خیزش

📌📌باز هم در بارۀ تشکل های ممکن و ضروری کارگری ! پنجه‌ی استثمار بر گلوی کارگران که تنگ شود، نه تقلا و دست و پا زدن، که مبارزه آغاز می‌شود.تازه آغاز راهیم؛ نبردی دشوار که وسوسه تسلیم در آن راه ندارد.
✊✊مبارزات کارگران فولاد مانند مبارزات کارگران هفت تپه و نفت و پتروشیمی و ذوب آهن اصفهان به همراه مبارزات معلمان و بازنشستگان از تأثیرگذارترین جنبش های کارگری سالهای اخیرند که توانسته اند همراهی و پشتیبانی اقشار وسیعی از کارگران و زحمتکشان را به خود و اهداف اعتراضیشان جلب کنند امری که به ارتقای آگاهی در سطح عمومی جامعه یاری رسانده و در کنار جنبش زن زندگی آزادی که زنان، دانشجویان، جوانان و اقلیت های ملی را برای خواستهای برحقشان به میدان کشید، چهرۀ سیاسی جامعه را تغییر داده اند. به رغم این دستاورد بزرگ، جنبش سیاسی در ایران از نبود پیوندهای عمیق تر بین این جنبش ها و همیاری متقابل آنها، رنج می کشد، امری که یکی از موانع تشکیل یک قطب سیاسی کارگری یا به زبان دیگر یک حزب سیاسی کارگری در ایران است. هنوز پیوند مستحکم و پایداری میان این دو صورت نگرفته است. ما هم مانند بسیاری از فعالان کارگری، مشکلات تشکل‌یابی پایدار در جنبش کارگری را یکی از دلایل اصلی مشکل آنها در پیوند با مسائل عمومی‌تر جامعه می دانیم. تجربه های انباشت شده در مبارزات این کارگران نسلی از کارگران آزموده را به میدان آورده که با پرهیز از ماجراجوئی های علنی و دادن شعارهای تو خالی می توانند خود و تشکل های متزلزل خود را از گزند فشار و سرکوب پلیس در امان نگهداشته و با اوج گیری مجدد اعتراضات کارگری و بازنشستگان سازوکارهای منسجم ‌تر و قدرتمندتری در سازماندهی جمعی کارگران در قالب سندیکا، اتحادیه، کانون‌های حرفه ای یا هر شکل دیگری که خود تصمیم بگیرند برقرار سازند.  مبارزۀ طبقۀ کارگر در ایران مهم ترین مؤلفه و اهرم اصلی مبارزات اجتماعی برای تغییر بنیادی جامعه است. ✍️برخی از فعالان کارگری به تبع برخی گروه های سیاسی، بجای سندیکا و سایر تشکل های توده ای، «مجمع عمومی کارگران» را مطرح می کنند و یا در تقابل با "شوراهای" اسلامی شعار ایجاد «شوراهای مستقل کارگری» می دهند. ما بارها به این درهم آمیزی ها از مجمع عمومی و شورا پرداخته ایم و لازم می دانیم بازهم در صحبت از تجربۀ فولادی ها به این دو امر کمی به پردازیم. باید توجه داشت که مجمع عمومی یک ارگان مجری نیست. کار مجمع عمومی که هرازگاهی به طور موقت تشکیل می شود تعیین اهداف و برنامۀ عمل مبارزه براساس رأی اکثریت یا اجماع اعضای یک تشکیلات است. برای اجرای مبارزه و کار یک تشکیلات کارگری نیاز به تقسیم کار هست و اگر تقسیم کار صورت گیرد و فرد یا افرادی مسئول انجام وظایفی باشند تشکلی از نوع سندیکا خواهیم داشت. چون هر بخشی (فرد یا گروهی) که کاری به او محول می شود یا داوطلبانه آن را می پذیرد مسئول حسن انجام آن کار است و نه مجمع عمومی که خط و خطوط کلی مبارزه را مشخص می کند و در عین حال می تواند ناظر و یا کنترل کنندۀ فعالیت نمایندگان و تشکل های پایدار باشد. ایدۀ نشاندن مجمع عمومی کارگران بجای سندیکا و یا سایر تشکل های توده ای که به ابتکار خود کارگران ایجاد می شود، در تحلیل نهائی ترویج بی سازمانی است. در اینجا لازم است به نقشی که مجامع عمومی در جنبش های اعتصابی و اعتراضی کارگران دارند و اهمیت و نیز محدودیت های آن اشاره شود. جنبش های کارگری ایران، در چند سال اخیر، نشان داده اند که مجامع عمومی کارگران در شکل گیری اعتصابات و تظاهرات های کارگری، در طرح و اعلام خواست های کارگران و در مورد ادامه یا توقف و یا از سرگیری اعتصاب و اعتراضات نقش مؤثری داشته اند. این نقش بویژه در نبود سندیکاها بیشتر جلوه گر می شود. البته حتی در صورت وجود سندیکاها و فعالیت وسیع آنها باز نقش مجامع عمومی منتفی نیست و این مجامع در تداوم و قوت یابی اعتصابات و اعتراضات و توده ای کردن هرچه بیشتر آنها نقش مهمی ایفا می کنند. اما همان گونه که گفته شد مجامع عمومی نمی توانند جای تشکل های پایدار و همیشگی کارگران را بگیرند. سندیکاها حتی در شرایط رکود مبارزه، آموزش ها و تدارکاتی به وجود می آورند که در شرایط برآمد مبارزه کاربرد بسیاری پیدا می کنند و باعث قوت یابی جنبش می شوند. دلیل دیگر این است که مجمع عمومی قدرت اجرائی ندارد یا قدرت اجرائی اش به خاطر مسئول نبودن اشخاص معین برای کارهای معین محدود، کُند یا بدون تحرک کافی است. کار مجمع عمومی کارگران مانند یک کنگرۀ حزبی علاوه بر تعیین اهداف و خواست ها، تعیین ارگان های اجرائی و کنترل کار این ارگانهاست و نه اجرای مستقیم امور تشکیلات کارگری. ما از مجمع عمومی که تجلی گاه همفکری وارادۀ جمعی کارگران است دفاع می کنیم و آن را ضروری و حیاتی می دانیم. اما مجمع عمومی نمی تواند ابزار تشکل و ابزار پیشبرد عملی مبارزه باشد و هرگز نمی تواند جایگزین یک تشکیلات گردد.⬇️

www.group-telegram.com/us/khizesche.com/61235

70 viewsedited  Feb 19 at 19:29

📌📌باز هم در بارۀ تشکل های ممکن و ضروری کارگری ! پنجه‌ی استثمار بر گلوی کارگران که تنگ شود، نه تقلا و دست و پا زدن، که مبارزه آغاز می‌شود.تازه آغاز راهیم؛ نبردی دشوار که وسوسه تسلیم در آن راه ندارد.
✊✊مبارزات کارگران فولاد مانند مبارزات کارگران هفت تپه و نفت و پتروشیمی و ذوب آهن اصفهان به همراه مبارزات معلمان و بازنشستگان از تأثیرگذارترین جنبش های کارگری سالهای اخیرند که توانسته اند همراهی و پشتیبانی اقشار وسیعی از کارگران و زحمتکشان را به خود و اهداف اعتراضیشان جلب کنند امری که به ارتقای آگاهی در سطح عمومی جامعه یاری رسانده و در کنار جنبش زن زندگی آزادی که زنان، دانشجویان، جوانان و اقلیت های ملی را برای خواستهای برحقشان به میدان کشید، چهرۀ سیاسی جامعه را تغییر داده اند. به رغم این دستاورد بزرگ، جنبش سیاسی در ایران از نبود پیوندهای عمیق تر بین این جنبش ها و همیاری متقابل آنها، رنج می کشد، امری که یکی از موانع تشکیل یک قطب سیاسی کارگری یا به زبان دیگر یک حزب سیاسی کارگری در ایران است. هنوز پیوند مستحکم و پایداری میان این دو صورت نگرفته است. ما هم مانند بسیاری از فعالان کارگری، مشکلات تشکل‌یابی پایدار در جنبش کارگری را یکی از دلایل اصلی مشکل آنها در پیوند با مسائل عمومی‌تر جامعه می دانیم. تجربه های انباشت شده در مبارزات این کارگران نسلی از کارگران آزموده را به میدان آورده که با پرهیز از ماجراجوئی های علنی و دادن شعارهای تو خالی می توانند خود و تشکل های متزلزل خود را از گزند فشار و سرکوب پلیس در امان نگهداشته و با اوج گیری مجدد اعتراضات کارگری و بازنشستگان سازوکارهای منسجم ‌تر و قدرتمندتری در سازماندهی جمعی کارگران در قالب سندیکا، اتحادیه، کانون‌های حرفه ای یا هر شکل دیگری که خود تصمیم بگیرند برقرار سازند.  مبارزۀ طبقۀ کارگر در ایران مهم ترین مؤلفه و اهرم اصلی مبارزات اجتماعی برای تغییر بنیادی جامعه است. ✍️برخی از فعالان کارگری به تبع برخی گروه های سیاسی، بجای سندیکا و سایر تشکل های توده ای، «مجمع عمومی کارگران» را مطرح می کنند و یا در تقابل با "شوراهای" اسلامی شعار ایجاد «شوراهای مستقل کارگری» می دهند. ما بارها به این درهم آمیزی ها از مجمع عمومی و شورا پرداخته ایم و لازم می دانیم بازهم در صحبت از تجربۀ فولادی ها به این دو امر کمی به پردازیم. باید توجه داشت که مجمع عمومی یک ارگان مجری نیست. کار مجمع عمومی که هرازگاهی به طور موقت تشکیل می شود تعیین اهداف و برنامۀ عمل مبارزه براساس رأی اکثریت یا اجماع اعضای یک تشکیلات است. برای اجرای مبارزه و کار یک تشکیلات کارگری نیاز به تقسیم کار هست و اگر تقسیم کار صورت گیرد و فرد یا افرادی مسئول انجام وظایفی باشند تشکلی از نوع سندیکا خواهیم داشت. چون هر بخشی (فرد یا گروهی) که کاری به او محول می شود یا داوطلبانه آن را می پذیرد مسئول حسن انجام آن کار است و نه مجمع عمومی که خط و خطوط کلی مبارزه را مشخص می کند و در عین حال می تواند ناظر و یا کنترل کنندۀ فعالیت نمایندگان و تشکل های پایدار باشد. ایدۀ نشاندن مجمع عمومی کارگران بجای سندیکا و یا سایر تشکل های توده ای که به ابتکار خود کارگران ایجاد می شود، در تحلیل نهائی ترویج بی سازمانی است. در اینجا لازم است به نقشی که مجامع عمومی در جنبش های اعتصابی و اعتراضی کارگران دارند و اهمیت و نیز محدودیت های آن اشاره شود. جنبش های کارگری ایران، در چند سال اخیر، نشان داده اند که مجامع عمومی کارگران در شکل گیری اعتصابات و تظاهرات های کارگری، در طرح و اعلام خواست های کارگران و در مورد ادامه یا توقف و یا از سرگیری اعتصاب و اعتراضات نقش مؤثری داشته اند. این نقش بویژه در نبود سندیکاها بیشتر جلوه گر می شود. البته حتی در صورت وجود سندیکاها و فعالیت وسیع آنها باز نقش مجامع عمومی منتفی نیست و این مجامع در تداوم و قوت یابی اعتصابات و اعتراضات و توده ای کردن هرچه بیشتر آنها نقش مهمی ایفا می کنند. اما همان گونه که گفته شد مجامع عمومی نمی توانند جای تشکل های پایدار و همیشگی کارگران را بگیرند. سندیکاها حتی در شرایط رکود مبارزه، آموزش ها و تدارکاتی به وجود می آورند که در شرایط برآمد مبارزه کاربرد بسیاری پیدا می کنند و باعث قوت یابی جنبش می شوند. دلیل دیگر این است که مجمع عمومی قدرت اجرائی ندارد یا قدرت اجرائی اش به خاطر مسئول نبودن اشخاص معین برای کارهای معین محدود، کُند یا بدون تحرک کافی است. کار مجمع عمومی کارگران مانند یک کنگرۀ حزبی علاوه بر تعیین اهداف و خواست ها، تعیین ارگان های اجرائی و کنترل کار این ارگانهاست و نه اجرای مستقیم امور تشکیلات کارگری. ما از مجمع عمومی که تجلی گاه همفکری وارادۀ جمعی کارگران است دفاع می کنیم و آن را ضروری و حیاتی می دانیم. اما مجمع عمومی نمی تواند ابزار تشکل و ابزار پیشبرد عملی مبارزه باشد و هرگز نمی تواند جایگزین یک تشکیلات گردد.⬇️

BY خیزش