یادداشت‌های بی‌وقت

من غلام روابط بالغانه‌ام. رابطه‌ای که آدم‌ها برای ابراز ناراحتی و دلخوری و گلگی‌هاشون از نعمت الهی تکلم استفاده میکنن و بدون نیش و کنایه احساسی‌شون رو بیان میکنن. رابطه دو طرفه است، نفر دوم هم بعد از شنیدن ناراحتی اگر اشتباه کرده باشه سهم اشتباهش رو برمی‌داره و عذر خواهی میکنه و اگر هم سوتفاهم شده باشه، توضیح میده و توضیحش هم پذیرفته میشه، عذرخواهی‌اش هم پذیرفته میشه.
یکی از مهم‌ترین جاهایی که اگر رابطه بالغانه توش حاکم نباشه، احتمال ادامه دادن اون رابطه خیلی کمه برام، توی روابط کاریه. وقتی ناراحتی‌ها یا گلگی‌ها یا دلخوری‌ها شفاف بیان نشه و از رفتار و طرز نگاه و سنگینی کلام و … بخوای حدس بزنی. این جنس رفتارها بهم این پیغام رو میدن که این محیط، این فضا، این افراد بالغ نیستند.

البته که بسیار هم مهارته اینکه بتونی احساست رو بدون قضاوت یا طعنه بیان کنی. مثلا بگی «من از اینکه کار رو تا سر ددلاین پروژه نرسوندی خیلی حس بدی گرفتم و حتی عصبانی شدم. احساس کردم کار به اندازه کافی برات مهم نیست و جزو اولویت‌های اولت نیست.»
و در جواب فرد باید تشکر کنه که شفاف باهاش صحبت کردن، تایید کنه که حس ناراحتی یا عصبانیتش رو درک کرده و حالا توضیح بده که ایا واقعا اینطوری بوده؟ اگه واقعا اهمال کرده عذر خواهی کنه و بگه دیگه تکرارش نمیکنه یا اصلا مطرح کنه مسئله‌ش چیه. اگر هم اینطوری نبوده خیلی با احترام توضیح بده و بگه «متاسفم که کار رو نتونستم سر موقع برسونم ولی میخوام بدونی کار برام اولویت هست و برام مهمه. اما این هفته یه شرایطی پیش اومد که متاسفانه تحت کنترل من نبود.» یا هر دلیل واقعی دیگه‌ای.

داشتن روابط بالغانه در کار نعمته،
در روابط عاطفی و روزمره که بهشته…
والدی که در این موارد بالغانه رفتار نکنه و بچه‌اش مدام باید از حالت چهره و رفتارش حدس بزنه و هر دقیقه تحلیل کنه که یعنی والدینم از چی ناراحت شدن؟ کدوم رفتارم رو دوست نداشتن؟ الان حالت چشم‌شون ناراحته؟ تن صداشون چجوریه؟ هم حساسیت چهره‌ای بچه‌شون رو بالا می‌برن و مضطربش میکنن و هم باید بدونن که #دیوانه_ساز هستند.

❤19👍5

www.group-telegram.com/us/khorramrhnote.com/141

597 viewsedited  Dec 26, 2024 at 14:33

من غلام روابط بالغانه‌ام. رابطه‌ای که آدم‌ها برای ابراز ناراحتی و دلخوری و گلگی‌هاشون از نعمت الهی تکلم استفاده میکنن و بدون نیش و کنایه احساسی‌شون رو بیان میکنن. رابطه دو طرفه است، نفر دوم هم بعد از شنیدن ناراحتی اگر اشتباه کرده باشه سهم اشتباهش رو برمی‌داره و عذر خواهی میکنه و اگر هم سوتفاهم شده باشه، توضیح میده و توضیحش هم پذیرفته میشه، عذرخواهی‌اش هم پذیرفته میشه.
یکی از مهم‌ترین جاهایی که اگر رابطه بالغانه توش حاکم نباشه، احتمال ادامه دادن اون رابطه خیلی کمه برام، توی روابط کاریه. وقتی ناراحتی‌ها یا گلگی‌ها یا دلخوری‌ها شفاف بیان نشه و از رفتار و طرز نگاه و سنگینی کلام و … بخوای حدس بزنی. این جنس رفتارها بهم این پیغام رو میدن که این محیط، این فضا، این افراد بالغ نیستند.

البته که بسیار هم مهارته اینکه بتونی احساست رو بدون قضاوت یا طعنه بیان کنی. مثلا بگی «من از اینکه کار رو تا سر ددلاین پروژه نرسوندی خیلی حس بدی گرفتم و حتی عصبانی شدم. احساس کردم کار به اندازه کافی برات مهم نیست و جزو اولویت‌های اولت نیست.»
و در جواب فرد باید تشکر کنه که شفاف باهاش صحبت کردن، تایید کنه که حس ناراحتی یا عصبانیتش رو درک کرده و حالا توضیح بده که ایا واقعا اینطوری بوده؟ اگه واقعا اهمال کرده عذر خواهی کنه و بگه دیگه تکرارش نمیکنه یا اصلا مطرح کنه مسئله‌ش چیه. اگر هم اینطوری نبوده خیلی با احترام توضیح بده و بگه «متاسفم که کار رو نتونستم سر موقع برسونم ولی میخوام بدونی کار برام اولویت هست و برام مهمه. اما این هفته یه شرایطی پیش اومد که متاسفانه تحت کنترل من نبود.» یا هر دلیل واقعی دیگه‌ای.

داشتن روابط بالغانه در کار نعمته،
در روابط عاطفی و روزمره که بهشته…
والدی که در این موارد بالغانه رفتار نکنه و بچه‌اش مدام باید از حالت چهره و رفتارش حدس بزنه و هر دقیقه تحلیل کنه که یعنی والدینم از چی ناراحت شدن؟ کدوم رفتارم رو دوست نداشتن؟ الان حالت چشم‌شون ناراحته؟ تن صداشون چجوریه؟ هم حساسیت چهره‌ای بچه‌شون رو بالا می‌برن و مضطربش میکنن و هم باید بدونن که #دیوانه_ساز هستند.

BY یادداشت‌های بی‌وقت