#менск #sacral_brovar
Безліч разоў выскокваў з траліка на прыпынку “Лясная” на праспекце Маякоўскага, цёгаючыся па справах у сталіцы. Але ніколі не бачыў і ня ведаў пра існаванне прышпільнага ўзору прамысловай архітэктуры амаль пад самым носам. Яно і ня дзіўна, комплекс будынкаў схаваўся ў нізіне на беразе Свіслачы, зараз там нейкія аўтасервісы з шынамантажамі.
А вось у 1903 годзе тут адкрыўся дражжова-вінакурны завод Яўстахія Любанскага - шляхціча, землеўладальніка і палітычнага дзеяча, якому тады належыла сядзіба ў Лошыцы. Яшчэ напярэдадні Першай сусветнай вайны завод закрыўся, а пасля маёмасць нацыяналізавалі бальшавікі. А да аўтасервісаў тут месціліся карпусы Даследчага электраматорнага завода.
Цікава, што былы завод месціцца ў гістарычным раёне Серабранскія Млыны, але да сучаснага раёну Серабранка дачынення не мае.
Раней бы я аднёс гэтыя будынкі пачатку ХХ ст. да архітэктуры мадэрна. Тым больш, што розныя крыніцы з сеціва часам любяць уводзіць у зман (а куды ж цябе аднесці, калі ты ўжо не даўні звыклы класіцызм, але яшчэ зусім не авангардны канструктывізм?). Але верагодна, будзе больш дакладна назваць гэта цагляным стылем (сустракаў выраз “прамысловая готыка”) - накірунак эклектычнага дойлідства, які спачатку быў уласцівы вытворчым будынкам, кашарам ці складам, а потым распаўсюдзіўся на грамадскую сферу. Старая шэраговая забудова беларускіх мястэчкаў, напрыклад.
А вы чулі пра цагляны стыль?
Безліч разоў выскокваў з траліка на прыпынку “Лясная” на праспекце Маякоўскага, цёгаючыся па справах у сталіцы. Але ніколі не бачыў і ня ведаў пра існаванне прышпільнага ўзору прамысловай архітэктуры амаль пад самым носам. Яно і ня дзіўна, комплекс будынкаў схаваўся ў нізіне на беразе Свіслачы, зараз там нейкія аўтасервісы з шынамантажамі.
А вось у 1903 годзе тут адкрыўся дражжова-вінакурны завод Яўстахія Любанскага - шляхціча, землеўладальніка і палітычнага дзеяча, якому тады належыла сядзіба ў Лошыцы. Яшчэ напярэдадні Першай сусветнай вайны завод закрыўся, а пасля маёмасць нацыяналізавалі бальшавікі. А да аўтасервісаў тут месціліся карпусы Даследчага электраматорнага завода.
Цікава, што былы завод месціцца ў гістарычным раёне Серабранскія Млыны, але да сучаснага раёну Серабранка дачынення не мае.
Раней бы я аднёс гэтыя будынкі пачатку ХХ ст. да архітэктуры мадэрна. Тым больш, што розныя крыніцы з сеціва часам любяць уводзіць у зман (а куды ж цябе аднесці, калі ты ўжо не даўні звыклы класіцызм, але яшчэ зусім не авангардны канструктывізм?). Але верагодна, будзе больш дакладна назваць гэта цагляным стылем (сустракаў выраз “прамысловая готыка”) - накірунак эклектычнага дойлідства, які спачатку быў уласцівы вытворчым будынкам, кашарам ці складам, а потым распаўсюдзіўся на грамадскую сферу. Старая шэраговая забудова беларускіх мястэчкаў, напрыклад.
А вы чулі пра цагляны стыль?
#магілёў #sacral_graveyard #sacral_orthodox
Так склалася, што праваслаўныя могілкі, хоць і ў стане паказаць сур'ёзныя манументальныя формы, рэдка песцяць валацугаў, накшталт мяне, прыгожымі статуямі. Бываюць выключэнні, у Горадні, напрыклад. Але Машэкаўскія могілкі ў Магілёве гэтым пахваліцца ня...
Хвіліначку, што тут? Парачка каменных Ісусаў? Вельмі сімпатычна! Вельмі нечакана.
На чым я спыніўся? Машэкаўскія могілкі ня могуць... АМАЛЬ пахваліцца статуямі, тут не захаваліся капліцы. Тым ня менш, атмасфера там чароўная. Шпацыр па іх пакінуў больш пачуццяў, чым на папярэдніх каталіцкіх могілках. А ці не гэта галоўнае ў такога роду падарожжах? З гэтым квэстам самотнага пошуку ідэальна гладкіх глыбаў чорнага граніту сярод дрэваў, жоўтай лістоты ды шчыльных несамавітых пахаванняў.
Спонсар цудоўнага магілёўскага настрою - залатавосеньскі антураж. Але ж памятайце, якое надвор'е было апошнімі днямі? Як пашчасціла людзям, што наведвалі старыя некропалі ў гэтую змрочную імглістую пару. Назіраў тут пэўны кантэнт у інстаграмах і зайздрасць брала🤤
А больш здымкаў глядзіце ў альбоме.
Так склалася, што праваслаўныя могілкі, хоць і ў стане паказаць сур'ёзныя манументальныя формы, рэдка песцяць валацугаў, накшталт мяне, прыгожымі статуямі. Бываюць выключэнні, у Горадні, напрыклад. Але Машэкаўскія могілкі ў Магілёве гэтым пахваліцца ня...
Хвіліначку, што тут? Парачка каменных Ісусаў? Вельмі сімпатычна! Вельмі нечакана.
На чым я спыніўся? Машэкаўскія могілкі ня могуць... АМАЛЬ пахваліцца статуямі, тут не захаваліся капліцы. Тым ня менш, атмасфера там чароўная. Шпацыр па іх пакінуў больш пачуццяў, чым на папярэдніх каталіцкіх могілках. А ці не гэта галоўнае ў такога роду падарожжах? З гэтым квэстам самотнага пошуку ідэальна гладкіх глыбаў чорнага граніту сярод дрэваў, жоўтай лістоты ды шчыльных несамавітых пахаванняў.
Спонсар цудоўнага магілёўскага настрою - залатавосеньскі антураж. Але ж памятайце, якое надвор'е было апошнімі днямі? Як пашчасціла людзям, што наведвалі старыя некропалі ў гэтую змрочную імглістую пару. Назіраў тут пэўны кантэнт у інстаграмах і зайздрасць брала🤤
А больш здымкаў глядзіце ў альбоме.
#sacral_data
4 снежня 1957 года памёр Леў Дашкевіч. Чалавек, што стаіць у шэрагу тых дзеячоў, што падаравалі нам выяўленчыя крыніцы жыцця на нашых абшарах стогадовай даўніны - фатограф.
У 1923 годзе ён удзельнічаў у этнаграфічнай экспедыцыі, вынікі якой павінны былі прэзентаваць Беларусь на Усесаюзнай сельскагаспадарчай і кустарна-прамысловай выставе ў Маскве, а пасля сталі асновай этнаграфічнай экспазіцыі Беларускага дзяржаўнага музея. Гэтай падзеі, дарэчы, прысвечана зусім свежая кніга С. Грунтова, якую пашчасціла пагартаць і якая натхніла на пэўныя "даследванні".
Пацешна, што пасля візіту ў Баку, спрабаваў знайсці беларускі след у гэтым горадзе з выкарыстаннем штучнага інтэлекту. Той, канешне, выдаваў літаральна дзясяткі прыдуманых прозвішчаў, а мог бы згадаць Льва Дашкевіча. Не факт, што ён правёў шмат часу непасрэдна ў сталіцы Азербайджана, але жыў і выкладаў у Гянджы (былы Елізаветпаль), ездзіў па рэгіёне з Камісіяй па апісанні мясцовасцей і плямёнаў Каўказа. Быў эксперт-фатографам раследавання наступстваў межэтнічных сутычак 1918 года ў Бакінскай губерні, пра што можна знайсці інфу на азербайджанскіх сайтах (загляніце ў каментары). Быў у Арменіі ды Грузіі. Агулам, акрамя Беларусі, ёсць што пашукаць з яго замежнай творчасці.
Пахаваны ў Менску на Кальварыйскіх могілках. Хто сустракаў яго магілу? Сам вось неяк не пабачыў.
4 снежня 1957 года памёр Леў Дашкевіч. Чалавек, што стаіць у шэрагу тых дзеячоў, што падаравалі нам выяўленчыя крыніцы жыцця на нашых абшарах стогадовай даўніны - фатограф.
У 1923 годзе ён удзельнічаў у этнаграфічнай экспедыцыі, вынікі якой павінны былі прэзентаваць Беларусь на Усесаюзнай сельскагаспадарчай і кустарна-прамысловай выставе ў Маскве, а пасля сталі асновай этнаграфічнай экспазіцыі Беларускага дзяржаўнага музея. Гэтай падзеі, дарэчы, прысвечана зусім свежая кніга С. Грунтова, якую пашчасціла пагартаць і якая натхніла на пэўныя "даследванні".
Пацешна, што пасля візіту ў Баку, спрабаваў знайсці беларускі след у гэтым горадзе з выкарыстаннем штучнага інтэлекту. Той, канешне, выдаваў літаральна дзясяткі прыдуманых прозвішчаў, а мог бы згадаць Льва Дашкевіча. Не факт, што ён правёў шмат часу непасрэдна ў сталіцы Азербайджана, але жыў і выкладаў у Гянджы (былы Елізаветпаль), ездзіў па рэгіёне з Камісіяй па апісанні мясцовасцей і плямёнаў Каўказа. Быў эксперт-фатографам раследавання наступстваў межэтнічных сутычак 1918 года ў Бакінскай губерні, пра што можна знайсці інфу на азербайджанскіх сайтах (загляніце ў каментары). Быў у Арменіі ды Грузіі. Агулам, акрамя Беларусі, ёсць што пашукаць з яго замежнай творчасці.
Пахаваны ў Менску на Кальварыйскіх могілках. Хто сустракаў яго магілу? Сам вось неяк не пабачыў.