آگاهی و ذهن

دیدن محدودیت خویش بزرگترین نعمت است. به نظر می‌رسد که چنین فرصتی نصیب هر انسانی نمی‌شود.
با فرض کمال خویشتن و نمایش آن ما نمی‌توانیم به سوی کامل شدن حرکت کنیم. این خودٍ خودٍ نفس است.
اگه نقص‌های خود را ببینیم و بسوی رفع آن حرکت کنیم بزرگترین خدمت را به خود کرده ایم. ولیکن اغلب اینگونه نیست، انسان‌ها نه شباهتی به حرف‌هایشان دارند نه شباهتی به سکوتشان زیرا تا دروازه‌های معصومیت هزاران فرسنگ فاصله دارند.
ما ادعای استادی داریم گاهی با سکوت و گاهی با سخنان حکیمانه درصدد اثبات استادی خویش هستیم و ادعای معصومیت داریم ، ولی در نهانگاه و در سطح ناخودآگاه خود طور دیگری عمل می کنیم و با خویشتن خود در صلح نیستیم. در حقیقت صلح بی نوسانی که در درون و برون  خود احساس می‌کنیم نماد معصومیت است.
ما ممکن است به خود و دیگران دروغ بگوییم و خود را ساکت و سکوت یافته و بیدار بنامیم ولی در ناخوداگاه آن عصمت و پاکی روح با حرکت فکر که از خواسته ها بر می خیزید و یا با گفتن دروغ و بروز خشونت و زیر پا نهادن قوانین فطری یاما و نیاما....آن در گرانبهای خلوص و پاکی را مدام به حراج بگذاریم.
در اینصورت ناخودآگاه در ما نهیب خواهد زد که تا چه اندازه بیدار هستیم و امان از گوش های سنگینی که این نهیب را نشنوند و دیده گانی که تزلزل رو به سقوط خویشتن را نبینند و لمس نکند که متاسفانه اغلب اینگونه است .
و در اینصورت آن گوهر گرانبها از کف رفته است. مگر اینکه نوری امید بخش از عرش و ناخوداگاه تابیدن بگیرد و شب ظلمانی سالک را با انرژی عشق الهی روشن کند که این نقطه , آغاز جستجو و سلوک عاشقانه و شکرگزارانه است...

❤19👍4👏1

www.group-telegram.com/us/agahivazehn.com/7380

1.57K viewsJul 18, 2024 at 14:55

دیدن محدودیت خویش بزرگترین نعمت است. به نظر می‌رسد که چنین فرصتی نصیب هر انسانی نمی‌شود.
با فرض کمال خویشتن و نمایش آن ما نمی‌توانیم به سوی کامل شدن حرکت کنیم. این خودٍ خودٍ نفس است.
اگه نقص‌های خود را ببینیم و بسوی رفع آن حرکت کنیم بزرگترین خدمت را به خود کرده ایم. ولیکن اغلب اینگونه نیست، انسان‌ها نه شباهتی به حرف‌هایشان دارند نه شباهتی به سکوتشان زیرا تا دروازه‌های معصومیت هزاران فرسنگ فاصله دارند.
ما ادعای استادی داریم گاهی با سکوت و گاهی با سخنان حکیمانه درصدد اثبات استادی خویش هستیم و ادعای معصومیت داریم ، ولی در نهانگاه و در سطح ناخودآگاه خود طور دیگری عمل می کنیم و با خویشتن خود در صلح نیستیم. در حقیقت صلح بی نوسانی که در درون و برون  خود احساس می‌کنیم نماد معصومیت است.
ما ممکن است به خود و دیگران دروغ بگوییم و خود را ساکت و سکوت یافته و بیدار بنامیم ولی در ناخوداگاه آن عصمت و پاکی روح با حرکت فکر که از خواسته ها بر می خیزید و یا با گفتن دروغ و بروز خشونت و زیر پا نهادن قوانین فطری یاما و نیاما....آن در گرانبهای خلوص و پاکی را مدام به حراج بگذاریم.
در اینصورت ناخودآگاه در ما نهیب خواهد زد که تا چه اندازه بیدار هستیم و امان از گوش های سنگینی که این نهیب را نشنوند و دیده گانی که تزلزل رو به سقوط خویشتن را نبینند و لمس نکند که متاسفانه اغلب اینگونه است .
و در اینصورت آن گوهر گرانبها از کف رفته است. مگر اینکه نوری امید بخش از عرش و ناخوداگاه تابیدن بگیرد و شب ظلمانی سالک را با انرژی عشق الهی روشن کند که این نقطه , آغاز جستجو و سلوک عاشقانه و شکرگزارانه است...

BY آگاهی و ذهن