و همیشه آدم مهربونه‌ی داستان بودن».
از فردای انقلاب، چیزی به نام «ما زنان ایرانی» دیگر وجود نداشته است. یک سو ماییم، یک سو آن‌ها. «ما» یعنی زنانی که به حرمت انسانی‌شان توهین شده، «آن‌ها همواره به ما توهین کرده‌اند. ما یعنی زنانی که همه‌جا لو داده شده‌ایم چون آن‌ها تصمیم می‌گرفتند که رفتارمان به حد کفایت اسلامی هست یا نیست، پوشش‌مان اسلامی هست یا نیست. ما یعنی زنانی که از مدرسه و دانشگاه اخراج شده‌ایم، چون یکی از آن‌ها زیر ماتحتش صندلی چرمی‌ای داشته که حس قدرت در او ایجاد می‌کرده است، که می‌تواند درباره آینده‌ی ما، تمام زندگی آینده‌ی ما تصمیم بگیرد. این‌ها چیز‌های کمی نیستند. زندگی ما به دلیل وجود آن‌ها بسیار سخت، بسیار فرساینده و عجین با جنگ روزمره برای داشتن کوچک‌ترین حقوق انسانی شده است. حالا نوبت آن‌هاست. مسأله منطقی‌ست: آن‌ها یا باید یاد بگیرند آدم شوند، دماغشان از شورت و رختخواب و پوشش و زندگی خصوصی دیگران بیرون بکشند، آدم باشند، آدم متمدن نه زن عقب‌مانده‌ی عصای دست فقاهت، یا یکی یکی از همه‌جا به بیرون پرت شوند. این روند طبیعی تاریخ است. زدی ضربتی؟ ضربتی نوش کن. آخ که چه لذتی دارد تماشای تو، زن آلت ولایت، که به هنگام عصیان زنان آزار دیده، از اتوبوس بیرون می‌شوی.

BY غزل صدر