#сэрвач #гара_цэгла #sacral_catholic
Вось былі некалі гарады тыпу Вавілона, Акада, Троі. І нягледзячы на тое, што яны недзе далёка і засталіся ад іх толькі горы камянёў, неяк не вызывае сумневаў, што тысячагоддзі назад гэта былі цэнтры свету, у якіх вызначаўся лёс чалавечай цывілізацыі.
Ці вось ёсць у нас аграгарадок Друцк. Зараз там жыве дзве сотні чалавек. Цяжка, але можна ўявіць, што да XVI стагоддзя быў цэнтрам удзельнага княства з замкам і шматлікімі храмамі (па версіі германскага дыпламата Ёгана Георга Корба, каля 200😮). Тая ж гісторыя з Туравам: у Х стагоддзі, лічы, сталіца дзяржавы дрыгавічоў, а зараз і 3 тысячаў насельніцтва не набярэцца.
Але вось бывае стаіш пасярод зарослага поля і ніколі не прыйдзе думка, што трохі больш за 100 гадоў назад тут яшчэ віравала гаспадарчае жыццё. Такіх паўлегендарных мясцін адшукаць шмат можна, але сёння мы апынуліся ў Карэліцкім раёне, між вёскамі Любанічы, Сэрвач ды Кайшоўка. Яшчэ ў пачатку ХХ ст. тут знаходзіўся маёнтак роду Несялоўскіх з палацам, броварам, стайнямі, флігелямі, садамі ды іншымі атрыбутамі паспяховага землеўладальніка. Зараз знішчана ўсё. Акрамя...
На ўзгорку, дзе раней была ўскраіна парку, прабраўшыся праз зараснікі, сустракаем руіны сямейнай пахавальні. Неагатычную капліцу пабудавалі ў 1851 годзе пры графіні Ганне Несялоўскай. Яна перапахавала тут сваякоў, якія спачывалі ў касцёле ў Варончы. Бачыце на старым здымку ёсць пахавальная пліта з нямецкім надпісам "Рэйзенкампф"? Гэта прозвішча наступных гаспадароў сядзібы, русіфікаваных немцаў з іншай галіны роду Несялоўскіх.
Усё, нязграбны канец допіса з драматычным пафасным пралогам. А гіперспасылкі гляньце, там цікавыя гісторыі з гэтых мясцінаў.

#стамбул #sacral_islam
Нягледзячы на пазамінулагадовыя здымкі і далечыню лакацыі, допіс быццам пра вынікі году і ўвогуле вельмі такі асабісты. Ужо хутка падсумую гэты турыстычны сезон, а пакуль вось падумалася, што гэты год быў антырэкордны па чытанні. Памятаю, што дакладна скончыў адну толькі кнігу😱 з тых, што браўся чытаць у адпачынках ад Бібліі.
“А пры чым тут стамбульскі мячэт на здымках?” - спытаеце вы. Справа ў тым, што пашчасціла ў галоўным мячэці Стамбула знайсці незвычайны сувенір - Каран на беларускай мове. Вядома, што такі артэфакт варты таго, каб з ім азнаёміцца. Але вось вырашыў, што трэба быць паслядоўным і пачынаць вывучэнне аўрамічнага багаслоўя з базы. Таму дагэтуль тапчуся ў Старым Запавеце. Спецыфічнае чытанне, часам цяжка ідзе, але я абяцаю скончыць!
Страшна ўявіць, колькі пойдзе часу на Каран. А ў вас як справы з кнігамі ў гэтым годзе?
А мячэт, дарэчы, пабудаваны ў пачатку XVII стагоддзя. Завецца “блакітным” ці Султанахмет, у гонар султана Ахмеда, як ня дзіўна.
І з пятніцай, спадарства!